@ 365 วัน...แห่งความทรงจำ - สายลม ความทรงจำ๏ สามร้อยหกสิบห้าความทรงจำ
รางเลือนเลื่อนลำคล้ายรีบเร่ง
สิ้นขบวนเหลือเสียงเพียงวังเวง
มองตัวเองลับผ่านในม่านควัน
ตู้รถไฟแห่งวารวัย
ไหวไหวว้างว้างหม่นพรางฝัน
เสียงฉึกฉักทอดห่างบนรางตะวัน
จากปัจจุบันสู่อดีตกาลไกลโพ้น
สามร้อยหกสิบห้าเรื่องราว
เหยียดโยงทอดยาวโน่น
คล้ายความฝันกู่ตะโกน
เสียงหวูดโหนคล้อยหายสุดสายตา
เราล้วนตะกายหนีสุดชีวิต
ทุกขณะถูกอดีตไล่ล่า
ฉกฉวยชิงช่วงห้วงเวลา
จากอัตตาสู่ปลาสนาการ
สามร้อยหกสิบห้าริ้วรอย
มีเธอร้อยลูกปัดใจสายใยประสาน
เก้าอี้ไม้ใต้ชายคาหน้าชาน
ภาพอันตรธานลับหายเหมือนไม่เคยมี
กลิ่นกรุ่นยังอุ่นอยู่ตรงนั้น
เส้นผมนั่นหล่นวางอยู่ตรงนี้
มวลอากาศเหน็บหนาวเข้าทุกที
ไม่รู้..เข็มนาฬิกาหยุดเคลื่อนที่ไปกี่นาน
สามร้อยหกสิบห้าการกระทำ
ซ้ำซ้ำย่ำวันย้อนวันผ่าน
หัวเราะร่ำไห้ยาวนาน
หรือกระชั้นแค่กาลกาละ
เอมสุขแล้วจมทุกข์ประสบ
เราพบและพรากจากในทุกขณะ
แพ้พ่ายหรือชัยชนะ
ล้วนผละพรากไปอึดใจเดียวสามร้อยหกสิบห้าความทรงจำ
ร่องรอยย้ำเยือกในใจดวงเปลี่ยว
หาเป็นไรผ่านไปอึดใจเดียว
เพียงหากเที่ยวนี้..ไม่มีเธอ ฯ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น