มิ่งมิตรแห่งฉัน
คงไม่ต้องกล่าวถึงความยินดีที่รับรู้ว่าเธอได้ตัดสินใจปลูกเรืยนขึ้นบนโลกสี่เหลี่ยมแบน ๆ นี้อีกครั้ง ฉันหวังว่าเธอจะรักเรือนน้อยเท่า ๆ กับความรักในอักษรรจนาการอันเธอได้สวมกอดไว้อย่างอุ่นละมุนตลอดมา
หลายครั้งที่ดวงตาอันพร่ามัวของฉันมองเห็นความล้มเหลวของผู้คนที่คว้างไปบนหนทางแห่งความสับสนค้นหา พวกเขาแสวงหาในสิ่งที่กระทั่งตัวเองยังไม่รู้ว่าคืออะไร? พวกเขาไขว่คว้าไปในห้วงปราถนาอันว่างเปล่าโดยหาได้แน่ใจว่าต้องการอะไร? ลูกโป่งแห่งความผิดหวัง..เปลี่ยวเหงา..เปล่ากลวง..จึงได้โป่งพองขึ้นวันแล้ววันเล่า ครั้งแล้วครั้งเล่า รออยู่แต่วันที่พร้อมจะแตกสลาย
ปิยมิตร
ดวงตาที่คอยเฝ้ามองของฉันไม่เคยเห็นเธอเป็นเช่นผู้คนเหล่านั่นเลย ฉันเห็นความมุ่งมาดในปราถนา เห็นหนทางทอดยาวที่ปูด้วยตัวอักษรละลานตา เห็นวันเวลาที่เปลี่ยนเป็นอักขระตัวแล้วตัวเล่าอย่างไม่รู้เบื่อหน่าย
ฉันเห็นดวงจิตที่บรรจุไว้ด้วยหัวใจที่ดีงาม
ด้วยหัวใจเช่นนี้เธอจึงไม่เคยท้อแท้สิ้นหวัง ด้วยหัวใจเช่นนี้เธอจึงไม่เคยคาดหวังต่อว่า ไม่ว่าผู้คนหรือโชคชะตาจะเป็นเช่นไร หัวใจเช่นนี้ยังคงความงดงามอยู่ด้วยตัวเอง อักษรพจน์ที่หัวใจเช่นนี้รจนาจึงเรียงร้อยออกมาประดุจฟูกนุ่มให้ผู้คนได้นั่งลงพักใจ
ฉันจะคอยอยู่ข้าง ๆ เธอ นี่ไม่ใช่คำสัญญา แต่เป็นตลอดมา เป็นตลอดมาที่ได้กระทำเหมือนดังเช่นสายลมตะวันตกที่ยังคงพัดมาแผ่วเบา การห่างหายหาใช่ไร้เสียซึ่งการคงอยู่ ยามใดที่เธอนิ่งฟัง ลมหายใจของเธอก็จะยินเสียงกระซิบแห่งฉัน เสียงนั่นบอกว่าฉันยังอยู่อยู่ในทุกสัมผัสแห่งสายลม อยู่ในทุกตัวอักษรที่ร้อยเรียง เนื่องเพราะฉันหาใช่สิ่งใดเลยนอกเสียจากตัวอักษรเหล่านั้น ตัวอักษรที่ถักร้อยขึ้นเป็นข้อความเรื่องราว ยามใดที่ตัวอักษรของเธอออกเดินทาง ขอได้รับรู้ยามนั้นสายลมแห่งตัวอักษรของฉันจะแผ่วพัดมา
มีถ้อยคำที่ฉันหาได้มั่นใจที่จะกล่าวออกไป
แต่ได้โปรดอภัยด้วยเถิด
ฉันขอกล่าวกับเธอในนามของศุภปราถนาทั้งมวล
ในนามของกัลยาณมิตรที่คิดหวังเพียงเห็นความรุ่งโรจน์แห่งเธอ
ขอเธออย่าได้เปลี่ยนนามเลย
นามอันเป็นที่รักได้ถูกก่อร่างสร้างรูปขึ้นมาด้วยระยะเวลาอันยาวนาน เป็นนามที่ผู้คนรู้จักและจดจำ ขอเธออย่าได้ทำร้ายโดยการวางไว้เสียในที่ซึ่งลับตา
มีผู้คนอีกมากที่นิยมสวมหน้ากากแห่งฉายา โดยการเปลี่ยนนามครั้งแล้วครั้งเล่า พวกเขาเหล่านั้นเพียงหวังสักครั้งที่จะพบใบหน้าของตัวเองที่แท้จริง พวกเขาเริงรมย์อยู่ในความกระสับกระส่ายด้วยหวังรำไรที่ว่าสักวันจะสามารถมีนามที่เป็นของพวกเขาจริง ๆ และจะโอบรัดนามนั้นไว้ในอ้อมกอดตลอดกาล
ฉันได้แต่หวังว่าลำแสงแห่งความหวังจักสาดส่องมาทางพวกเขาในเร็ววัน
ฉันเองหาได้ยึดติดกับรูปนาม เพียงขอเธอให้ความเป็นธรรมกับตัวอักษรเหล่านั้น อักษรเหล่านั้นจำเป็นต้องมีใบหน้า เพื่อที่ว่ายามพานพบผู้คนจะได้รู้จักและทักทาย
บนหนทางที่เราก้าวเดินไป ระยะทางเกิดจากจำนวนตัวอักษรที่ทบทวี จริงอยู่เราอาจใช้ต่างนามในความต่างของประพันธรส แต่นั่นคงเป็นอีกช่วงเวลาหนึ่ง เป็นช่วงเวลาที่ตัวอักษรเหล่านั้นได้ยืนขึ้นแล้วอย่างสง่างามบนถนนแห่งบรรณพิภพ
ขอเธอจงเพิ่มระยะทางให้ฉายาอันเป็นที่รักด้วยการกล่าวถ้อยความในนามของเธอด้วยเถิด
ฉันคงไม่ต้องกล่าวถึงความยินดีอันใดในการได้รับรู้ว่าเธอผู้เป็นบ้านหนอนกัลยาได้ปลูกเรือนขึ้นบนโลกสี่เหลี่ยมแบน ๆ นี้อีกครั้ง ด้วยความยินดีแห่งฉันได้ถูกสอดร้อยไว้แล้วในทุกถ้อยอักษรรจนา ขอเธอผู้เป็นเยาวมิตรจงรักถนอมเรือนน้อยประดุจหนังสือมีชีวิตที่จะเติบโตขึ้นตลอดเวลา
เติบโตไปพร้อมกับหัวใจรักที่อุทิศแล้วซึ่งภักดีแห่งวรรณศิลป์ของเธอ ●
k r a t o m t u l e e Din : My Writing Life,
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น