DiN

ถ้าจะว่าไม่มีที่มาที่ไปก็กระไรอยู่ เอาเป็นว่าที่มาวันนี้ก็ด้วยสาเหตุแห่งความคิดถึงเป็นที่ตั้ง ว่าที่จริงแล้วผมไม่ได้เขียนอะไรยาวๆอย่างนี้มานานนับหลายเพลาแล้ว ก็ตั้งแต่เดือนก่อนโน้นที่เกิดความรู้สึกว่าตัวผมหลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่ง มันเป็นโลกที่แตกต่างจากโลกที่เพื่อนๆเขาอยู่กัน

ผมหลบอยู่ในหลืบตึกด้วยอาการไม่อยากพบหน้าผู้คน ไม่อยากเล่นเน็ต ไม่อยากเขียน ไม่อยากอ่าน แต่ความอยากอย่างอื่นที่ปุถุชนพึงมีนั้นยังมีเต็มเปี่ยม

ตอนนี้อยู่รามฯ นั่งให้อาจารย์อบรมคอมพิวเตอร์มาสองชั่วโมงแล้ว แอบเข้ามาหาในช่วงเบรก

เพิ่งรู้เรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นจากปากท่านย่า ผมเลยลาไปอยู่โลกของผมโดยถาวร

กระบี่เล่มนั้นเดินทางถึงไหนแล้ว ถ้ามันผ่านแท่นพิมพ์ออกมาได้ ระวังมันจะถูกผมเล่นงานจนไม่มีชิ้นดี แต่ยังไงก็คงไม่กล้าหรอกครับ เข็ดหลาบไปจนตายเชียวล่ะ ฮาๆ ขนาดต้นฉบับที่ให้วิจารณ์ยังกล้าๆกลัวๆจนในที่สุดก็ไม่ได้ส่ง แฮ่ๆ

ไม่มีที่มาไม่มีที่ไป

อา..ท่านศิษย์เหลนที่เคารพ

ท่านบอกว่าเลิกเข้าเน็ต แต่ในฐานะผู้เล่นตัวเก๋าข้าพเจ้าขอจ่ายบอลดักหน้าไว้เลย เผื่อว่าท่านจะเกิดครึ้มอกครึ้มใจดึกดื่นค่อนคืนแว่บเข้ามาดูว่าข้าพเจ้าทิ้งริ้วรอยไว้หรือไม่?

ความห่วงใยในตัวท่านนั้นข้าพเจ้าคงไม่ต้องกล่าวถึง เพราะมองแล้วแทบหาไม่เห็นเลยแม้สักน้อยนีดส์ มีอยู่ก็แต่อาทรคำนึงถึงตัวอักษรของท่านไม่ทราบป่านฉะนี้จะเป็นตายร้ายดีเช่นไร

ท่านมีกิจมากหลายอันพึงกระทำ คงไม่ผิดหากเราพบว่ามีความเพลิดเพลินเจริญใจอื่นให้รสเสียกว่านั่งตอกคีย์ป๊อก ๆ ได้มาก็แต่อักษรที่ทำให้ท้องกิ่วเอวคอด เอาเรียวแรงไปตอกส้มตำปูยังได้กิน (ยิ่งตอนนี้ฝนตกหนักผักบุ้งทอดยอดกันไสวน่าเคี้ยวเสียเหลือเกิน..ท่านเอ๋ย)

ท่านเป็นคนทำอะไรแล้วเอาจริงเอาจัง นั่นเป็นเครื่องหมายการค้าที่ประกันได้ไม่ว่าท่านจับกิจใดล้วนประสพความสำเร็จ ข้าพเจ้าหาได้พรั่นใจไปดอกขอรับ มาตรแม้นจะคิดถึงตัวอักษรท่านเป็นกำลัง ข้าพเจ้าก็รอได้ เพราะรู้ว่าด้วยเครื่องหมายการค้าของท่านนั้น ต่อให้ท่านกลับมาเขียนหนังสือตอนอายุเจ็ดสิบ ท่านก็ต้องประสพความสำเร็จอยู่ดี เขียนเรื่องเดียวแล้วละสังขารกับเขียนร้อยเรื่อง ก็ละสังขารคือกัน ไม่เห็นจะแตกต่างกันตรงไหนเลยท่านว่าไหม? แต่ตอนที่ยังไม่ละนี่สิ มีความสุขดีอยู่ใช่ไหม? ใช่ไหม?

ท่านไม่ต้องลาไปอยู่โลกของท่านดอกขอรับ ไม่ว่าจะอย่างไรเราก็โลกใบเดียวกัน และผู้คนรอบกายท่านก็ล้วนคละสายพันธุ์ที่คล้ายคลึง ท่านหลบโลกนี้ไปโลกโน้น ก็ต้องหลบโลกโน้นไปโลกนั้น แล้วเวียนกลับมาโลกนี้

คิดถึงตอนข้าพเจ้าเวียนวนย้ายออฟฟิศเพราะเบื่อคนเต็มประดา แล้วก็เจอเข้าอีกจนได้มันต้องมีสักเรื่องล่ะนา สุดท้ายเลยย้ายมาอยู่ป่าอย่างทุกวันนี่ล่ะขะรับ ท่านเชื่อไหม? เชื่อใช่ไหม? ใช่สิท่านต้องเชื่อแน่ ๆ ข้าพเจ้าอยู่ป่าโผล่เข้ามาแค่ปลายนิ้วแลตัวอักษรซังกาบ๊วยยังเจอเข้าอีกจนได้

โลกในซอกตึกไม่เหมือนพระทินวงศ์ หรือปลาบู่ทอง

ไอ้คนที่เฮงซวยที่ซู้ดดก็คือพ่อที่ดีของลูก เพื่อนที่ดีของเพื่อน แลป๋าที่ดีของน้องแอ๋มที่คอนโดฯ เมื่อเช้ามันอาจสำรากพิษกระโห้กร่อนวิญญาณทำเอาสำลักกันค๊อกแค๊ก คล้อยบ่ายมาแนวหวานเหมากุหลาบทั้งปากคลองตลาดใส่รถดั้มไปเทให้น้องแอ๋ม ตกเย็นมีตุ๊กตาติดมือไปรับลูกที่โรงเรียน แลเป็นพลเมืองดีมันหมายใจไว้ว่าจะไปเลือกพรรคที่อริสมันต์ร้องเพลงปลุกใจ

เป็นไง?..ไม่มีดีบริสุทธิไม่มีเลวไร้ตำหนิใช่ไหมขอรับ?

แต่เราเลือกได้!

เลือกที่จะปฏิสัมพันธ์กันใคร มากน้อยแค่ไหน ใกล้ไกลเพียงไร เราเลือกของเราเอง เป็นตัวของเราเอง มอบความรักออกไปให้สรรพคนที่เราเห็นว่าควรมอบ (ข้าพเจ้าไม่เห็นด้วยกับมอบมั่ว เสียดายของ)

หลบเถอะขอรับ หลบตามสบาย แต่ข้าพเจ้าขอให้ความมั่นใจท่านเรื่องหนึ่ง ท่านจะต้องเจออีกแน่ ไม่แน่อาจแย่กว่าที่เคยเจอ เออะ เออะ (ไม่ได้แช่งนา)

โลกของตัวหนังสือไม่เกี่ยวกับอัตตา กิเลส หรือ ฮอร์โมนเพศของผู้คน แต่เป็นเรื่องของปัจเจคกับแป้นพิมพ์ตรงหน้าไม่ว่าผู้คนจะเป็นเช่นไร? สภาพอากาศอย่างไร? น้ำมันบาร์เรลละเท่าไร?

สำคัญที่ว่างาน(หัด)เขียนของเรายังคงเดินหน้าหรือไม่?

เรื่องอื่นล้วนขี้หมูราขี้หมาแห้ง (มันแปลว่าอะไรอ่ะทั่น?)

จบล่ะ!
(อุเหม่! เขียนคุยกับท่านแล้วดูท่าข้าพเจ้าจะปากตำแยไม่เบานะเนี่ย)

คารวะ

อ้อ! ปล. ข้าพเจ้ามาคิดขึ้นได้ภายหลังว่าข้าพเจ้านี้ช่างไม่รู้จักคิดหน้าคิดหลังเอาเสียเลย ดันทะลึ่งส่งไฟล์ไปให้ท่านได้

เอาเถิดขอรับมาตรแม้นเที่ยวนี้ท่านพลาดงานบุญ ข้าพเจ้ายังไม่ยอมเลิกเขียนง่าย ๆ ฉะนั้นท่านเตรียมตัวเตรียมใจรำคาญตากับเรื่องใหม่ได้เลย แต่เที่ยวนี้ข้าพเจ้าจะอดเบียร์สะสมกะตังค์ซื้อพริ้นเตอร์อิงค์เจ็ตสักตัว แล้วส่งฉบับพริ้นต์ให้ท่าน เป็นไงแอ๊บแบ๊วไหม?

ส่วนไอ้กระรอกพ้นอกข้าพเจ้าไปเมื่อไร ข้าพเจ้าก็ไม่นับมันเป็นญาติแล้วล่ะขะรับ จะเป็นตายร้ายดีให้เป็นเรื่องของมัน

ดีใจที่ท่านโผล่มาขะรับดีใจมั่กมั่ก!