ออกจากลันตาครั้งแรก
ผมใช้โทรฯ ของซีเล็กติดต่อเพื่อนเป็นระยะ ไป ๆ มา ๆ พวกเปลี่ยนเป็นเชี่ยวหลานทำให้ผมต้องตัดใจออกจากลันตา เวลาร่วมเดือนที่ผ่านมา..ผมพยามสอบถามวิธีขับรถบนพื้นเนินสูงชันจากเป็ดเจ้าหน้าที่ขับรถอุทยานฯ ได้เรียนรู้ความผิดพลาดต่าง ๆ ตอนขาเข้าของผม อีกทั้งสังเกตวิธีขับทุกครั้งที่ติดรถเข้าตลาด แต่ไม่เคยลอง คราวนี้จะเป็นการทดลองครั้งแรกและสุดท้ายเพราะหากผ่านได้ก็จะออกไปเลยไม่กล้ากลับมาอีก! เช้าวันนั้นอุทยานฯ เงียบเหงาพวกเจ้าหน้าที่ถูกระดมไปช่วยงานเกาะรอกรวมทั้งซีเล็ก ผมจำต้องอำลาเพื่อนชาวอุทยานฯ โดยไม่ได้พบหน้าผมฝากซีดีเพลงของคาราวานที่พวกเขาชอบไว้เป็นที่ระลึกกับแม่บ้านร้านค้าซึ่งเป็นภรรยาเป็ด เก็บเต็นท์ อุปกรณ์หุงต้ม เคลื่อนรถออกจากอุทยานฯ เนินแรกเป็นเนินชันที่สุดหากผ่านไปได้ เนินอื่น ๆ ก็ไม่น่ามีปัญหา ผมเร่งเครื่องผ่านโค้งขึ้นไป..เนินแรกยังสูงชันขึ้นไปอีก..เสียงเครื่องร้องลั่นที่เกียร์สอง.. ขึ้นไปได้ครึ่งเนิน.. เหมือนเดิม.. เครื่องดับ! เป็ดเคยบอกไว้ว่าอย่าให้เครื่องดับบนเนินเพราะรถจะหมดแรงส่ง ผมทำความผิดพลาดซ้ำจนได้! ลองสตาร์ทซ้ำแล้วซ้ำอีกก็เหมือนเดิม รถถอยลงเรื่อย ๆ ผมยอมแพ้! กลับลงไปตามหาเป็ดปรากฏโชคยังดีที่เช้าวันนั้นเป็ดไม่ได้ออกข้างนอก เป็ดกับวิทย์ช่วยกันจนพารถขึ้นพ้นเนิน ผมไม่รู้จะขอบคุณอย่างไรให้สมความรู้สึกติดค้างสำหรับการช่วยเหลือครั้งนั้น อีกอย่าง..การเรียนรู้วิธีใช้รถบนเส้นทางไหล่เขาสูงชัน รวมกับได้เห็นการช่วยเหลือรถคันอื่นของเป็ดในอีกหลาย ๆ ครั้งต่อมา ช่วยให้เข้าใจมากขึ้น..สำหรับผมเป็ดเป็นครูสอนขับออฟโร้ดตัวจริงเสียงจริง ผมออกจากเกาะลันตาไปทางสุราษฎร์นัดเจอเพื่อน ๆ ที่ปากทางเข้าเขื่อนก่อนเที่ยง ผมไปถึงเป็นคันสุดท้าย เรื่องราว..ความสวยงามธรรมชาติของเขื่อนเชี่ยวหลาน..ความสนุก..ในบรรยากาศของหมู่มิตรคงเป็นอีกบันทึกหนึ่ง ผมอยู่เชี่ยวหลานสามวันสองคืน ด้วยความไม่ได้เจอกันนานล่ำลาแล้วแทนที่จะแยกย้าย กลับยกขบวนไปต่อบ้านเพื่อนในตัวเมืองสุราษฎร์ ตอนเจอหน้ากันผมโวยเพื่อนเสียยกใหญ่ที่ไม่บอกให้รู้ว่าเส้นทางทุรกันดารอย่างนั้นทำผมเกือบเอาชีวิตไปทิ้ง มีอยู่คนหนึ่งไม่ยอมเชื่อถือมั่นใจว่าตัวเองสามารถนำรถผ่านไปได้ เจ้าเพื่อนคนนี้ชื่อเซ้ง หน้าตาคล้ายเจเจตรินนิสัยคล้ายเต๋าสมชายต่างกันที่เซ้งมันรักเดียวใจเดียว(หลังปีใหม่ได้ยินว่าจะพาลูกสาวห้าเดือนมาโชว์ตัว) เซ้งชวนกลับเข้าลันตา ผมหนาว ๆ ร้อน ๆ เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ก็จำค่อนไปทางเชื่อเพราะเป็นที่รู้กันในกลุ่มเพื่อนว่าผมห่วยแตกที่สุดเรื่องขับรถ คนอื่น ๆ ล้วนอยู่กับรถมายาวนาน มีผมคนเดียวในกลุ่มที่ไม่ชอบขับรถเลี่ยงได้เป็นเลี่ยง พวกที่เหลือแยกย้ายกันกลับนัดพบอีกครั้งที่ลันตา ผมกับเซ้งย้อนกลับมาลันตา ขอพรคุณพระคุ้มครองท่านสหัทยาให้ทุกอย่างผ่านพ้นด้วยดีแข็งแรงในเร็ววันขอรับ
ผมเข้าเกียร์หนึ่งหยุดรถไว้ นั่งปลงอาลัย..เซ็งตัวเองที่ไม่มีปัญญานำรถขึ้นไปได้ ผมเปิดประตูออกมาดู ปรากฏล้อหลังคาก้อนหินอีกแค่คืบจะตกลงร่องลึก!
การเดินทางเที่ยวใหม่ในพเนจรรสที่มีเพื่อนร่วมทางจึงเริ่มขึ้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น