DiN

คล้อยคืนสวัสดิ์ขอรับท่านสาย

ขอประทานโทษที่ไม่ได้โผล่มาสนทนา ตั้งใจไว้ว่าจะเขียน 'คุยกันวันละคำ' หัวเรื่อง 'นอน(ไม่)หลับ' สักไอเท็ม แต่ให้มีอันสหายลากตัวไปช่วยผสมวิสกี้โซเนื่องในโอกาสวันเที่ยว ข้ามวันคืน กว่ากลับมาถึงขนำเล่นเอาสิ้นเรี่ยวสูญแรง นั่งละห้อยละเหี่ยอยู่นี่แลขะรับ

จึงนอกจากไม่ได้ตักน้ำตักท่าต้อนรับสหายชานเรือนแล้ว เห็นทีต้องผลัด 'นอน(ไม่)หลับ' ออกไปไม่มีกำหนด เพราะเหลือบเห็นเรือท่านธีรออกเดินทางแล้ว ต้องลงมือปั่น 'สะบายดีฯ' ต่อ

ยินดีที่ได้รู้ว่าตัวหนังสือท่านเดินหน้า ลงมือเขียนจริงจังของท่านส่งแรงสะท้อนถึงข้าพเจ้าให้ทบทวน จัดการเวลาเขียน นำพาตัวอักษรเดินหน้าไปให้ได้ดังใจหมายเช่นกัน

สิ้นสัปดาห์เรื่องดำเนินถึงไหนรบกวนช่วยบอกกล่าวกันด้วยนะขะรับ

ขนำน้อยเคยมีท่านแวะนั่งตอกตะไลหมาก ป๊อก! ๆ ไม่เว้นวัน ครั้นขาดท่านก็ให้เงียบเหงาวังเวง ราวขนำร้างกลางดงหญ้าคา

แม้ในความคุ้นเคยจะครุ่นระทมทุกข์อยู่บ้าง แต่ความเปรมใจที่ทราบว่าท่านห่างหายไปเพื่อเขียนหนังสือนั้นสุขยิ่งเสียกว่า แลเมื่อเห็นท่านทุ่มวิสาหะเยี่ยงนั้น ข้าพเจ้าก็บอกตัวเองว่าจะต้องทำให้ได้เช่นกัลล์

จะลองตั้งเป้าหมายสั้น ๆ ดูว่าภายในหนึ่งสัปดาห์ ข้าพเจ้าจะได้ตัวอักษรสักกี่หน้า

แล้วพบกันขอรับท่านสาย

คารวะ

ป.ล. ๑ หนุ่มโสด(มั้ง)เจ้าของคอนโดฯผู้นั้นคือใคร เป็นบล็อกกลอนใช่ไหม? ข้าพเจ้าเองหมั่นมองหาบล็อกกลอนที่ผู้เขียน เขียนอย่างต่อเนื่อง มีประเด็นชวนคิด และที่สำคัญ เขียนในบล็อกที่มี Feed ให้ติดตาม (ไม่ใช่บล็อกสัญชาติสยามคลั่งโฆษณา ซึ่งไม่มีฟังก์ชั่น Feed)

พอจะขอ Add. บล็อกได้ไหม?

ป.ล.๒ ขอบคุณสำหรับ 'หลับไหล' 'หลับใหล' ขอรับ

ป.ล. ๓ น้ำเพิ่งลด ข้าพเจ้าเพิ่งได้เข้าตลาด พบ ส.ค.ส.มวลมิตรในตู้ป.ณ. กำลังนั่งเขียนภาพทีละแผ่น..ละแผ่น..แล้วจะส่งโปสการ์ดทำมือ(ที่ทุกใบมีแผ่นเดียวในสยามประเทศ)ไปให้..ขอบคุณสำหรับการ์ดส.ค.ส ขอรับ

ป.ล. ๔ ท่านคงจำนิตยสาร 'อ่านเอาเรื่อง' ที่ข้าพเจ้านำมาลง ไม่ทราบข้าพเจ้าจะรบกวนไหว้วานฝากท่านช่วยซื้อให้หน่อยได้ไหม? หากเนื้อหาน่าพอใจ ข้าพเจ้าคิดสมัครสมาชิก

ดึกดื่นสวัสพี่ดิน

กลับจากเมืองใต้มาถึงบ้านเอาเมื่อบ่าย
ทั้งสนุกทั้งเหนื่อย

พี่ดินเป็นอย่างไรบ้าง
สบายดีไหม เขียนหนังสือไปถึงไหนแล้ว

ท่านสอนโรงเรียนตระกูลเจียวหรือขะรับจึงได้หยุดตรุษจีนสวัสดิ์

จะสิ้นเดือนแรกของปีแล้ว นิยายข้าพเจ้าค้างเติ่ง เพราะพยายามจบบันทึกหลวงพระบางก่อน (เขียนหลายอย่างเวลาเดียวกันไม่ได้น่ะทั่น วัน ๆ เขียนได้แค่ไม่กี่บรรทัด)กลัวอยู่เหมือนกันว่าจะเผลอพาลหมดอารมณ์ทำนิยายค้างอีกเรื่อง

แต่เตรียมทางหนีทีไล่ไว้แล้วเพราะเป็นเรื่องสั้น ๆ หลายเรื่องต่อกัน หมดท่าวันใดก็เก็บไว้ต่อวันหลัง

ตอนใหม่ของท่านในบอร์ดข้าพเจ้ายังไม่ได้อ่านเลย (อ่านไม่ทันขะรับ หมู่นี้ดูเหมือนเหล่าสหายขยันกันดีแฮะ)

แล้วค่อยตามอ่านที่บล็อกขอรับ

คารวะ

พี่ดินคงเริ่มหลง

ไม่มีชื่อที่กลับจากชายแดนใต้นั่นล่ะปลายเอง

เอ๊ะ...หรือปลายเมา ไม่นา แค่ขวดเล็กขวดเดียวไฮเขียวไม่น่าเมาได้ หรือมิใช่


ไปเขียนงานต่อล่ะค่ะ

อ้าว!..คิดว่าทั่นคั่น โทษ..โทษ..

เป็นอย่างไรบ้างขอรับ? บรรยากาศน่ากลัวดังที่ประดาสื่อมวลชนฉายให้เห็นหรือเปล่า?

๏ รอนรอนตะวันดับ.......ตะวันลับเลือนจากลา
ลาลับ โอ้..ดับหล้า.......เหลือเพียงฟ้ายามราตรี

ฟ้าแจ้งกระจ่างดาว.......พร่างเพริศพราวทุกถิ่นที่
ยลดาวพราวแสงสี........แทนธุลีเศษดวงดาว

จะดวงดาวหรือดวงเดือน....ก็เป็นเพื่อนสุกสกาว
แม้ไม่มีธุลีดาว..........คงไม่หนาวจนร้าวรอน

เย็นลมพรมพลิ้วผ่าน......เมื่อวันวานมาจากจร
อกพี่อย่าอาวรณ์........ใช่จรลับไม่กลับมา

วันคืนกี่เลยล่วง.........ใจยังห่วงอาลัยหา
คะนึงถึงทุกเวลา.........หวังกลับมาได้พบเจอ ฯ

-------------------------------


ป๊อก ป๊อก ป๊อก ......เด้ง! (อะจึ๋ย!)

หลับยังเอ่ย? จะมาชวนตั้งวง (เฮ้ย! ไม่ใช่)

ท่านจะเป็น‘จ้าว’หรือจะให้ข้าเจ้าเป็น? (อ้าว! ไปกันใหญ่)


หวัดดียามดึกเจ้าค่ะทั่นดิน

เอางานมาแปะในสำนัก เลยแวะมาทักทายกันหน่อย
(ป่านนี้จะโดนหริ่งหรีดเรไรกล่อมจนหลับใหลไปแล้วก็ไม่รู้ )

กว่าจะโพสต์ในสำนักได้เล่นเอาเหงื่อแตกเลยเจ้าค่ะ
ก็โพสต์ไปสิบกว่ารอบมันไม่ยอมขึ้นให้ซะที
เพิ่งเหลือบไปเห็นว่าที่แท้เราลืมใส่ชื่อ เฮ่อ!!!

แล้วพรุ่งนี้ตอนสายๆ จะเข้ามาคุยด้วย

คืนนี้ต้องรีบไปอ่านหนังสือธรรมะก่อนนอนสักชั่วโมงสองชั่วโมง
เผื่อราตรีนี้จะได้ไม่ยาวนานนัก


หลับฝันดีนะทั่น
สายลม

ปล. ข้างบนนั่น(จะคอย) ซาบซึ้งมากเลย ^__^

อรุณสวัสดิ์ขอรับท่านสาย

ยินเสียงป๊อก! คิดว่าใครมาตำส้มตำยามดึก หมู่นี้ Spam มันจ้องเล่นงานข้าพเจ้าจนนอนสะดุ้ง (นี่ขนาดใส่ตัวกรองแล้วนะทั่น! ไม่เข้าใจว่ายังรอดมาได้อย่างไร)Recent Comment ของ Blogger มีได้แค่ 5 ข้อความ เปิดย้อนก็ไม่ได้(ลบก็ไม่ออก) ขนำน้อยนาน ๆ มีสหายมาแหมะความที หากเจอ Spam สะสมแค่วันละสองก้อนเป็นอันไม่ต้องรู้ความกันทีเดียว

เวรกรรม..เวรกรรม..(ข้าพเจ้ามีแค่พอกินไปวัน ๆ มันจะมาชวนไปเรียนต่างประเทศ..ฮึมม์!)

เป็นไงบ้าง เขียนหนังสือได้ดังใจหมายเปล่า?
รบกวนตอบเรื่อง 'อ่านเอาเรื่อง'ด้วยนะทั่น ข้าพเจ้าอยู่ชนบทไม่มีหนังสือสมองแฟบไปทุกวัน พอดีทั้งชื่อเล่มและราคาอ่านเอาเรื่องตรงใจนัก คิดจะสมัครสมาชิก เผื่ออารมณ์คิดอารามเขียนจะคึกคักขึ้นบ้าง

มีความสุขกับงานสุดสัปดาห์ขอรับ

คารวะ

ปล.ยินเรื่องอ่านก่อนนอนแล้วอยากคุย ข้าพเจ้าไม่รู้จิตอ่อนเกินไปหรืออย่างไร อ่านอะไรแล้วเก็บไปฝันขะรับ มันติดเข้าไปทั้งเนื้อหาทั้งสำนวนเขียน

ตอนอ่านกำลังภายในปรากฎว่าฝันเลือดท่วมจอ ยิ่งหากเป็นแนวสยองขวัญของสตีเฟ่น คิงก์ (ตานี้บรรยายซะ..บ้าจริง!)หลับเป็นฝันกระเจิง

คิดก็ขำตัวเอง บอกไปก็อายขอรับ ข้าพเจ้าอ่านเอาสนุกแต่ตอนกลางวัน ส่วนก่อนนอนจะมีหนังสือแนวเซน เต๋า และบทกลอนวางไว้ข้างเสื่อ

หลับสบาย ไม่มีฝันดีฝันร้าย มีความสุขกับหลับพักผ่อนแต่นั้นมา

อีกอย่าง..

ครั้นพบว่าสิ่งที่อ่านก่อนนอนมีผลบันทึกเข้าในจิตใต้สำนึก ข้าพเจ้าเลยคิดตลบหลัง อยากดาวน์โหลดแนวภาษาเยี่ยงไรลงในโมเด็มข้าพเจ้าก็เอามาอ่านก่อนนอน

เป็นผลขอรับ แนวภาษานั้น ๆ ไล่เรียงอยู่ในสมองจนตื่นเช้าเลยเทียว ครั้งหนึ่งเคยอ่านแม่พลอยเพราะใคร่รู้ว่าคุณชายคึกฤทธิ์ท่านใช้ภาษากับงานสี่แผ่นดินอย่างไร ปรากฎว่าคำพูดคำจา ภาษาที่เป็นความนึกคิดของแม่พลอยเข้ามาฝัง ไม่มีความฝันเข้ามาเกี่ยวข้องแต่รูปแบบภาษาคำพูดคำจาติดมาเลยเทียวขะรับ

ภาษาในสี่แผ่นดินเป็นภาษาสวยงาม ไม่ห้วน ไม่เยิ่นเย้อ ถือว่าโชคดีที่ได้ลองอ่าน (ไม่จบเล่มแรกดอกขะรับ อย่างที่บอกข้าพเจ้าติดไปข้างโดราเอม่อนเสียล่ะมาก)

ประเด็นเหล่านี้ล่ะขอรับที่เคยคิดจะคุยตอบท่านเรื่อง 'นอนไม่หลับ' สักหนึ่งไอเท็ม แต่ไม่ได้ทำ ยามนี้ก็ต้องเผ่นก่อนแล้ว หิวจนท้องร้อง

สายสวัสดิ์เจ้าค่ะท่านดิน

งานเขียนข้าเจ้าดำเนินไปราบรื่นดีเจ้าค่ะ บรรลุตามเป้าหมายที่วางไว้ ตั้งเป้าว่าเขียนให้ได้'อย่างน้อย'อาทิตย์ละสิบหน้า(ไม่ต้องทำหน้าตกใจนะทั่น ข้าเจ้ารู้ว่ามันมากโขอยู่ แต่ทำไงได้ล่ะ คนมันเก่ง ฮา)

((ท่านต้องเข้าใจนะว่า หนึ่งปีกับสี่เดือนที่ผ่านมาข้าเจ้าเขียนนิยายได้ 120 หน้า ลองเอามาคำนวนดูตกอาทิตย์ละ 2 หน้า โอ..แม่จ้าว! เห็นไหมล่ะ บอกแล้วว่าอาทิตย์ละสิบหน้านี่อย่างหินเลย))

ตอนนี้พิมพ์โดยใช้ font size 16(ไม่รู้ปกติเขาใช้ font ขนาดไหนกัน) ใช้ 14 ไม่ไหว กว่าจะได้แต่ละหน้า ข้าเจ้าคงต้องขาดใจตาย ถือว่าบั่นทอนจิตใจอย่างร้ายกาจ

ตั้งใจจะให้จบนิยายเรื่องนี้เร็วๆ เพราะอยากกลับไปเขียน'เด็กน้อย'จะแย่อยู่แล้ว ทิ้งเค้าไว้ตั้งแต่คุยเรื่องวรรณกรรมเยาวชนกับท่านนั่นแหละ ป่านนี้ยังไปไม่ถึงไหนเลย สงสัย'เจ้าจอมขวัญ'จะงอนตุ๊บป่องไปแล้วมั้ง

นอกจากนิยายสิบหน้าต่ออาทิตย์แล้ว ก็ต้องเขียนกลอนให้ได้อาทิตย์ละชิ้นด้วยเจ้าค่ะ ข้าเจ้านั่งไล่เปิดดูสมุดที่จดเรื่องจิปาถะ มีกลอนที่ขึ้นไว้เป็นสิบชิ้น หนึ่งบทบ้าง สองบทบ้าง บ้างก็ขึ้นวรรคแรกไว้ บ้างก็มีแค่วรรคจบวรรคเดียว แต่มีที่แย่ไปกว่านั้นคือ ขึ้นชื่อเรื่องโด่เด่ไว้ไม่ตัวอักษรเป็นเนื้อเรื่องสักกะตัว(บางอันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขียนไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่) ตอนนี้เลยต้องไล่แต่งไปเรื่อยๆ

พูดถึงเรื่องนอนไม่หลับ

ปรากฏว่า ธรรมะไม่ได้ช่วยอะไรข้าเจ้าในเรื่องนี้เลย(แต่ช่วยเตือนสติได้ในหลายเรื่อง) คิดว่าอ่านไปเรื่อยๆ คงดีขึ้น ทุกอย่างต้องใช้เวลาอยู่แล้ว

ฟังท่านเล่าถึงเรื่องความฝัน เมื่อคืนก่อน(ถัดไปสักสองคืน) ข้าเจ้าฝันว่าหลุดไปอยู่ในนิยายเรื่องหนึ่ง เป็นเรื่องผสมผสานระหว่างแนวจักรๆ วงศ์ๆ กับแนวขุนศึก(ข้าเจ้าไม่ได้เป็นตัวละครในเรื่องหรอก แต่ทำหน้าที่เป็นผู้สังเกตการณ์)

มีอยู่ช่วงหนึ่งนางเอก(ซึ่งดูเหมือนจะเป็นเจ้าหญิงหรืออะไรสักอย่าง)ทำตัวไม่เหมาะสม เมื่อพี่เลี้ยงว่ากล่าวตักเตือนนางก็ไม่ยอมฟัง พี่เลี้ยงจึง'ท่องกลอน'บรรยายถึงฐานะและหน้าที่ให้นางฟัง ข้าเจ้าได้ฟังกลอนนั้นตั้งแต่ต้นจนจบ รู้สึกว่าไม่เคยฟังจากที่ไหนมาก่อน มันเพราะมากเลยนะท่าน ยังคิดว่าถ้าข้าเจ้าแต่งกลอนได้เพราะขนาดนี้จะดีสักแค่ไหน

พอตื่นขึ้นมาจะจดไว้ คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก มันคลุมเคลือรางๆ เหมือนอยู่ในม่านหมอก

(คงเป็นเพราะก่อนนอนข้าเจ้าหมกมุ่นอยู่กับเรื่องกลอนมั้ง เลยเก็บไปฝันเป็นตุเป็นตะ)


ตอบ ปล. ในความเห็นหนึ่ง

ปล๑.หนุ่มโสด(มั้ง)นั่น ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ก็ท่านบอกเรื่องกลอนต้องถามท่านคั่นฯ ข้าเจ้าจะไปหมายถึงใครได้ล่ะถ้าไม่ใช่ท่านคั่นฯ หึม์?

ปล๒."หลับใหล" กับ "หลับไหล" ข้าเจ้าเพิ่งเจอข้อสังเกตใหม่ โปรแกรม Word ในเครื่องของข้าเจ้า มันไม่รับคำ "หลับไหล" ถ้าพิมพ์คำนี้เป็นสระไอไม้มลายโปรแกรมจะเปลี่ยนเป็นสระไอไม้ม้วนให้อัตโนมัติ ถ้าย้อนกลับไปแก้เป็นไม้มลายอีกครั้งมันจะขึ้นเส้นยึกยือสีแดง(เค้าเรียกว่าเส้นอะไรอ่า?) บอกว่าเป็นคำผิด

เครื่องท่านเป็นด้วยเป่า? ถ้ามันยอมรับทั้งสองตัวนะแสดงว่าเจ้าชู้น่าดู ท่านต้องปรามมันมั่งแล้วล่ะ ยังเป็นเจ้าไมเคิลคล้าวอยู่ป่าวทั่น หรือเปลี่ยนใหม่แล้ว?

ปล๓.จะรอรับโปสการ์ดทำมือที่มีแผ่นเดียวในสยามประเทศ(หรืออาจจะในโลก)ด้วยใจจดจ่อเจ้าค่ะ และในระหว่างที่รอก็จะเลือกดูกรอบไปพลางๆ ก็แหมแผ่นเดียวในประเทศนี่นะ ได้รับปุ๊บจะรีบใส่กรอบปั๊บแล้วยกขึ้นหิ้งในทันใด

ปล๔.นิตยสาร'อ่านเอาเรื่อง'ออกเดินทางไปแล้วเจ้าค่ะเมื่อวานตอนบ่าย น้องที่ร้านบริการไปรษณีย์บอกประมาณสามสี่วันถึง(เค้าคงไม่ได้รวมเสาร์-อาทิตย์)วันพฤหัสหรือวันศุกร์คงถึงแหละ

ข้าเจ้าเข้ามาในขนำท่านเมื่อวานตอนเที่ยง เห็นท่านฝากซื้อนิตยสารเลยออกไปซื้อให้เลย ถือโอกาสโผล่หัวออกนอกกะลาด้วย(ข้าเจ้าขลุกอยู่แต่ในห้องตั้งแต่วันจันทร์ จะออกจากห้องก็เฉพาะหาของกินใกล้ๆ ที่พัก) ได้นิตยสารมาก็แอบเปิดซิงไปสองชั่วโมงก่อนเอาไปส่ง ถือว่าดีทีเดียวกับราคา 30 บาท(ที่ซี้อได้แค่ข้าวผัดหนึ่งจาน)

สุขสันต์วันฟ้าแจ้งเจ้าค่ะ
สายลม

คล้อยคืนสวัสดิ์ขอรับท่านสาย

ไม่มีข่าวใดเลยจะนำความยินดีแก่คนเขียนหนังสือยิ่งไปกว่าได้รับรู้ว่าสหายผู้ร่วมย่ำเดินไปบนหนทางอันหาเห็นจุดหมายไม่นี้ ได้รุดหน้าไปโดยสวัสดี

จารอักขระหนึ่งหน้ากระดาษนั้นหาใช่เรื่องยากเย็น เป็นใคร ๆ ก็สามารถกระทำได้ แต่ทำอย่างไรให้ต่อเนื่องจากหนึ่งเป็นสิบ จากสิบเป็นร้อย ไม่ว่าจะร้อนจะหนาว เรื่องราวภายนอกจะเป็นเยี่ยงไร เรื่องราวบนหน้ากระดาษยังต้องดำเนินไป

ผู้ที่จะกระทำเยี่ยงนี้ได้ มีแต่ลงมือฝึกฝน ฟันฝ่าอุปสรรคนานัปการด้วยกำลังใจที่ไม่หวั่นไหวลังเล

มิไยท่านจะต้องบอกกล่าว 'พยายามเขียนนะท่านดิน เขียนให้จบเรื่องล่ะ'

ท่านได้กล่าวไว้แล้วด้วยกัมปนาทพจนา ด้วยลายอักษรสิบหน้าต่อหนึ่งสัปดาห์อันได้กระทำ

บ่อยครั้งที่ข้าพเจ้าคิดเห็นว่าคำพูดให้กำลังใจหามีความหมายมากไปกว่าพลิ้วลมที่พัดผ่าน นำความเย็นสบายประโลมใจเพียงครู่ มิสู้กำลังใจอันเกิดจากการกระทำแบบอย่างอันควร ผลซึ่งเกิดแต่การกระทำทดแทนคำพูดร้อยแปดพันคำ ทั้งยังยืนยันมั่นคงแน่นหนัก

ทุกครั้งที่ท่านเจ้าสำนักมีงานใหม่ออกมา เป็นคล้ายแส้โบยตีให้ลาน้อยเร่งก้าวเดิน อย่าได้สนใจสูญเวลาเล็มหญ้าริมทางจนละลืมจุดหมายแท้จริง

บุหงาปารียังไม่สิ้นรอยโบยตี มังกรเซนก็ตามกระหน่ำย้ำ

การที่เจ้าลาน้อยติดตามรอยเท้ายอดอาชาที่ย่ำเดินไม่ยอมหยุดเยี่ยงนี้นำมาซึ่งความเหนื่อยล้า เผลอพัก ผ่อนลมหายใจเพียงครู่รอยเท้าก็อาจไกลจนลับตา

แต่การติดตามเช่นนี้ มีแต่นำเราก้าวไปข้างหน้า ไม่ย่ำเท้าหรือหลับรับลมเย็นจนกาลเวลาถมทับร่องรอย ที่สุดละทิ้งการเดินทาง ซุกซากฝันไว้ในสุสานอันเวิ้งว้างว่างเปล่า

ข้าพเจ้าจึงเฝ้าย่ำเท้า มองเห็นการกระทำเยี่ยงนั้นเป็นกำลังใจเรื่อยมา

ความยินดีที่มีสหายร่วมทางเช่นท่านนั้นไม่น้อยเลย แต่ความเปรมปรีดิ์ที่ได้เห็นสหายรุดหน้าไปบนหนทางกลับมากเสียกว่า

จะคอยอ่านนิยายของท่านเมษาฯหน้า เอ้ย! เมษาฯนี้นะขอรับ

คารวะ

ปล.๑ เอ่อ..ท่านคั่นน่ะเอง (หมู่นี้ไม่รู้หายไปไหน ไม่ยอมเขียนกลอนอีก เราจะลองบ่นดัง ๆ ดีไหม?)

ปล.๒ ขอบพระคุณสำหรับ 'หลับใหล' ขอรับ ต่อไปข้าพเจ้าจะใช้แต่คำนี้ (ไม่ทราบดอกขอรับเรื่อง Word ไม่เคยใช้เลย นี่ก็เพิ่งได้คำแนะนำจากพี่ท่านอานันท์ ทำให้ใช้ Word สนุกขึ้นอีกหน่อย เท่าจำได้ตัวอักษรที่จุดประกายฯกำหนดคือ 16 นะท่าน ฉะนั้นท่านเซ็ตถูกแล้วล่ะ)

ปล.๓ โปสการ์ดทำมือใช้เวลาสักหน่อยนะขอรับ ข้าพเจ้ากำลังจัดสรรเวลา

ปล.๔ ขอบพระคุณมั่กมั่กสำหรับ 'อ่านเอาเรื่อง' (ข้าพเจ้าชอบชื่อเจ้าหนังสือนี่จริง ๆ ความหมายเอาจริงเอาจัง ท่าทีกลับเบาสบาย ท่านมีคำคล้าย ๆ อารมณ์อย่างนี้อยู่อีกบ้างไหม?)

ปล.๕ เสียดายท่านจำกลอนนั้นไม่ได้นะขอรับ ยินว่าไพเราะก็ใคร่สดับนัก

ยามนี้ท่านคงยังนั่งทำงาน ขอมีความสุขสำราญกับงานตรงหน้าขะรับท่านสาย

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เลิกงานตั้งแต่สี่ทุ่มแล้วเจ้าค่ะ ข้าเจ้ามัวแต่นั่งอ่านแฮร์รี่เพลินเลยยังไม่ได้กลับรูหนูน้อยๆ เพิ่งได้จับมันเป็นครั้งแรกทั้งๆ ที่วางยั่วตายั่วใจอยู่ตั้งนาน ท่านเคยบอกว่าไงนะ อ่านไม่จบเล่มแรกใช่ไหม? ทำไมถึงอ่านไม่จบหรือท่าน? ข้าเจ้าว่ามันก็สนุกน่าติดตามดี(แต่ไม่ถึงกับติดหนึบ)

เรื่องฝันที่ข้าเจ้าเล่านั่น ตื่นขึ้นมาคิดว่าจะได้พล็อตนิยายสักเรื่อง แต่เพราะนิสัยชอบผลัดเลยบอกกับตัวเองว่า'เดี๋ยว'ค่อยบันทึกลงในสมุด สุดท้ายก็ปิ่ว ความรู้สึกตอนตื่นกับความรู้สึกตอนนี้มันต่างกันลิบ ตอนตื่นใหม่ๆ มันน่าตื่นเต้น มันดูลึกลับชวนค้นหา แต่ตอนนี้มันช่างธรรมด๊า..ธรรมดา..

ขอตัวกลับรูหนูไปมุดหัวนอนแล้วนะทั่น

นิทราสวัสดิ์เจ้าค่ะ

ปล.คำที่คล้ายๆ 'อ่านเอาเรื่อง' ตอนนี้คิดไม่ออก ขอเอาไปนอนคิดสักคืนนะ เผื่อคืนนี้จะเจอคำดีๆ ในฝัน ^_^

อ้อ..อีกปล.บ่นดังๆ เรื่องทั่นคั่นฯ ไม่ยอมเขียนกลอนนี่ บ่นไงเหรอ?

อรุโณทัยล่วงแล้วสวัสดิ์ขอรับท่านสาย

พล็อตในฝันของท่านไม่เบาทีเดียว ขุนศึกกับจักร ๆ วงศ์ ๆ นั่นก็คือนิยายอิงพงศาวดารนี่เอง

ยุคสมัยเมื่อท่านยาขอบ ท่านไม้เมืองเดิมยังผาดโผดในยุทธจักรสยามนวนิยายนั้น นิยายอิงพงศาวดารเป็นที่สนใจของนักอ่านทั่วสยามประเทศ เหล่านักเขียนจึงเพียรหยิบจับเกร็ดพงศาวดารมาเสกสรรปั้นแต่ง ได้เลิศปฏิมากรรมอักขระประดับฟากฟ้าวรรณกรรมไว้อย่างมากมาย

หากท่านลองมองผ่านหน้าต่างเข้าไปในห้องสมุดโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง ท่านจะเห็นเจ้าเด็กหัวเกรียนนั่งก้มหน้าก้มตาพลิกกระดาษสีกาแฟกลิ่นน้ำตาลไหม้ ใช้ช่วงเวลาที่เหลือของพักกลางวันติดตามสีหราชเดโชเจ้าหนุ่มชนบทที่ใช้เชิงดาบคู่บากบั่นเข้าเผชิญโชคจนรับตำแหน่งราชองครักษ์สมเด็จพระนารายณ์เจ้า เพื่อปกป้องกษัตริย์ผู้เป็นที่บูชาเหนือเกล้ากระทั่งชีวิตสิ้นสูญยังไม่ยอมถอยแม้ก้าว

นั่นเป็นเรื่องราวใน 'เพชรพระนารายณ์'ซึ่งข้าพเจ้าไม่อาจจดจำว่าเป็นเลิศอักขราจารย์ท่านใดรจนาไว้ ครั้นทุกวันนี้ใคร่หามาอ่านอีกครั้งกลับไม่อาจพบพาน

เชื่อว่ายังมีเกร็ดพงศาวดารที่เต็มด้วยน้ำเนื้อแห่งชีวิตอยู่อีกมากให้เราหยิบฉวยมาสลักบานบัญชรเพื่อที่จักเปิดออกไปพบเรื่องราวสุขเศร้าของพวกเขาเหล่านั้น

ประเด็นที่ท่านยกมาสิน่าคิด

ในจังหวะที่พล็อตวาบขึ้น เรารู้สึกมีแรงส่ง เพียงแค่ลงมือ มั่นว่าตัวอักษรจะต้องกระโจนไปข้างหน้าไม่ต่างอาชาเปรียว

แต่หากไม่เขียนเสียแต่ตอนนั้น พลังนั่นลดน้อยถอยลง กระทั่งไม่มีเหลือ การจะกลับมาเขียนทีหลังกลายกลับเป็นหนักอึ้งเสียกว่าเข็ญครกขึ้นดอยอินทนนท์

บางครั้งกระทั่งลงมือเขียนไปแล้ว พ้นผ่านสักสองสามตอน พลังแรงเร้ากลับไม่หลงเหลือก็มี

เหล่านี้ยังเป็นปัญหาให้ข้าพเจ้าขบคิดฝึกฝนไม่หมดไม่สิ้น จนบางครั้งรู้สึกคล้ายว่าหากจะลงมือเขียนนิยายสักเรื่อง ต้องมั่นใจแล้วว่าเป็นเรื่องที่มีแรงหนุนเร้าความสนใจ(ตน)มากพอที่จะรักษาระยะการเขียนไปได้อย่างยาวนาน

แต่เรื่องอย่างนั้น..ไม่ทราบวันใดจะผุดพรายขึ้นสักคราสินะ

ขอให้สนุกกับงานวันอาทิตย์ขอรับท่านสาย

คารวะ

ปล. แฮรี่ฯเล่มหนึ่งจบขอรับ ดีด้วย(ทั้งพล็อต จังหวะเดินเรื่อง แก๊กที่ซ่อน ชื่อตัวละคร ชื่อสถานที่ มุกเล่นคำในภาคภาษาอังกฤษ(นี่เป็นส่วนที่แปลยาก ภาคแปลสูญรสตรงนี้ไปอย่างน่าเสียดาย(ผ่านตาเพียงนิดหน่อยไม่มีปัญญาอ่านจบเล่ม))

แต่เล่มที่เหลือไม่จบอีกเลย จับแล้ววาง จับแล้ววาง

ข้าพเจ้ารู้สึกรำคาญคล้าย ๆ ว่าเรื่องมีอยู่นิดเดียวแล้วนำมาขยายให้ได้จำนวนหน้าน่ะขะรับ เป็นมุกที่นักเขียนนิยายฝรั่งชอบนำมาใช้ (นิยายของแดน บราวน์นั่นปะไร มี Angel&Demon ที่พอเข้าที ส่วน Davinci น่าจะเหลือสักครึ่งเล่ม เรื่องอื่น ๆ แทบไม่ต้องอ่าน เพราะเป็นการเอาตัวอักษรมาแหมะขยายความเพิ่มจำนวนหน้าเพื่อตั้งราคาขายล้วน ๆ)

อีกอย่างแฮรี่ฯทุกเล่มคล้ายเป็นเรื่องเดียว คือใช้วิธีเขียนเดียวกัน อ่านเล่มแรกเล่มเดียวก็เข้าใจมุกของเจเคที่เหลือ (เป็นมุกน่ารัก ซ่อนมุมเล็กมุมน้อยไว้ตรงนั้นนิด ตรงนี้หน่อย แล้วค่อยส่งผลกับเรื่องในตอนใกล้จบ)

ปล.๒ บ่นท่านคั่นเหรอ?..แบบว่า 'เฮ้ย! ทั่นคั่นที่เคารพ เขียนกลอนมาให้อ่านซะทีสิวะขะรับ!!' แบบนี้ไง

มีความสุขกับวันทำงานขอรับท่านสาย

ล่วงบ่ายสวัสดิ์เจ้าค่ะ

นิยายอิงพงศาวดารเลยหรือ?
เท่าที่จำได้ข้าเจ้าไม่เคยอ่านนิยายแนวนี้สักกะเรื่องเดียว
(ทำไมนะหรือ --- ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม)(ถ้าจะเขียนแนวนี้ คงเป็นงานหนัก หนักเท่ากับเข็นครกขึ้นเขาเอเวอร์เรสซะละมั้ง)

ท่านมองภาพรวมของหนังสือที่อ่านได้ละเอียดทีเดียว ส่วนข้าเจ้าอ่านแบบไม่คิดอะไรมาเน้นสนุกไว้ก่อน นิยายของแดน บราวน์ข้าเจ้าลองถามคนที่อ่าน ทุกคนต่างบอกว่าชอบ Davinci เหมือนกันหมด มีข้าเจ้าคนเดียวที่ชอบ Angel&Demon ก็บอกไม่ได้อีกเหมือนกันว่าทำไมถึงชอบ รู้แต่ว่ามันลุ้นระทึกดี ส่วน Deception Point ทำเอาข้าเจ้าเสียความรู้สึกอย่างแรง คงเพราะตั้งความหวังไว้กับมันมากไป

มีความสุขกับงานเขียนนะทั่น
(วันเที่ยวอีกหรือเปล่านี่วันนี้)

ปล.บ่นทั่นคั่นฯแบบนั้นเกรงแต่พระคุณทั่นจะยันเข้าให้นะสิ เอาแบบนี้ไม่ดีกว่าหรือ "ท่านคั่นฯที่รัก เขียนกลอนมาให้อ่านกันซะทีสิจ๊ะพ่อรูปหล่อ รอนานแล้วน้า..." ขี้คร้านจะละลายจนแจ้นไปเขียนมาให้อ่านกันในทันใด