☉ ลมหนาวผ่าวผะผ่านม่านน้ำค้าง
หมอกพร่ารางพลิ้วแผ่วแล้วเลือนหาย
ให้เหน็บหนาวราวมีดกรีดผิวกาย
ดูดาวเคลื่อนเดือนคล้ายจะลับลาสะท้อนใจยิ่งแล้วเจ้าแก้วเอ๋ย
กระไรเลยไม่เคยย้อนมาหา
เฝ้าเวียนวนเยี่ยมดูอยู่หลายครา
กลับเหมือนว่าร้างไกลไม่หวนคืนจนเจียมใจคงไม่มีเจ้าแล้ว
จะคอยแจ้วเพรียกไปก็ให้ฝืน
เขาตัดเยื่อทิ้งไยใจกล้ำกลืน
ราวหยิบยื่นมีดคมด้วยลมเย็นหนาวสะท้านทั้งใจที่ไหวสั่น
ว่าหวาดหวั่นพรั่นทนจนยากเข็ญ
เหลียวทางไหนก็น่าน้ำตากระเซ็น
ไม่แลเห็นอยู่เลยคนเคยคลอลมหนาววนพัดมาอีกคราครั้ง
แว่วแว่วฟังว่าใช่กระไรหนอ
แว่วกลอนหวานผ่านผ่าวเคล้าพนอ
สายลมรอพัดหวนให้ครวญไปแม้นเจ้าตัดเยื่อไยไม่เหลือซาก
ก็จะไม่ขอพรากจากไปไหน
ถึงหนาวลมห่มฟ้าสุดอาลัย
ขอพักใจในธุลีไมตรีนาง ฯ
@ เรือนแม่พลอย : เติมใจใครสักคน
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น