DiN

เพิ่งกลับจากรีดเหงื่อสวัสดิ์ท่านดินที่เคารพ

๑๑.๐๐ น. โอ..แม่จ้าว! เวลาตื่นนอนข้าเจ้าเลยนะนั่น กว่าจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เที่ยงครึ่งพอดี!..ไม่พักไป

พูดถึงเรื่องเวลาหากไม่มีรายการฉุกเฉินก็คิดว่าน่าจะว่างเจ้าค่ะ แต่ปัญหามันอยู่ตรงที่ข้าเจ้าไม่เคยไปศูนย์ประชุมฯ คนเดียวอ่ะดิ ทุกทีเคยเดินตามหลังเพื่อนต้อยๆ หากไปหลงอยู่ในศูนย์ประชุมฯ แล้วใครจะรับผิดชอบ(ฮา)

เมื่อวานเข้าขนำไม่ได้ แล้วอย่างงี้เจ้าของขนำเขาไปมุดตัวอยู่ที่ไหนล่ะเจ้าคะ(แฮ่ จะถามว่าไปมุดหัวอยู่ไหนก็เกรงจะหยาบคายเกินไป)

ลำบากแท้น้อเข้าขนำตัวเองไม่ได้ เมื่อวานระบบ blogger มีปัญหาทั้งระบบแน่เลย เข้าบ้านใครไม่ได้สักหลัง มาคราวหน้าจะแบกค้อนปอนมาด้วย เข้าไม่ได้ก็ทุบประตูเสียให้มันพังกันไปข้าง

วันนี้เปลี่ยนบรรยากาศไปนั่งแต่งกลอนในร้านเคเอฟซี ได้อารมณ์ดีแท้(แต่ไม่ได้กลอนมาสักตัว ฮา) อาทิตย์นี้คงไม่ซีรีส์ 'ห้องพัก' แล้วเจ้าค่ะ ตอนแรกตั้งใจจะลงทุกอาทิตย์ แต่พอเอาเข้าจริงติดๆ ขัดๆ ซะงั้น(เหมือนใครก็ไม่รุ)(ขอแขวะหน่อยเถอะ)

ทมยันตีอวอร์ดนี่เขารับเดือนไหนถึงเดือนไหนหรือท่าน ปกติเขารับช่วงเดียวกันทุกปีป่าว เผื่อข้าเจ้าจะได้ส่งงานไปร่วมกับเขาสักปี อิอิ

(เอาอันนี้ไปอ่านก่อนละกัน ตอนแรกพิมพ์ใส่ใน 'คุยกับนักเขียน' แต่ก๊อบมาใส่ใน 'ครู่คำนึง'ดีกว่า เปิดซิงซะเลย ฮ่าๆ)

วันก่อนท่านแนะนำให้เปลี่ยนคำ 'ฉัน' ในกลอนที่ข้าเจ้าเขียนเป็น 'ข้า' ความจริงข้าเจ้าก็คิดถึงคำนี้ก่อนแล้ว แต่รู้สึกเหมือนมันจะโดดๆ ไปหน่อย เขาเรียกว่าอะไรน้า...คิดไม่ออก บอกออกมาเป็นคำพูดไม่ถูก แต่มันค้างคาในความรู้สึก วันนั้นก็ลืมบอกไปว่าไม่ถูกใจคำนี้เช่นกัน ท่านว่าพอจะมีคำอื่นนอกเหนือจากนี้มั้ย?(กำลังคิดอยู่ละซี 'ทำไมยัยนี่มันเรื่องมากจังเลย' คิดไปเถอะ ก็คนมันไม่ถูกใจ)

ทั้งสามคำ 'เรา' 'ฉัน' 'ข้า' ข้าเจ้าพอจะยอมรับ 'เรา' ได้มากสุด แต่พอท่านแย้งว่า 'เรา' สื่อความหมายกำกวม ข้าเจ้าก็ทำได้แค่ตัดใจ ส่วนสองตัวที่เหลือนั่นคงต้องเลือกมาสักตัว ตัวไหนก็ได้เพราะหาได้ชอบตัวใดมากกว่าตัวใดเลย

(ส่งไปก่อน เผื่อบางทียังอยู่ ข้อความด้านบนพิมพ์ผิด 'คุยกับเขียน' เจ้าค่ะหาใช่ 'คุยกับนักเขียน' แฮ่ ใจร้อนอยากเป็นนักเขียนไปหน่อย)

คิดแล้วตลกดี เดี๋ยวนี้รู้จักเลือกคำไหนชอบคำไหนไม่ชอบ คำไหนโดนใจ ไม่โดนใจ คำไหนอ่านแล้วให้ความรู้สึกนุ่มนวล คำไหนอ่านแล้วให้ความรู้สึกห้วนๆ ทื่อๆ เมื่อก่อนไม่เคยมีหรอกไอ้ความคิดแบบนี้เห็นคำไหนจับใส่ได้ก็ใส่มันยันดะ

กลับไปอ่านคอมเม้นท์เก่าที่คุยกับท่านไปเมื่อวันก่อนเจอประโยคที่คุยกับท่านไปว่า 'มันให้ความนุ่มนวลกว่ากันเยอะ' ยังนึกขำเลย ข้าเจ้าอ่านกลอนแล้วเริ่มรู้สึกถึงความนุ่มนวลตั้งแต่เมื่อไหร่? แถมเป็นกลอนที่ตัวเองเขียนซะด้วย

วันนี้นั่งไล่อ่านกลอนเก่าๆ ที่เคยเขียน พร้อมกับคิดถึงจังหวะทางกลอนที่ท่านเคยแนะนำ ถึงได้รู้ว่าไอ้ที่เคยเขียนๆ ไปนั่น มีตำหนิเยอะแยะไปหมด คงจะเป็นอย่างที่เขาว่าประสบการณ์ทำให้เราเรียนรู้ข้อผิดพลาด เมื่อเดินไปข้างหน้าแล้วมองย้อนกลับทำให้เราเห็นข้อบกพร่องได้แจ่มชัด

ท่านจำกลอนชิ้น 'หมดสิ้นแม้เถ้าธุลีฯ' ได้ไหม?(ต้องจำให้ได้นะ ความภาคภูมิใจข้าเจ้าเลยนะนั่น) นั่นกลอนชิ้นแรกที่ข้าเจ้าเขียน รู้สึกจะเป็นกลางๆ ปีที่แล้ว ชิ้นแรกกับความไม่รู้ตาสีตาสา ถึงวันนี้ข้าเจ้าเขียนมาได้ยี่สิบกว่าชิ้น กับมีคนมาขอสมัครเป็นลูกศิษย์สองคน(อิ อิ ฮือ ฮือ)(ขำขื่นเจ้าค่ะ)(เค้าไม่รู้ว่าข้าเจ้าเองก็เอาตัวจะไม่รอดอยู่)อันนี้ก็ต้องขอบคุณท่านที่ทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงคอยพ่นน้ำใส่มาตลอด และเหล่าสหายทั้งหลายทั้งที่คอยชมและเอากลอนมาลงให้ต่อ ต่อกลอนนี่ฝึกทักษะได้มากจริงๆ เลยเนอะทั่นเนอะ

โอ้ว! นั่งแช่หน้าคอมพ์เกือบสองชั่วโมงแล้ว ตั้งใจแค่จะนั่งให้เหงื่อแห้ง ไปอาบน้ำ แล้วหาอะไรเขียนก๊อกแก๊ก เรื่อยๆ เห็นทีจะต้องลาสวัสดิ์แล้วเจ้าค่ะ

ปลายสัปดาห์มี'แถม'เจ้าค่ะ ตอบแทนนายช่างที่ไม่มีงานก็ยังอุตส่าห์หางานทำจนได้ ดอกแก้วกับเจ้ามะลิแคระเกร็นริมระเบียงออกดอกทั้งๆที่สังขารก็ร่อแร่เต็มทน เลยเขียนกลอนชมโฉมเจ้าหล่อนเสียหน่อย แล้วคอยอ่านนะทั่น!

ไปอาบน้ำแระ จะได้มานั่งปั้นน้ำเป็นตัวต่อ ^^

ลมเย็นยามค่ำสวัสดิ์ขอรับท่านสาย

เขียนประจำเป็นเรื่องยากเย็นแสนเข็ญจริง ๆ ขอรับ พวกมืออาชีพที่กระทำกันอยู่ทุกรายเดือน รายปักษ์ รายสัปดาห์ และที่ร้ายกาจ รายวัน (เหล่าคอลัมนิสต์หนังสือพิมพ์นั่นแล) นับว่าสมควรแก่การคารวะ

ข้าพเจ้าอยากเขียน 'ซำหม้อ' สักสิบยี่สิบตอน พอให้ได้เนื้อได้น้ำ แต่เคยลองวิธีบังคับมือเขียนแล้ว ไม่สุขโขสโมสรเท่ายามที่ประกายไฟแว่บขึ้นในกะโหลก ยามนั้นเขียนอย่างแช่มชื่นรื่นรมย์ แต่หากขืนรอประกายไฟเยี่ยงนี้ สิบปีไม่รู้จะจบหรือเปล่า (คงชะตากรรมเดียวกับ '510')

การฝึกตนจนถึงทักษะเขียนได้ดังใจนึกคงเป็นสิ่งพึงกระทำสำหรับเหล่าเรา ฝึกลมปราณมาถึงขั้นนี้ ยังมองไม่เห็นเลยขะรับว่าประตูที่จะแง้มไปสู่ทักษะที่ว่าอยู่แห่งหนตำบลใด

คงได้แต่ฝึกดุ่มดุ่มกันต่อไป

ทมยันตีอะวอร์ดเปิดรับช่วงปลายปี น่าจะตุลาฯ พฤศจิกาฯ (ข้าพเจ้าไม่แน่ใจ หากท่านถามย้ำจะหามาให้) ส่วนจะทุกปีหรือไม่อย่างไรนั้นข้าพเจ้าไม่ทราบ มีท่านส่งด้วยพลอยทำให้สนุกเขียน ทางที่ดีเราน่าจะจัดเวิร์คช็อป ช่วยกันวิจารณ์ เกลาแก้ ตลอดปี เอาให้งานเลี่ยมไปเลย แล้วจึงส่งให้คณะกรรมการพิจารณา ทำอย่างนี้ดีกว่าตัวใครตัวมันส่งนะขอรับ

พูดไปก็ละอายใจ ยังไม่ได้ลงมือเลย สงสัยต้องปล่อยจิตว่าง หาโน่นนี่มาอ่านสักพักเผื่อความคิดดี ๆ จะโพล่งขึ้นมาบ้าง (ไม่ก็รอควานหาหนังสือจากงานหนังสือฯ สักหลายเล่มแล้วค่อยว่ากัน)

เป็นความทุกข์ข้าพเจ้าอยู่ขณะนี้ล่ะขะรับ ไม่ได้เขียนเรื่องต่อเนื่องเหมือนไม่ได้เขียนอะไร(แหงล่ะ!) วันเวลาก็ผ่านไป..ผ่านไป..เฮ้อออ

หรือวันนี้ถึงวันสิ้นเดือน ลองมั่วนิยายขนาดสั้นสักเรื่อง กลับจากบางกอกแล้วค่อยประเลงแบบยกยาว อืมม์..น่าจะดี..น่าจะดี..

ขอบพระคุณที่แวะเยี่ยมเยือนขะรับ

คารวะ

ป.ล. หนอนดิลล์สุดสัปดาห์ได้กลอนมาแล้วหนึ่งบั้ง เที่ยวนี้รับรองไม่มีเบี้ยว

ป.ล. ๒ สำหรับ 'ข้า' ข้าพเจ้าก็มั่ว ๆ ไปน่ะขะรับ ตัวเองก็หาได้ชมชอบ เพราะไม่สอดคล้องกับอารมณ์เนื้อหา ไม่ชอบก็ไม่เห็นต้องใช้ ยักเยื้องไปทางอื่นเสียก็ได้นี่ขอรับ อย่าง 'ยาม' เป็นไง (มั่วอีกเหมือนกัลล์)

ป.ล.๓ เมื่อเราลงมือเขียนเราก็เป็นนักเขียนแล้วล่ะขะรับ ไม่ต่างเมื่อเราสะพายเป้ออกเดินทาง เราก็เป็นนักเดินทาง วางเป้อยู่กับบ้านเมื่อไรเราก็เลิกเป็นนักเดินทาง นักเขียนที่วางปากกา วัน ๆ ไม่เคยเขียนหนังสือยังเป็นนักเขียนมั้ยน้า..ไม่รู้สิ!

ป.ล.๔ สมัยก่อนจะมีชมรมนักกลอนกันเป็นซุ้ม (ยังกะมือปืน) ไม่ว่าจะธรรมศาสตร์ ศิลปากร หรือหน้ารามฯ กระทั่งรายการวิทยุ ชมรมนักกลอนให้กำเนิดผู้เป็นยอดกวีรัตนโกสินทร์ยุคปัจจุบัน ก่อนถึงเวลานั้น พวกเขาก็ผลัดอ่านผลัดกันแลกเปลี่ยนความเห็นดังเรากระทำนี่แลขะรับ

เขียนยี่สิบกว่าชิ้น ท่านมาขนาดนี้ หากเขียนอีกสักยี่สิบชิ้นท่านคงนาบบาทาเหยียบบ่าข้าพเจ้าขึ้นไป แล้วจะคอยชะเง้อส่งแรงใจขะรับ

ได้เวลาอ่านหนังสือแระ

ขอท่านปั้นน้ำได้สักหลายตัวขะรับ

คารวะ

หวัดดีท่านดินที่เคารพรัก

แหม...ท่านก็กล่าวเกินไป ใครเลยจะหารกล้าเหยียบบ่าท่านได้ อย่างดีก็แค่ขี่คอ(ฮา)(ล้อเล่นเจ้าค่ะ)

เห็นไหมลืมอีกแล้ว เมื่อวานตั้งใจถาม 'สะดึ๊กปรึ๊กกกกก' คืออะไร?
นิสัยขี้ลืมอาการหนักขึ้นทุกวัน จนเริ่มจะทำใจยอมรับมันได้แล้ว ตอนนี้ก็กำลังรอดูอยู่ว่าโรค 'หูตึง' จะมาเยือนเมื่อไหร่ ที่นี้ล่ะ ทั้งหูตึงทั้งขี้ลืมได้สนุกกันล่ะ

ซุ้มกลอนกับชมรมกลอนนี่เหมือนกันป่าว? เคยได้ยินแต่ชมรมกลอน แล้วกลอนนี่เขาเรียกเป็น 'บั้ง' หรือเจ้าคะ? ไม่ยักรู้ ข้าเจ้าเรียกเป็นชิ้นอยู่เรื่อย จะเรียกเป็นบทก็รู้สึกมันจะแทนแค่สี่วรรค แล้วจะรออ่านหนึ่งบั้งที่กล่าวถึงเจ้าค่ะ ใช่ชุด'บ้านเกิด'หรือเปล่าเจ้าคะ ข้าเจ้ารู้สึกว่าชุดนั้นจะยังไปไม่ถึงไหนเลย(อันนี้ดูท่าแล้วก็คงไม่แคล้วเข้าชะตากรรมเดียวกับอีกหลายๆ เรื่องที่ชักแถวเรียงหน้าไปก่อนหน้าแล้ว)

เรื่องทมยันตีอวอร์ดหาได้ถามจริงจังเจ้าค่ะ แค่อยากรู้ว่าเขาจัดช่วงไหน และจัดทุกปีป่าว เพราะลองเสิร์ชในเน็ตเมื่อนานมาแล้ว รู้สึกจะหาไม่เจอเห็นท่านกล่าวถึงหลายครั้งเลยลองถามดู ตอนนี้ยังไม่มีไฟและไม่มีแรงเขียน

ได้พล็อตนิยายน่าสนใจมาเรื่องหนึ่ง จำได้ไหมที่เคยพูดถึงเมื่อนานมาแล้ว ที่บอกว่าพล็อตนิยายเรื่องนึงผุดขึ้นในสมองภาพทุกอย่างแจ่มชัดราวให้จับต้องได้ นั่นแหละ แต่รู้สึกเหมือนมันยังไกลจากความสามารถของข้าเจ้าที่จะถ่ายทอดมันเป็นตัวอักษร เกรงสำนวนที่ข้าเจ้ามีจะเข้าไม่ถึงความงามที่เห็น และอีกหลายอย่างยังไม่พร้อม ตอนนี้กำลังเตรียมความพร้อมโดยการพร่ำฝึกอยู่(เขียนกลอนนี่ก็อยู่ในกรณีเตรียมความพร้อมเช่นกันเจ้าค่ะ)

คาดว่าน่าจะใช้เวลาสักห้าปีเป็นอย่างต่ำ ฝึกฝีมือสองปี วางโครงเรื่องหนึ่งปี ส่วนอีกสองปีที่เหลือก็เอาไว้นั่งกุมหัว(ฮ่าๆๆ)

เอาล่ะก่อนที่จะไปนั่งกุมหัวกับนิยายเรื่องใหม่ ตอนนี้ขอนั่งกุมหัวกับนิยายเรื่องตรงหน้าก่อนแล้วเจ้าค่ะ^^

โชคดีในงานเขียนนะทั่น

ปล.บรรยากาศข้างนอกกำลังดีเชียว ท้องฟ้าอึมครึมฝนตั้งเค้าจะตก สายลมพัดหวืดหวือๆ หวังว่าสายลมจะไม่พัดพาฝนไปที่อื่นเสียหมด

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

(ไปไหนของเค้าน้า...?)

เอา 'ห้องพัก 510' ไปลงแล้วจ้า เขียนปุ๊บลงปั๊บ รวดเร็วทันใจ ไม่มีขัดไม่มีเกลา พรุ่งนี้ช่วงเช้าไม่ว่างเจ้าค่ะ ลางานครึ่งวัน แล้วเจอกันตอนหวันมุ้งมิ้งของวันพรุ่งนะทั่น

คืนนี้นอนหลับฝันดีนิทราสวัสดิ์เจ้าค่ะ

โป๊ก! โป๊ก! โป๊ก!

วันนี้แบกค้อนปอนมาด้วย เข้าบ้านได้แต่เจ้าบ้านไม่อยู่เลยทุบประตูซ้อมมือเสียเลย

เข้ามาทวงสัญญาเจ้าค่ะ
...ยังจำได้ไหม?...จำได้หรือเปล่า?...

'เอาไว้ข้าพเจ้าจะนำความเรียงที่สอดรับต้นกลางท้ายอย่างน่ากราบมาให้ลองชม (แต่ต้องทวงนา ไม่งั้นจะถือว่าท่านยังไม่มีเวลานำพา)'

พร้อมที่จะทัศนาแล้วเจ้าค่ะ ท่านว่างเพลาใดเรียนเชิญนำมาลงโลด

ในคอมเม้นท์ 'ห้องพัก 510 : คำซ้ำ' ท่านกล่าวถึง 'ประเด็นงานเขียนกับสมุดบันทึก?' อันนี้ก็เหมือนกันเจ้าค่ะ ว่างเวลาคราใดวานชี้แจงแถลงไข(หากยังไม่ว่างก็ไม่ต้องเดือดเนื้อร้อนใจนะเจ้าคะ ข้าเจ้าแค่แจ้งให้ท่านทราบก่อนว่าจะคอยอ่าน ได้อ่านเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น หาได้รีบร้อน)


ปล.รู้สึกเหมือนช่วงนี้กิจชีวิตจะรุมเร้าฉุดท่านออกจากตั่งเขียนอีกแล้วนะเจ้าคะ เมื่อไม่นานก็เพิ่งป่วยบ๋อแบ๋ สิ้นเดือนนี้ก็ต้องเข้าเมืองใหญ่มาสู้รบปรบมือกับมลภาวะกันอีกยก ไม่รู้จะหอบโรคกลับไปอีกหรือเปล่า อย่างงี้ปีหนึ่งเอาเข้าจริงจะได้เขียนเต็มที่สักแค่ไหนกันละเจ้าคะ

แต่ก็ว่าเนอะ ได้อารมณ์เจ๋งๆ สักอาทิตย์ไม่กระดิกกระเดี้ยวตัวไปไหน อาจแทนเวลาอื่นได้ทั้งปี!!

ได้เวลาเคลียร์ภารกิจเช้านี้แล้วเจ้าค่ะ

คารวะ

นายช่างหน้าเปรอะสวัสดิ์ขอรับ

ซ่อมเสร็จสด ๆ ร้อน ๆ หวังเอื้อประโยชน์โภชน์ผลต่อลายอักขระท่านบ้างไม่มากก็น้อย

จริงตามป.ล.ท่าน ปีกลายเช่นกัน ล่วงมีนาฯ ข้าพเจ้าได้ 'ฝากไปกับสายลม' สั้น ๆ เรื่องเดียว กลางปีกับปลายปี พยายามเขียนนิยายแต่เขียนไม่จบ เป็นอันล้มเหลวทั้งปี

ปีนี้ส่อเค้าย่ำรอยเดิม ข้าพเจ้าอยากไปอยู่ป่าให้รู้แล้วรู้แรด ดูซิว่ายังจะมีเรื่องเหนือคาดเดาอะไรชักมือไปจากแป้นพิมพ์ได้อีก(ฟะ) (ไม่แน่ อาจโดนแตนต่อยเสือขบ)

ยินดีที่ท่านถามทวง ข้าพเจ้าจะใช้เวลาวันละหนึ่งรายการประเลงกำนัลล์ ขอท่านอย่ารอคอย แต่จงติดตามด้วยความระทึกในดวงหทัยพลัน (มันจะใช้บ่อยไปรึเปล่า..ฟะ)

ขอนายช่างล้างมือล้างไม้กินข้าวเที่ยงเสียหน่อย (แกงพุงปลา..กินไหม?)มีความสุขกะวันทำงานขะรับ

คารวะ