DiN

ทันทีที่ออกมายืนตรงริมระเบียง สายลมพัดมาปะทะผิวหน้าให้ความรู้สึกเย็นสบาย ผ่อนคลายอย่างประหลาด แรงลมทำให้เส้นผมที่ระอยู่ตามลำคอปลิวไปกระจายล้อลมอยู่เบื้องหลัง ฉันรู้สึกเหมือนตนเป็นนางเอกเอ็มวีของเพลงอะไรสักเพลง

Comment : ไม่แน่ใจว่า 'ปลิว' ซึ่งแปลว่า ลอยตามลม (พจน์ฯ ฉบับราชฯ) จะหมายถึงอาการปลิวที่หลุดลอย และรวมทั้งพลิ้วสะบัดที่ยังติดกับขั้วหรือไม่? ขอท่านลองคิดถึงคำใบไม้ปลิว ไม่ทราบท่านคิดว่าใบไม้นั่นยังติดอยู่กับขั้วหรือหลุดลอย?

ระดับความสูงชั้น 5 ของระเบียงที่ฉันยืนอยู่ทำให้มองเห็นหลังคาอาคารรายล้อมซึ่งส่วนใหญ่มีความ สูงแค่ 3-4 ชั้น เสาอากาศรับสัญญาณโทรทัศน์และเคเบิลต่างๆ เอนไหวไปมาดูน่ากลัวว่าจะปลิวตามลมไปไม่นาทีใดก็นาทีหนึ่ง (ตานี้ 'ปลิว' ที่หลุดลอยแน่ ๆ)

ต้นไม้ทั้งจากระเบียงที่ฉันยืนและบนดาดฟ้าฝั่งตรงข้ามต่างโยกส่ายในสายลมราว นักเต้นระบำเท้าไฟในงานรื่นเริง เย้าแหย่และ(หยอก)ยั่วเย้า สร้างความหฤหรรษ์ให้กับผู้เฝ้าชม

Comment :  เข้าใจว่าเจตนาเล่นอักษร 'ย' แต่คำ 'เย้า' ถูกใช้แล้ว หากใช้ซ้ำผู้อ่านจะเข้าใจไปว่าคลังคำขาดเสบียง ลองเลี่ยงใช้คำอื่นเป็นไง?

สำหรับวรรคตอนคงต้องละเสียแล้วกับข้อความบนเน็ตยุคที่ยังพัฒนาไม่เสร็จนี้ copy จากต้นฉบับที่วรรคตอนสวยงามดีแท้ ยังกลายเป็นเช่นนี้ไปได้...หลังจากนี้เราจะแกล้งทำเป็นลืม ๆ วรรคตอนเสียนะทั่นนะ!

ท้องฟ้าปกคลุมไปด้วยเมฆสีเทาทะมึน มีจุด(ดำ)เล็กๆ สีดำนับสิบจุดให้สังเกตเห็นเคลื่อนตัวไปมาดูเพลินตา จุดสีดำเล็กๆ เหล่านั้น(พวกมัน)คือฝูงนกที่อาศัยแฝงกายหาเศษอาหารกินอยู่ในตลาดกลางซึ่งเป็นตลาด ใหญ่ของชุมชน ฉันเคยเห็นพวกมันเกาะบนสายไฟระโยงระยางบน(เหนือ)ฟุตบาทของถนนใหญ่นับร้อยตัว บัดนี้มันกำลังแหวกว่ายฟ้าไม่หวั่นแรงลมที่โหมกระหน่ำ(แรง)ขึ้นทุกขณะ ฉุดให้ความคิดฉันล่องลอยไปสู่ห้วงวัยเยาว์

Comment : ขอให้ทบทวนประโยคต้นวรรค ของเดิมคือรูปแบบภาษาฟุ่มเฟีอย เป็นธรรมดาของนักหัดเขียนที่อยู่ระหว่างฝึกแปรสัญญาณไฟฟ้าในสมองเป็นสัญญาณอักขระ ต้องผ่านหลักกิโลอักษรนี้ เมื่อจัดรูปคำเสียใหม่ จะได้ประโยคกระชับ แต่ละคำในประโยคจึงจะเปล่งพลังออกมา

ข้อสังเกต : หากบอกสีตรง ๆ เช่น สีแดง สีน้ำตาล สีดำ ผู้อ่านจะเพียงเห็นสีเหมือนรอยป้ายบาง ๆ แต่หากบอกว่า สีเลือดนก สีเปลือกมังคุด สีถ่าน อณูเนื้อสีจะซึมซับเข้าในมโนนึก นักเขียนที่ผ่านหลักกิโลฝึกหัด จะเลือกใช้วิธีหลัง

'บน' กับ 'เหนือ' ประเด็นนี้เคยคุยแล้ว หากท่านยังใช้ซ้ำ ถือเป็นเข้าใจตรงกันว่าท่านไม่เห็นด้วย จักปล่อยผ่านหากปะอีก (งอนแระ!) 

ครั้งหนึ่ง ในวันที่ท้องฟ้าทะมึนด้วยเมฆฝน นกน้อยฝูงหนึ่งบินข้ามฟ้ากลับไปยังรวงรังของตน ในยามเฝ้ามองพวกมันบินลับตาไปนั้นฉันเคยนึกสงสัยว่ารวงรังของนกน้อยเหล่า นั้นอยู่ ณ แห่งใดกัน บัดนี้นกน้อยนับสิบที่ว่ายฟ้าอยู่เบื้องหน้าทำให้ฉันกลับสงสัยว่า ท่ามกลางเมืองใหญ่ที่มีตึกสูงระฟ้าอย่างนี้ พวกมันมีรวงรังให้ซุกกายอิงอุ่นกันบ้างหรือเปล่าหนอ?

Comment : ย่อหน้านี้อยู่ผิดที่!

ปิดย่อหน้าก่อนด้วยนึกถึงวัยเยาว์ เท่ากับบอกผู้อ่านว่าจะตัดฉาก ควรนำไปแทรกไว้ในย่อหน้าก่อน 

สายฝนเริ่มพรำเม็ด สายลมพัดพาสาย(ละออง)ฝนมาแตะแต้มผิวกาย ฉันยังคงยืนเกาะราวระเบียงไม่ขยับเขยื้อนไปไหน ห้วงคิดวัยเยาว์ยังฉุดดึงฉันไว้ ภาพเด็กหญิงคนหนึ่งที่ไร้เสื้อมีเพียงสวมกางเกงขาสั้นปอนๆ วิ่งเล่นน้ำฝนยังคงแจ่มกระจ่างลบเลือนภาพอื่นเบื้องหน้าเสียสิ้น

Comment : ท่านพลาดตรงนี้!

การเล่าปูทางในย่อหน้าต้น ๆ นำสู่ภาพทรงจำวัยเยาว์ หากยังเล่าด้วยความเป็น 'ฉัน' ซึ่งเป็นผู้ใหญ่แม้จะให้อารมณ์ต่อเนื่องแต่จะได้ภาพที่แบน หากตัดฉาก แล้วเล่าด้วยสำเนียง, ความรู้สึกนึกคิดของเด็กน้อย จะเกิดมิติ เกิดความลึกเหลื่อมซ้อนของอารมณ์เรื่องซึ่งเป็นไฮไลท์ของความเรียงชิ้นนี้

คำซ้ำ : ความสวยงามของรูปประโยค อยู่ที่ใช้คำได้หลากหลาย ข้าพเจ้าเลี่ยงคำซ้ำในประโยคเดียว หรือประโยคใกล้เคียง

สองกลเม็ดข้างต้น เป็นอักขระปฏิบัติอันผู้น้อยวิเคราะห์จากศึกษางานเขียนท่านผู้เลิศรจนาการ (โดยเฉพาะข้อหลัง เจ็ดเล่มของผู้ชนะสิบทิศ บอกอย่างนี้..แน่นอน) ข้อความสองบรรทัดนั้น เป็นข้อปฏิบัติของข้าพเจ้าเอง ขอท่านพึงเก็บไว้เป็นความลับยิ่งยวด หากมิปะผู้รักชอบทางอักขระเที่ยงแท้อย่าพึงบอกกล่าวออกไป มิฉะนั้นจะไม่ต่างยื่นพลอยให้ไก่

เสียงฟ้าร้องครืนๆ มิได้ทำให้เด็กน้อยหวั่นเกรงใดๆ ยังคงแหงนหน้ารับน้ำฝนวิ่งโร่ไปมาไล่จับเพื่อนวัยไล่เลี่ยกันอย่างไม่อนาทร ใดๆ บางครั้งล้มลุกคลุกโคลนตมแล้วหยัดกายขึ้นยืนหัวเราะร่าก่อนจะวิ่งไปฉุดให้ เพื่อนล้มบ้าง จนเมื่อฝนซาเม็ดแล้วนั่นแหละจึงได้แยกย้ายกันกลับบ้าน

Comment : หากบรรยายฉาก เสียงฝน เสียงตะโกน ท่าทาง เสียงหัวเราะ อาการที่ไม่หวั่นเกรงเสียงฟ้าของเด็ก ๆ  แทนการเล่าผ่าน ความเรียงชิ้นนี้จะเปลี่ยนจากบทบันทึก เป็น 'งานเขียน' ขอให้ระลึกอยู่เสมอ 'อย่ากล่าว จงแสดง'

เป็นเรื่องปกติธรรมดาที่เด็กน้อยเหล่านั้นไม่มีใครจับไข้สักคนเมื่อกิจกรรมมหาสนุกผ่านพ้น

สายฝนพรำเม็ดหนักขึ้นละอองฝนล้อมอยู่รอบกาย ดนตรีสาย(เพลง)ฝนให้ความไพเราะเพราะพริ้งทุกครั้งที่ได้ฟัง ฉันยังคงยืนเกาะราวระเบียงมองดูเม็ดฝนร่วงหล่น ความเย็นฉ่ำที่ปะทะผิวหน้าทำให้เสื้อผ้าเริ่มเปียกปอน

ไม่ได้วิ่งเล่นน้ำฝนเหมือนก่อน ได้ยืนตากฝนให้ตัวเปียกก็ได้ความรู้สึกดีไปอีกอย่าง

Comment : ไม่ต้องบอกว่าให้ความรู้สึกที่ดี เพียงแสดงให้เห็นว่าเปียกปอน แสดงอย่างไรก็ได้ให้ผู้อ่านรับความรู้สึกดี ไม่ว่าจะเป็นเงยให้เข็มฝนจั๊กใบหน้าแล้วยิ้มกว้างรับรสฝนที่ริมฝีปาก หรือกางแขนรับสัมผัสฝนบนท้องแขนและฝ่ามือ (หากจะให้ติดตลก (ตามอุปนิสัยเรา ๆ) ก็ต้องมีจามสักที แล้วจบ!)

ตรงประโยคปิดท้ายอาจเป็นจุดติดค้างว่ายังกล่าวไม่หมดใจ ขอให้ระลึกเสมอ 'อย่ากล่าว จงแสดง'

หมายเหตุ : เช่นเดิม ทั้งหมดเป็นหางอึ่งกุด ๆ ผู้น้อยเองหาได้เชื่อถือว่าถูกต้องไปเสียทั้งหมดทั้งสิ้น เป็นเพียงแลกรสของผู้มอบใจแล้วซึ่งรักแห่งอักขระรจนาการ (รอคอยซี่รี่ส์ตอนต่อไป ด้วยระทึกในดวงหทัยพลัน)