DiN

๏ แด่บทกวีที่หลับใหล
ในหมู่เมฆม่านดาวโพ้นราวไพร
หรือแมกไม้สายธารวิหารชรา

มาเถิดเยาวมิตร

รู้ชีวิตเชี่ยวกรำนั้นล้ำค่า
รู้ดูแลเรื่องราวทุกคราวครา
หลายครั้งล้าโรยแรงยังแขงใจ

เพราะโลกอาบหยาบร้างกระด้างนัก
ที่ไหนรักถักบางอย่างไยไหม
จะทานทนบนทางเลือนรางไป
นานวันไร้รอยฝันเรียงรรรลา

มีก็แต่โลกกวีที่เคยรัก
มาดประจักษ์มั่นไว้ในปรารถนา
หมายโพยมกระโจมจันทร์พันดารา
น้ำค้างโลมเรียวหญ้าลานตาวัน

กระท่อมเก่าคอยเจ้าทุกเช้าค่ำ
เคยเรื่อยร่ำคำคล้องประคองขวัญ
เก็บร้อยรวงพวงมาลัยไว้กำนัล
รู้สักวันมั่นว่าเธอมาเยือน

แม้สิ้นไร้ไยฝันเหมือนวันเก่า
อย่าโศกเหงาเศร้าศัลย์เลยขวัญเพื่อน
ใช่สิ้นเยื่อขาดไยใช่ลืมเลือน
เพียงวันเคลื่อนคล้อยคืนเพื่อตื่นตา

กลับมาเถิดเยาวมิตร

ร้อยลิขิตลอยเร่สิเน่หา
คะนึงเพรงกาลพรอดตลอดมา
คอยเพลงคำกัลยามาเยือนใจ ฯ