DiN

Comment : 'คว้าสตางค์..' ที่ท่านจินนี่เองจ้ากรุณาทักท้วง สำหรับข้าพเจ้ายังโอเช

ขณะลิฟต์เคลื่อนตัวลงสู่ชั้นล่าง ฉันครุ่นคิด ‘มื้อค่ำวันนี้จะกินอะไรดี?’ สมองตั้งคำถามพร้อมกันนั้นก็นำเสนอภาพแจ่มกระจ่างในห้วงคิดมาเป็นคำตอบ

ประตูลิฟต์เปิดออกมีหญิงสาวร่างท้วมรอใช้บริการอยู่หน้าลิฟต์เพียงคนเดียว ฉันก้าวเท้าออกจากประตูเดินทอดขาเอื่อยๆออกนอกอาคารจุดหมายปลายทางคือตลาดกลางซึ่งอยู่ไม่ไกลจากอพาร์ตเม้นต์มากนัก ระหว่างทางเดินสัมผัสได้ถึงสายลมที่พัดมาเป็นระยะ หนักหน่วงกว่าปกติ บอกให้รู้ว่าฝนคงตกลงมาในไม่ช้า

Comment : '..ทอดขาเอื่อย ๆ ..' ตามที่ท่านจินนี่ทัก ทำเอาข้าพเจ้าอึ้ง เป็นอึ่งอ่างคออักเสบ ไม่รู้สิ ผู้เขียนอาจหิวมากจนเผลอคิดถึงขาไก่ทอดก็เป็นได้ (แฮ่) เอาเป็นว่า..ตามความเห็นข้าพเจ้า..ยังงง ๆ ไม่รู้เอาไงดี (อืมม์..เดินทอดขาเอื่อย ๆ ใช้ได้เปล่าหนอ..เห็นทีต้องรบกวนศิษย์พี่ ท่านประทีปะเสียแล้ว)

'..สัมผัสได้ถึง..' กลวิธีกล่าวเช่นนี้อาจเป็นสำนวนจำเพาะของท่าน หากรักชอบแลใช้โดยเจตนาเห็นทีผู้น้อยมิหาญแตะ แต่หากกล่าวเป็น 'ระหว่างทางมีสายลมพัดมาเป็นระยะ' จะกระชับกว่าไหม ขอท่านพิจารณา

หน้าตลาดร้านอาหารต่างๆ คับคั่งไปด้วยลูกค้าไม่เว้นแม้แต่ร้านข้าวต้มปลา มื้อค่ำที่ผุดขึ้นในจินตนาการ โต๊ะนับสิบที่ตั้งเรียงรายไว้บริการถูกจับจองครบทุกโต๊ะ บวกด้วยลูกค้าที่ยืนรอสั่งกลับไปทานที่บ้านอีกนับสิบราย เห็นดังนั้นฉันจึงไซด์โค้งหักพวงมาลัยออกนอกเส้นทาง เดินเข้าไปในตัวตลาดมองหาผลไม้หวังซื้อติดมือกลับไปทานที่ห้องสักอย่าง สองอย่าง

Comment : งงว่าภาพอะไรผุดในจินตนาการ เลยขีดเสียเลย (เผื่อหายงง) 

แรงลมหนัก(ลมแรง)ขึ้นเรื่อยๆ พ่อค้าแม่ขายสาละวนกางร่มผ้าใบ บ้างที่ขายเสื้อผ้า รองเท้า หรือพวกของใช้กระจุกกระจิก ก็รีบเก็บของดูวุ่นวายอลหม่าน ฉันเดินตั้งแต่หน้าตลาดยันท้ายตลาดและวกกลับมาหน้าตลาดอีกรอบ ในมือทั้งสองข้างยังว่างเปล่าสตางค์ในกระเป๋าอยู่ครบทุกบาท

สายลมกรรโชกจนร่มผ้าใบที่กางโดยทั่วไปไหวพะเยิบพะยาบ ดูน่ากลัวว่าจะล้มลงมาฟาดหัวใครเข้าสักคน ฉันยืนคว้างหมุนซ้ายขวาตัดสินใจไม่ถูกว่าจะหาอะไรประทังเป็นมื้อค่ำดี หมุนครบหนึ่งรอบร้านมะพร้าวน้ำหอมก็เข้ามาอยู่ในสายตา

Comment : 'ลมกรรโชก' ข้าพเจ้ายืนยันว่าใช้ได้ (ความหมายเดียวกับ กระโชก) ประสาคอกำลังภายในน่ะทั่น ใช้บ่อย..ใช้บ่อย..

ฉันเดินกลับไปร้านข้าวต้มปลาอีกครั้ง มีมะพร้าวน้ำหอมในมือพร้อมด้วยหลอดเสียบพร้อมดูด ร้านข้าวต้มปลามีลูกค้าเหลืออยู่เพียงสองสามโต๊ะ ไฟดวงกลมที่เปิดสว่างอยู่ก่อนหน้านี้ดับสนิท ลูกค้าสองสามโต๊ะที่เหลือคงอาศัยแสงสว่างจากร้านข้างๆ ตักข้าวต้มเข้าปาก ฉันเดินเลยไปยังร้านก๋วยเตี๋ยวต้มยำร้านเจ้าประจำอีกร้านที่ฉันมักมากิน บ่อยๆ ชั่งใจอยู่ว่าจะสั่งกลับไปกินที่ห้องหรือนั่งกินที่ร้านดี หลายครั้งที่ฉันรู้สึกว่าทานที่ร้านกับสั่งกลับไปกินที่ห้องรสชาติอาหารมัก จะไม่เหมือนกัน คิดว่ารสชาติที่ขาดไปนั่นคงเป็นรสชาติของบรรยากาศ

Comment : ตกลงจะกินหรือจะทาน เอาสักอย่าง เอาให้แน่ หลายใจ ฮึ! (น่าจะใช้ 'กิน' สำหรับความหมายกินทั่วไป คำสุภาพเก็บไว้ใช้เป็นกรณีไป)

“เส้นหมี่ที่หนึ่งนึงค่ะ” สั่งเสร็จฉันเดินไปนั่งลงบนโต๊ะติดกำแพงเตี้ยๆ ที่กั้นแบ่งอาณาบริเวณของตลาดกับฟุตบาทริมถนน

เส้นหมี่ต้มยำถูกนำมาเสิร์ฟเมื่อน้ำมะพร้าวหมดลูกพอดี สายลมยังครางหวือๆอยู่ทั่วไป แต่ไม่น่าห่วงอะไรมากนักเพราะมั่นใจว่าคงกินก๋วยเตี๋ยวหมดชามก่อนฝนจะตก

แต่แล้ว ก๋วยเตี๋ยวพร่องไปยังไม่ทันถึงครึ่งชามสายลมก็พาสายฝนเม็ดหนึ่งมาแหมะลงบน แขน ฉันเงยหน้ามองดูที่มาของเม็ดฝนไม่ทันที่สายตาจะจับภาพใดๆ ได้ฝนอีกเม็ดก็หยดแหมะลงบนหน้าผากพอดิบพอดีเหมือนจับวาง และเม็ดอื่นก็ตามลงมาเรื่อยๆ ฉันก้มหน้าทานก๋วยเตี๋ยวต่อเมื่อคิดได้ว่า ตั้งแต่เกิดมาจนอายุป่านนี้ยังไม่เคยกินก๋วยเตี๋ยวกลางสายฝนสักที ลองดูสักวันจะเป็นไรไป

โต๊ะข้างๆ เริ่มขยับขยาย เด็กเสิร์ฟสาละวนกางร่มผ้าใบ ร่มคันหนึ่งถูกนำมากางติดกับโต๊ะที่ฉันนั่งพอกันสายฝนได้ ฉันนั่งกินก๋วยเตี๋ยวไปเรื่อยๆ ไม่รีบร้อน

Comment : หากขยับขยาย แสดงว่ามีคนมาเพิ่มนะ จริงไหม?

ฟ้าร้องครืนๆ อยู่เป็นระยะ บางครั้งมีฟ้าแลปแปลบปลาบชวนให้หวาดเสียว สายลมรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ พัดพาละอองฝนมาลอยคละคลุ้ง(สาด)ไปทั่วโต๊ะ ฉันนั่งซดก๋วยเตี๋ยวในขณะที่น้ำฝนหยดจากชายร่มผ้าใบไหลไปตามร่องสันหลัง

Comment : คละคลุ้ง (ลองเปิดพจน์นะเจ้าคะ) 

ไออุ่นจากน้ำก๋วยเตี๋ยวผสมผสานความเย็นฉ่ำจากน้ำฝนให้ความซาบซ่านลึกล้ำ ฉันนั่งละเลียดเส้นก๋วยเตี๋ยวช้าๆแต่ถึงกระนั้นก็ไม่ค่อยรับรู้รสชาติของ ก๋วยเตี๋ยวมากนักเพราะประสาทความรู้สึกทั้งหมดของฉันไปรวมตัวซึมซับความเย็น บนแผ่นหลังเสียทุกส่วน

โต๊ะข้างๆ เริ่มลุกขึ้นมายืนเบียดเสียดภายในร่มคันเดียวกัน เด็กวัยรุ่นสองคนถือชามก๋วยเตี๋ยวมายืนกินข้างโต๊ะที่ฉันนั่ง ทั้งคู่กินกันไปมองตากันไปแล้วก็หัวเราะออกมาเป็นครั้งคราว คงเพราะความตลกกันเองนั่นแหละฉันนั่งมองอดขำไปด้วยไม่ได้ โต๊ะอื่นลุกขึ้นยืนหลบฝนกันหมดแล้วเหลือเพียงฉันที่ยังนั่งละเลียด ก๋วยเตี๋ยวอย่างไม่ทุกข์ร้อน

ลูกชิ้นลูกสุดท้ายเข้าปากพร้อมกับแผ่นหลังที่เปียกโชกเต็มพื้นที่ ฉันลุกขึ้นยืนขยับเข้าไปเบียดเสียดกับคนอื่นๆ บ้าง ไม่ใช่เพราะฉันกลัวสายฝนหรือกลัวเปียก มันคงสายไปนานแล้วที่จะมีความรู้สึกนั้น แต่มันดูออกจะน่าหมั่นไส้เกินไปที่จะยังนั่งสวยเริดใช้แผ่นหลังรับน้ำฝนโดย ไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหม

สายลมพัดกระหน่ำมาอีกระลอกคราวนี้พัดพาสายฝนเข้ามาจนผู้คนเปียกปอนกันไปหมด กระแสลมทำให้โลมา(เส้นขน)ลุกชันทุกรูขุมขน หนาวไปสุดขั้วหัวใจ ฉันเพิ่งเข้าใจเดี๋ยวนี้เอง ‘หนาวไปถึงกระดูกดำ’ มันเป็นยังไง แรงลมกรรโชกทุกทิศทางและไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนกำลัง ร่มผ้าใบหมดประโยชน์ไปนานแล้ว เส้นขนลุกตั้งไม่ยอมลดราวาศอก ฉันสั่นไปทั้งตัว ได้ยินเสียงฟันตัวเองกระทบกันกึกกึก ฉันเพิ่งสำนึกได้อีกครั้งว่าร่างกายฉันรับมือกับความหนาวเย็นได้ไม่ดีพอ ฉันกำลังถวิลหาผ้าห่มผืนหนาบนเตียงอบอุ่น ยิ่งคิดถึง ความหนาวเหน็บก็ยิ่งรุมเร้า ฉันเสียวแปลบไปทั้งหัวใจ น่าแปลกที่วินาทีนั้นความตายแวบเข้ามาในความคิด

Comment : 'หนาวถึงกระดูกดำ' ท่านจินนี่เองจ้ากรุณาทักท้วง ข้าพเจ้าเองจนด้วยเกล้า ตรวจสอบแล้วแจ้งกันด้วยนะขะรับ ว่าสำนวนเดิมว่าอย่างไรแน่

โลมา เป็นคำศัพท์ ไม่เข้ากับเรื่องเล่าภาษาไซด์โค้งเยี่ยงนี้ ท่านว่าไหม? หากต้องการเลี่ยงไม่ให้ซ้ำ 'เส้นขน' กับ 'รูขุมขน' เสนอตัดคำให้ประโยคสั้นลง

'ไม่ยอมลดราวาศอก' เราล้วนทราบความหมาย นำมาเล่นกับเขียนคุยคงตามแต่สนานใจ แต่หากเป็นงานเขียนเอาจริงจัง ขอท่านทบทวน

ประโยคสุดท้าย เข้าข่ายจะออกทะเลขะรับ กำลังคิดดึงคนอ่านให้แถออกไปไกลประเด็นปิดอย่างเพลิดเพลินเจริญใจใช่บ่? ทักษะการดึงเนื้อหาตรงนี้ ข้าพเจ้าเองก็ยังอ่อนด้อย ไม่อาจกล่าวได้มากนัก รู้เพียงว่าหากดึงออกไปทางไหนจะต้องชักใบวกกลับมา ไม่ค้างเติ่งไว้อย่างนั้น (เมื่อคำนึงถึงความตาย จะต้องมีเนื้อหาเกี่ยวเนื่องความตาย จนกว่ากระแสสำนึกสิ้นสุดแล้วจึงวกกลับเข้าเรื่อง) หากไปแล้ววกกลับไม่ได้ จะต้องตัดตรงนั้นออก   

สายฝนลงเม็ดหนาไม่สร่างซา สายลมยังกระหน่ำไม่หยุดยั้ง เกินที่ร่างกายจะทานทนได้อีกต่อไป สองเท้าพาฉันวิ่งฝ่าสายฝนที่ตกลงมาไม่ลืมหูลืมตา กระแสลมพัดพาสายฝนมาปะทะผิวหน้าจนรู้สึกแสบร้าว หูอื้อดวงตาพร่าเลือน แต่ยังพอให้ได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกมาทางเบื้องหลัง

Comment : ประโยคปิดย่อหน้า ทิ้งเค้าไว้ แต่หากกล่าวมากเกรงคนอ่านจับไต๋ไต๋ใช่ป่าว...? แต่หากทิ้งไว้ห้วน ๆ ขอลองทบทวนว่าผิดธรรมชาติหรือไม่? หากบรรยายพฤติกรรมเพิ่มอีกนิดตามประสาคนได้ยินเสียงโหวกเหวก อาจเป็นหันกลับไปมองแต่ไม่ได้สนใจเพราะความที่ยืนกรำฝน หรือเห็นแต่ภาพเลือน ๆ ในสายฝน หรืออะไรแล้วแต่ จะดีไหม? 

ฉันวิ่งฝ่าสายฝนมาหยุดตรงเส้นเหลืองกลางถนน สายฝนที่ลงเม็ดหนาทำให้สายตามองเห็นได้ไม่ไกลนัก แต่รถราที่วิ่งมาต่อเนื่องไม่ขาดตอนนั้นทำให้ฉันต้องหยุดอยู่กับที่ไม่อาจ ขยับขาก้าวต่อไปได้ นอกจากหยุดรอจนกว่ารถจะขาดตอน

‘สาวงามกลางถนนท่ามสายฝนหนักหน่วง ฉันได้รับบทเป็นนางเอกมิวสิคอีกเรื่องหนึ่งแล้ว’ แม้จะยืนสั่นงันงกแต่ฉันยังมีอารมณ์สนุกนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา

หลายอึดใจผ่านไปกับอ้อมแขนที่กอดรัดตัวเอง(กล่าวได้ดี..กล่าวได้ดี..) เท้าฉันขยับเร่งฝีเท้าอีกครั้ง อพาร์ตเม้นต์ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ประตูอพาร์ตเม้นต์ปิดสนิท ฉันนึกขึ้นได้ว่าไม่ได้หยิบคีย์การ์ดลงมาด้วย แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาทันทีที่วิ่งไปใกล้ เสียงออดก็ดังขึ้นพร้อมกับประตูเปิดกว้างด้วยมือของคุณน้าผู้เฝ้าอพา ร์ตเม้นต์

Comment : เรื่องประธานที่กล่าวถึงแล้ว ประโยคตามมาสมควรละไว้ (หัวข้อนี้คุยกันแย้วว)

“เชิญเลยครับ เชิญเลย” น้ำเสียงใจดีที่เคยได้ยินเสมอกล่าวเชื้อเชิญ

“ขอบคุณค่ะ” ฉันไม่ลืมหันไปขอบคุณในน้ำใจไมตรีของคุณน้าเหมือนเช่นทุกครั้ง

“ขึ้นบันไดนะหนู ฝนตกฟ้าร้องแบบนี้ เดี๋ยวลิฟต์มีปัญหา” เสียงเตือนห่วงใยดังไล่หลังมาอีก ฉันไม่ได้หันไปมอง เพียงแต่ส่งเสียงตอบกลับไป

“ค่า..”

เดินขึ้นบันไดไปชั้นห้าไม่ใช่ปัญหาอะไรเลย เพราะปกติฉันก็ใช้บันไดขึ้น-ลง พอๆ กับใช้ลิฟต์อยู่แล้ว แต่เวลานี้

“ชั้น 5 โอ...แม่จ้าวววว!!!! พุธโธ ธัมโม สังโฆ ช่วยลูกช้างด้วย..!”

…

ไขประตูเข้าห้องเสร็จ ฉันรีบคว้าผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำทันที

สายน้ำจากฝักบัวช่วยให้รู้สึกสบายขึ้น ความหนาวเหน็บที่เกาะกุมรุมเร้าขั้วหัวใจเมื่อครู่จางหายไปหมดสิ้น ไม่ใช่สายน้ำฝักบัวที่ช่วยให้มันคลี่คลาย แต่เป็นฝีเท้านักวิ่งลมกรดบวกด้วยบันได้ห้าชั้นเมื่อครู่นี้ต่างหากที่กำจัด ความหนาวเหน็บออกไปจากร่างกาย

ออกจากห้องน้ำประแป้งแต่งตัวเสร็จ แทนที่จะซุกกายภายใต้ผ้าห่มหนาบนเตียงอบอุ่นที่ถวิลหามาตลอดเส้นทาง ฉันกลับนั่งลงหน้าโต๊ะคอมพ์คว้าสมุดขึ้นขีดเขียนเรื่องราว ขณะเริ่มจับปากการู้สึกตงิดๆ เหมือนลืมอะไรไปบางอย่าง แต่เขียนมาถึงบรรทัดนี้ฉันนึกออกแล้วล่ะว่าฉันลืมอะไรไป

ฉันลืมจ่ายค่าก๋วยเตี๋ยวนั่นเอง !!!

ข้อดี : ประเด็นชัดเจน ลีลาบรรยายนำทางชักเข้าฝัก พาคนอ่านออกเกือบพ้นปากอ่าว รับรองเดาทางกลับไม่ถูกแน่ (หากความสำเร็จของเรื่องหักมุมอยู่ที่คนอ่านเดาตอนจบไม่ออก เที่ยวนี้ท่านทำสำเร็จ!)

ข้อด้อย : ตรง '..คิดถึงความตาย..' สำมะคัญ มีคำแก้ต่างไหม? อยากฟัง..อยากฟัง..มิฉะนั้น นั่นจะเป็นจุดด้อยทำลายตัวเรื่องอย่างร้ายกาจ

ข้อเสนอแนะ : อย่าลืมที่เราคุยกันเรื่อง 'อย่ากล่าว จงแสดง' วรรคจบ หากเปลี่ยนจากเฉลยจากปากผู้เล่า เป็นบรรยายเพิ่มอีกสักย่อหน้า อาจเป็น..วันต่อมาแวะไปกินอีก ตอนจ่ายตังค์คนขายทอนไม่ครบ ฉันมองเหรียญในมือแล้วมองหน้าคนขาย จากนั้นรีบขอโทษขอโพย ทีนี้ล่ะคนอ่านจะงงสองวิฯ แล้วค่อยคิดขึ้นได้ ว่าผู้เขียนบอกใบ้ไว้แล้วในตัวเรื่องตูข้าไม่ทันสะกิดใจเอง

จะเป็นการจบอย่างเล่นชั้นซ่อนเชิง อีกทั้งการที่คนอ่านคิดได้เองจะให้ความรู้สึกสมใจ ต่างกับผู้เขียนเฉลยหลายขุมนัก เห็นด้วยไหมขะรับ? 

หมายเหตุ : บางความเห็นไม่สอดคล้องหรือกระทั่งแย้งความเห็นท่านจินนี่เองจ้าที่เคารพรักกรุณาทักท้วง หวังเราเห็นพ้องต้องกันว่าเป็นรสแลสีสันของการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นประสาคนรักอักขระรจนา ไม่ว่าเห็นพ้องหรือแย้งขอเพียงเพิ่มมุมมองให้กัน การแลกเปลี่ยนย่อมนำมาซึ่งพัฒนาการทางอักขระทักษะของเหล่าเรา แลสร้างบรรยากาศของการเขียนไปด้วยกันอย่างมีรสมีชาติ เท่านี้ชีวิตประจำวันของนักหัดเขียนน้อยเยี่ยงข้าพเจ้าก็เปี่ยมสุขแล้ว

ขอท่านเจริญอักขระบารมี นำความเห็นต่าง ๆ ชั่ง-วัดตามแต่ใจพิศมัย เห็นด้วยหรือแย้งหาเป็นไรเลย ขอเพียงแนบเหตุผลมาด้วยเป็นพอ

จะรอชิ้นต่อไปด้วยความระทึกในดวงหทัยขะรับ

คารวะ