DiN

ใกล้ดึกสวัสดิ์เจ้าค่ะท่านดิลล์ที่เคารพรัก

ท่านทำให้ข้าพเจ้าตัวกลมยังกะลูกโป่งแน่ะ ความจริงไอ้จุดที่ท่านยกมานั้นข้าพเจ้าก็ไม่ได้เรียงร้อยมากมายอะไรหรอกเจ้าค่ะ เพียงแค่เขียนออกมาตามความรู้สึก บวกด้วยความตั้งใจ ก็เท่านั้นเอง

วันนี้ข้าพเจ้านอนแอนด์นั่งแช่อิ่มทั้งวัน เมื่อคืนเลิกงานถือนิยายติดมือมาจากที่ทำงานสองเล่ม อ่านจบก่อนนอนตอนตีสองไปหนึ่งเล่ม ตื่นมาตอนสายอ่านอีกเล่มที่เหลือเสร็จสมอารมณ์หมายไปเมื่อนาฬิกาบอกเวลาบ่ายสอง

อาบน้ำแต่งตัวตั้งใจลงไปหาอะไรกิน ได้ชาเย็นติดมือมาหนึ่งถุงบวกด้วยหนมปังในเซเว่นอีกหนึ่งแถว

เดินแกว่งถุงหนมปังดูดชาเย็นวืดๆ มาถึงห้องชาเย็นหมดถุงพอดี แกะหนมปังยัดใส่ปากไปสามแผ่นตามชาเย็นที่ล่วงหน้าไปก่อนแล้ว

เปิดคอมพิวเตอร์เพื่อนยาก รอจน OS ทำหน้าที่พร้อมสรรพ เปิดไฟล์นิยายที่เขียนมาจนจะถึงสิบชาติแล้วแต่ยังไม่จบสักกะทีขึ้นมานั่งขมวดคิ้วว่าจะเอาไงกับมันต่อได้มั่ง เลื่อนเม้าท์ขึ้นลงไปมาอยู่สี่ห้ารอบ ตัดสินใจปิดไฟล์นิยายตัวนั้น ไม่มีอะไรดอกเจ้าค่ะ ข้าพเจ้าแค่เหนื่อยที่นั่งเลื่อนเมาท์ขึ้นๆลงๆ ตาลายด้วย (ฮา)

หยิบสมุดขึ้นมาเขียนกลอน นั่งกุมขมับอยู่พักนึง(ไม่รู้เหมือนกันไอ้พักนึงนี่มันนานแค่ไหน) ข้าพเจ้าปิดสมุดเดินเวียนรอบห้อง เผื่อโชคดีเจอสักวรรคของกลอนลอยอยู่ในอากาศที่เดินผ่าน เดินไปสี่ห้าก้าวรอบห้องแระ!

กลับมาเปิดสมุดต่อ เค้นอยู่อักพักนึงได้มาสามบท ต้องจอดเทียบท่าก่อนเจ้าค่ะไปต่อไม่ไหว(ขืนดันทุรังเด๋วเรือล่ม จมน้ำขึ้นมาไม่มีใครช่วยผายปอด แย่เลย^^)

กลับมาดูนิยายต่อ แต่เขียนต่อไปได้ เลยนั่งอ่านตั้งแต่ต้นถือโอกาสเกลาไปในตัว จะได้ซ่อมไอ้จุดที่ยังค้างอยู่อีกสองสามจุดกลางเรื่องด้วย ได้กลับไปอ่านที่เขียนรู้สึกดีชะมัด บางครั้งยังนั่งคิด 'คิดออกมาได้ไงวะเนี่ย เรานี่เก่งใช่หยอก เหอะๆ'

แต่นิยายกว่า 200 หน้าจะอ่านพร้อมเกลารวดเดียวจบมันดูจะมีความสามารถมากไป พลังวัตรข้าพเจ้ายังไม่ถึงขั้นนั้น อ่านไปถึงหน้าที่ 30 เหลือบดูนาฬิกา แม่จ้าว! สองทุ่มกว่า ปิดไฟล์นิยายปิดคอมพ์ลุกขึ้น รู้สึกหัวหมุนติ้วๆ ท้องร้องคร๊อกๆ นึกขึ้นได้ว่านอกจากชาเย็นแอนด์หนมปังสามแผ่นยังไม่ได้เจี๊ยะข้าวเลยสักเม็ด ตาลีตาเหลือกออกหาอะไรใส่ท้องก่อนจะล้มตึงชักตาตั้งขาดใจโดยไม่มีใครให้อำลาอาลัย

ตอนนี้ท้องอิ่มหนำเรียบร้อยแระ

หากช่วงนี้ข้าพเจ้าหายไปก็ไม่ต้องสงกาอาลัยนะเจ้าคะ คงต้องจมกับนิยายอีกสักพัก คราวนี้จะขับเคี่ยวกับมันให้ถึงที่สุด ฮึ่ม!

ด้วยความเคารพ
สายลม

อิ่มรอบบ่ายสวัสดิ์ขอรับท่านสายที่เคารพรัก

ลีลาเล่าท่านชักเข้าฝัก เปิดทิ้งไว้ด้วยชาเย็นหนมปังปอนด์ แล้วพาข้าพเจ้าไปไหนต่อไหน (ทั้งที่วนเวียนอยู่หน้าจอและรอบห้องสี่ห้าก้าวก็เหอะ) เผลอเพลินชั่วแผลบท่านวกกลับมาปิดด้วยหนมปังชาเย็น เป็นที่บานใจ

คงหาได้เจตนาดังเช่นบอกไว้ข้างต้น

แต่การประเลงโดยมิพักครุ่นพะวง ปล่อยปลายนิ้วพลิ้วไหวไปตามความรู้สึกนั่นแล..เข้าฝัก!

อานิสงส์ของการนี้ใช่เพียงใช้กับความเรียงสั้น ๆ เมื่อฝึกจนเคยนิสัยแล้ว ทักษะการใช้จะขยายกว้างใหญ่ขึ้นเพื่อนำไปจัดการกับนิยายซึ่งมีเรื่องราวซับซ้อนตัวละครหลากหลาย

เมื่อทักษะแม่นมั่นเสียอย่าง เขียนอย่างไรก็ไม่ออกทะเล ท่านธรรมดาดั่งทองกิมย้ง ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางก็เพราะนิยายของท่านไม่ว่าโครงเรื่องขยายออกไปเพียงไร สุดท้ายก็ยังสามารถขมวดปมถักร้อยให้เป็นหนึ่งเดียวงดงามดุจผืนไหมทองคำไร้ตะเข็บ ขณะนักเขียนกำลังภายในคนอื่น ๆ ปล่อยเรื่องราวเรื่อยไหลจนไม่อาจควบคุม กระทั้งมีบ้างบางท่านจบเรื่องแบบต้นกลางท้ายไปคนละทาง (จาก 'โก้วเล้ง..มังกรเมรัย')

ทักษะเช่นนี้ใช่จะยากเย็นเกินฝึกฝนเลย เพียงเริ่มด้วยความสั้น ๆ เยี่ยงท่านกระทำ กระทำจนคุ้นมือ จนเขียนโดยมิพักครุ่นคำนวณ

ผู้น้อยเองก็มีความสุขนั่งอ่านลายสือท่านที่เต็มกอบเต็มคำ หากจะหายไปสักกี่ทิวาราตรีมิเป็นที่น่าวิตก ขอเพียงยามกลับมามีชะลอมอักษรเต็มตะกล้า เท่านี้ผู้น้อยเอมใจยิ่งแล้ว

แลหากจะมีชาเย็นหนมปังปอนด์ติดมือมาด้วย นั่นก็ยิ่งอร่อยเหาะ

ก้มหน้าก้มตาเขียนนิยายนะขอรับ ข้าพเจ้าเองก็จะกระทำเช่นนั้น

คารวะ

ลืมถาม..
ใคร่รู้ว่านิยายสองเล่มนั้นเรื่องอะไรขะรับ? (อยากรู้..อยากรู้)
อีกอย่าง ต้องขอประทานโทษที่ทำให้ต้นร่างนิยายท่านหนกสูญ หากไม่ใช่เป็นเพราะส่งให้ข้าพเจ้าก็คงไม่เกิด ประทานโทษจริง ๆ

ดิลล์ หน้าจ๋อย