DiN

หนาวจนน้ำมูกไหลสวัสดิ์ขอรับท่านสาย

เพิ่งโม้ท่านไปแหมบๆ ว่าแต่นี้คงฟ้าใสแดดสวย ที่ไหนได้..ข้าพเจ้าโดนหลอกให้ดีใจชั่ววัน กลับมาหนาวลมห่มฝนหม่นฟ้าหยั่งเก่าอีกแย้วววว

เจ้าซำหม้อเสร็จเรียบร้อยกะว่าจะอบสมุนไพรสักสองสามวัน (ตามมีตามเกิดขะรับ เวลาน้อย สิ้นกำหนดวันที่ ๑๕)

กว่าข้าพเจ้าจะจับมันลดน้ำหนักให้พอดีพิกัดเล่นเอาหอบ ทั้งตัดทั้งตอน จนลงพอดีเส้นยาแดงผ่า ๘ (หน้า) เรียกว่าหากแถมสักบรรทัดเป็นเลยเข้าหน้า ๙ (เงื่อนไขกำหนดไม่เกิน ๘ หน้า)

ทุกครั้งที่รับคำแนะนำหลากมุมจากเหล่าสหายทักษะเขียนจะขยับไปข้างหน้า

ครั้งนี้เช่นกัน เกลาเจ้าซำหม้อเสร็จรู้ได้เลย หากข้าพเจ้าเขียนอยู่คนเดียวคงต้องพายเรือวนอยู่ในอ่าง ซ้ำซากอยู่กับบกพร่องเดิมๆ แบบไม่รู้ตัว ซึ่งอันตรายต่อทักษะเขียนนัก

ต่อแต่นี้วอนท่าน

ยามผ่านตาตัวอักษรข้าพเจ้า ตรงไหนแปร่งใจ ที่ใดแปลกตา ขอท่านได้ทักท้วงอย่าปล่อยเลยไป คิดเสียว่าให้ทานอักขระวณิพกซอมซ่อผู้นั่งสีซอข้างทางเปลี่ยวเถิด

คารวะ

ป.ล. ๑ จอคงเสื่อม แก้ไม่ยากขอรับ สุดสัปดาห์ลองไปเดินด้อม ๆ มอง ๆ เจอจอชอบใจก็ซื้อใหม่สักจอ เป็นไง..ไม่ยาก..ไม่ยาก..

ป.ล.๒ ยินดีที่เพื่อนกลับมาแล้ว (คราวนี้คงหลับฝันดี) แต่ระมัดระวังสรรพนามเธอหน่อยนะขะรับ ไม่ทราบเป็นอย่างไร ทีคำ 'เค้า' เป็นได้ทั้งสองเพศ แต่ 'เขา' มักถูกตีขลุมว่าเป็น 'เพศบุรุษ'

ป.ล.๓ คันฉ่อง -๓- ตกหน้าแรก ฟีดคอมเม้นท์ข้าพเจ้ารึก็อืดอาด กว่าโชว์ในกล่องรอข้ามวันข้ามคืน รบกวนท่านแหมะความที่หน้าใหม่นะขะรับ

ย่ำสนธยาสวัสดิ์เจ้าค่ะ

วันนี้ไปเตร็ดเตร่แถวจตุจักร เห็นไม้ดอกไม้ประดับแล้วพลอยให้ชื่นตาชื่นใจ อะไรที่มันเคยหดหู่ก็พลันชุ่มชื่นเบิกบาน ชีวิตก็เท่านี้เดินไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็พัก หากอาการหนัก ก็แค่รักษาตัว แล้วลุกขึ้นมาก้าวเดินอีกครั้ง ไม่มีจุดหมายปลายทาง นอกจากจะหมดลมหายใจ(ดูปรัชญาไปไหม?)

ความจริงไม่ได้ตั้งใจจะไปเดินสวนฯ หรอก แค่อยากเปลี่ยนที่อ่านหนังสือเลยจะไปหลบมุมในห้องสมุดซอยพระนาง แต่ไปไงมาไงก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีเห็นตัวเองเตล็ดแต็ดแต๋อยู่ในสวนแล้ว

เวียนไปเวียนมารอบสวนฯ อยู่สองสามรอบไม่ได้ต้นไม้มาสักต้น แต่ได้หนังสือมาสองเล่ม วรรณกรรมเยาวชนทั้งคู่ ความจริงจะซื้อมากกว่านี้ แต่หมั่นไส้คนขายไม่ค่อยมีมนุษยสัมพันธ์เท่าไหร่ เรายิ้มให้ก็ไม่ยิ้มตอบ แถมยังเมินใส่ไม่รู้เค้าเป็นอะไรของเค้า

'กาลครั้งหนึ่ง' เป็นเรื่องราวในสมัยไหนเจ้าคะ ทำไมเขาไม่รู้จักคันฉ่องกัน อ่านเรื่องราวหรือดูละครย้อนยุคทีไรพานคิดไปว่าหากเราต้องไปอยู่ในยุคนั้นจะเป็นอย่างไรกันบ้างหนอ?

จำไม่ได้ว่าเคยอ่านหรือฟังมาจากไหน หากสิ้นยุคพระสมณโคดม ก็จะเป็นยุคว่าง จนกว่าจะเข้ายุคพระศรีอริยเมตไตร ในยุคว่างก่อนถึงยุคพระศรีอาริย์ท่านว่าสังคมมนุษย์จะเป็นอย่างไรบ้าง แล้วยุคเริ่มต้นของพระศรีอาริย์จะคล้ายกับยุคเริ่มต้นเมื่อสมัยพุทธกาลหรือเปล่านะ สงสัยจริง นี่ข้าเจ้าชวนท่านคุยเรื่องไกลตัวไปหรือเปล่า?

แค่นี้นะท่าน เจอกันวันพรุ่ง

อรุณสวัสดิ์ขอรับท่านสาย

ตอบข้อสงกาท่านไม่ได้แม้สักข้อ เบื้องหลังนิยายไม่กี่บรรทัดไม่กี่วรรคตอน มีเรื่องราวให้ขบคิดค้นหาใช่น้อย ข้าพเจ้าเวียนเสิร์ชใคร่รู้ว่าคันฉ่องเข้าสยามประเทศแต่เมื่อใด? รูปร่างหน้าตาอย่างไรบ้าง? สูญเวลาเป็นนานไม่ได้คำตอบ ใคร่รู้ว่าการแต่งกายกุลสตรีไทยมีชื่อเรียกใดบ้าง? ยุคสมัยใด? ไม่ได้คำตอบ ตำแหน่งข้าราชการยุคสมัยต้นรัชกาลที่ ๕? ไม่ได้คำตอบ

หอสมุดยิ่งใหญ่ที่มนุษย์ช่วยกันสรรค์สร้างหลังจากอารยกรรมกรีกถูกทำลายเพิ่งก่อรูปเป็นร่าง(โดยเฉพาะทางฝั่งสยามภาษา)ยังต้องรออีกสักพักจึงเป็นแหล่งความรู้อุดมแท้จริง (แต่แค่นี้ก็ช่วยได้มากแล้วขอรับ หากไม่มีเน็ต นั่งเขียนอยู่กับขนำคนเดียวเยี่ยงนี้คงได้แต่เขียนเรื่องนกกาไปวันๆ นานเข้าครั้นเบื่อก็หันมาเขียนเรื่องกานก)

เป็นว่าตอบท่านไม่ได้สักข้อ หลังสูญเวลาค้นพักใหญ่บอกตัวเองว่าเขียนไปก่อน รอไว้จบแล้วค่อยปรับแต่งตามข้อมูลจริง

อันที่จริงข้าพเจ้าบอกช่วงเวลาของเรื่องไปแล้วขอรับ ตรงที่ 'เรือนปั้นหยา' นั่นไง

เรือนปั้นหยาเป็นสถาปัตกรรมบ้านไทยอิทธิพลยุโรปเข้ามายุคปลายรัชกาลที่ ๔ (นี่ก็ได้จากเสิร์ช หาได้รู้มาก่อนดอก)ผู้ที่รู้ก็จะพยักหน้าหงึก ๆ ผู้ยังไม่ทราบก็อาจสงกา ลองเสาะหาได้ความรู้เรื่องเรือนไทยแถมพก (ขืนบอกหมด จับพลัดจับผลูข้าพเจ้าเกิดดัง จะเหลืออะไรให้นักศึกษารีเสิร์ชงานล่ะทั่น อิ อิ อิ)

ชวนคุยเรื่องพุทธกาล-ยุคพระศรีอาริย์รึ?

อืมม์..จะลองร่ายกลบทสักเอ็นทรี่

คารวะ

ข้าเจ้าไม่รู้จักเรือนปั้นหยาจริงๆ นั่นแหละ คลับคล้ายคลับคลาเหมือนเคยอ่านนิยายสักเรื่องมีเรือนปั้นหยาประกอบฉากผู้เขียนมีหมายเหตุบอกลักษณะของเรือนปั้นหยา(เขาเรียกหมายเหตุป่าวนะ?)แต่ข้าเจ้าก็ไม่ใคร่สนใจอ่านแบบผ่านเลย นี่เป็นอีกข้อเสียหนึ่งที่แก้ไขไม่เคยได้สักที

หอสมุดที่ว่านั่นอยู่ที่ไหนรึทั่น?

อินเตอร์เน็ตช่วยได้มากจริงๆ แต่หลายครั้งก็เล่นเอาปวดกบาล อยากเขกกะโหลกมันสักที ไม่รู้จะไปเขกที่ใหน สุดท้ายต้องจำใจเขกกะโหลกตัวเอง ประมาณว่า "เออ ตูโง่เองก็ได้วะ" เคยรู้สึกไหมอารมณ์แบบนี้เวลาเสิร์ชข้อมูลในเน็ต?

เมื่อวานตอนคุยกับท่านข้าเจ้ากำลังเข้าโหมดเบลอ ไม่ได้คุยถึงปล.ขอบคุณที่ตักเตือนเรื่อง "เขา" ค่ะ ต่อไปจะระวังให้มากขึ้น ---แต่ความจริงกับเพื่อนคนนี้คงไม่ต้องระวังอะไรให้มากนักก็ได้ เพราะจะใช้เขาหรือเธอก็เข้ากับมันได้ทั้งนั้นแหละ

เจ้าตัวเค้าสับสนในเพศของตัวเอง ทำให้คนรอบข้างพลอยสับสนไปด้วย เฮ่อ...

เรื่องจอคอมพ์ยังร่อแร่เต็มทนเจ้าค่ะ แต่สุดสัปดาห์คงไปหาซื้อไม่ได้ เสาร์-อาทิตย์ต้องทำงานไง ถ้าจันทร์-ศุกร์ก็ว่าไปอย่าง แต่..ไม่มีตังค์ แฮ่...

สุขสันต์วันสดใส

ปล.จะรอเอ็นทรี่พุทธกาล-ยุคพระศรีอาริย์น้า..

ข้อมูลบนเน็ตที่เรานั่งจิ้มกันทุกวันคืนนี่ไง..ทั่นล่ะก็..

ข้าพเจ้าไม่ได้คิดว่าผายลมเล่นวัน ๆ ดอกนะ กะลังจินตนาว่าตนมีส่วนสร้างห้องสมุดใหญ่ที่สุดของมนุษยชาติ (ว่าไปนั่ลล์)

คารวะ

ก๊อก ก๊อก เร่งออกไปหาซื้อจอนะทั่น ใช้ทั้งอย่างนั้นประเดี๋ยวตาพัง ไม่มีตังค์เอาของเจ้าซำหม้อไปก่อนก็ได้ มันบอกว่าให้ท่านออกไปก่อน รอไว้มันเบ่งกล้ามได้มาสักรางวัลแล้วจะใช้ให้

พูดอย่างงี้แสดงว่าส่งไปแล้วใช่ไหมทั่น? ใช่ไหม? ใช่ไหม?
ดีใจด้วยเจ้าค่ะ ส่งแล้วก็โล่งอกไปเนอะ จะได้ไม่ได้ไม่ใช่สาระ
แต่ถ้าได้ละก็.. อึ่ม...อึ่ม...อึ่ม.....อย่าลืมมาเลี้ยงนา

ฝากขอบคุณเจ้าซำหม้อด้วยนะเจ้าคะสำหรับเมตตาจิตเรื่องจอคอมพ์ รบกวนบอกมันว่าถ้ามันดวงดีเดินทะเล่อทะล่าจนไปเตะตากรรมการเข้าล่ะก็ แค่แบกดัชมิลล์มานั่งก๊งกันสักลังนี่ก็เป็นพระคุณอย่างสูงแล้ว

ยังไม่ได้ส่งดอกเจ้าค่ะ บล็อกจุดประกายฯ เกิดติดขัดเปิดไม่ได้ตั้งแต่วันที่ ๑๔

เช้านี้เองเห็นเป็นปกติ จะส่งเดี๋ยวนี้ล่ะเจ้าค่ะ แต่วันนี้ ๑๖
ยังไม่ทราบทางจุดประกายฯ จะว่าไง

คารวะ

แหง่ว แล้วงี้ข้าเจ้าจะได้นั่งก๊งดัชมิลล์กับซำหม้อไหมล่ะเนี่ย

แต่ยังไงก็ สู้!สู้! นะทาเคชิซำหม้อ