DiN

จะค่ำอีกแย้วสวัสดิ์ท่านดิลล์ที่เคารพ

ข้าเจ้าไม่ชอบดวลแบบคาวบอย แบบนั้นมีแต่ตายกับตาย ว่าแต่ท่านเป็นพระเอกเรื่องไรเหรอ ข้าเจ้าจะได้จองคิวขอเป็นนางเอก อิอิ

ที่บอกว่ามีเรื่องจะคุยเยอะแยะน่ะ นี่มันแค่ 1 ใน 10 ยังเหลืออีกตั้งเก้าส่วนเมื่อวานถ้าข้าเจ้าใส่ไปหมดทั้งสิบส่วน เชื่อแน่ว่าทั่นไม่มีแรงนั่งปลดลูกกระสุน ยังไงก็ขอบคุณสำหรับคำตอบ

1.มึน

บ่ได้มึนกับคำวิจารณ์ แต่มึนกับคำถามอย่างที่บอก

2.เป้าหมายวัตถุประสงค์

ไม่เคยเรียนบริหารเจ้าค่ะ ทั้งทั่วไปและทั่วไม่ไป(และก็ดูเหมือนว่าวิชาที่เคยเรียนมาทั้งหมดจะคืนครูไปหมดแล้ว)

ขอบคุณสำหรับตัวอย่าง แม้จะเข้าใจมั่งไม่เข้าใจมั่ง(ตอนอ่านตัวอย่างของท่านก็เข้าใจอยู่หรอก แต่พอเอาไปคิดกับงานเขียนชักงงๆ)

(ประเด็นเป็นเรื่องเราหยิบยกขึ้นมากล่าว มาพิจารณา แล้วแต่เลือกหยิบ แต่หยิบแล้วต้องจับให้มั่น ไม่หลุดมือ)

ถ้าประเด็นมันลื่นยิ่งกว่าปลาไหลใส่สเก็ตล่ะทั่น ประมาณว่า จับสองมือเอาไม่อยู่ เอาเท้ามาช่วยหนีบอีกสองข้าง มันยังทะลึ่งลื่นปรื๊ดไปได้ ให้ทำไง?..อ้อ อย่าบอกว่าให้เลิกเขียน

(ประเด็นวัตถุประสงค์เป้าหมายงานเขียนตัดทิ้งไปเลย)

อันนี้งง ให้ตัดทิ้งทั้งหมด ทั้งประเด็น ทั้งเป้าหมาย ทั้งวัตถุประสงค์เหรอ? อ้าวก็ไหนเมื่อกี๊บอกให้จับประเด็นให้มั่นไง

3.เรื่องสั้นโนเนม

ข้าเจ้าเคยตามอ่านงานอ้ายพุ่มฯ อยู่พักนึงตั้งกะยังเป็นหนอนละอ่อนไร้ชื่อ ระหกระเหินเร่ร่อนไร้ที่ซุกหัว ไม่ใช่ว่าตามแบบสดๆ หรอกนะ ต้องลงทุนนั่งขุดขึ้นมา สะบัดๆขี้ฝุ่นออกซะหน่อย แล้วก็มานั่งจ้องตาเป๋ง

'ยัยตัวร้ายกับนายตัวดำ' เจ้าค่ะ ท่านพุ่มฯ ตั้งให้ชื่อนี้ อย่าซี้ซั้วเปลี่ยนชื่อใหม่ พระเอกของข้าพเจ้าถึงจะดำ จะถึก แต่ไม่มีไขมันส่วนเกิน ข้าพเจ้าขี้เกียจลากพ่อเจ้าประคุณไปออกกำลังกายทีหลัง

เรื่องที่จะให้เขียนไปเรื่อยๆ นั้นเห็นทีจะไม่ไหว ต่อให้ทั่นลงทุนคุกเข่าโขกศีรษะจนหัวปูดเท่าลูกมะนาว ข้าเจ้าก็ยังจะยืนยันกระต่ายขูดมะพร้าว(กระต่ายขาเดียวไม่เคยเห็น แต่กระต่ายขูดมะพร้าวนี่รู้จักดีเมื่อก่อนเคยใช้บ่อย) ว่าเห็นทีจะไม่ไหว แค่สามตอนที่ตั้งใจจะเขียนให้จบ ข้าเจ้าก็แทบกระอักเลือด คิดมุขไม่ใช่ง่ายๆ นะทั่น กว่าจะคิดมุขเรื่องเอารีโมททีวีไปเดินห้างฯ ท่านไม่รู้หรอกว่าข้าพเจ้าต้องนั่งท่าพิสดารขนาดไหน

อ้อ..ข้าพเจ้าบ่มีปัญหากับเรื่องสั้นขนาดยาวเจ้าค่ะ เข้าใจว่าเรื่องสั้นไม่จำเป็นต้องสั้นจู๊ดจู๋ให้เข้ากับชื่อ เคยอ่านงานท่านหนกฯ หน้าปกบอกรวมเรื่องสั้น แต่อ่านไปเรื่องเดียวจะถึงครึ่งเล่มแระยังไม่เห็นแววจะจบ ซึ้งใจกับเรื่องสั้นของท่านจริงๆ งานเรื่องสั้นที่เราเขียนๆ กันยังจัดว่าขี้ปะติ๋ว

4.คำวิจารณ์ 'ยัยตัวร้ายกับนายตัวดำ' (เปลี่ยนชื่อให้แย้ว)

ขอบพระคุณสำหรับคำวิจารณ์

ส่วนประโยคที่ท่านกล่าวถึงจะลองไปทบทวนอีกที

5.ทักษะด้อย

เราล้วนยังด้อยดุกดุ๋ย ยังต้องปรับปรุงทักษะไปเรื่อย ๆ ถึงมานั่งคุยแลกเปลี่ยนกันนี่ไง

อืม...ม์...เข้าใจ...เข้าใจ...

6.กล่อง Recent Posts & Recent Comments

ขอบคุณที่บอกซ้ำอีกครั้ง คิดว่าครั้งแรกก็เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ แต่ที่บอกว่าไล่โค้ดนั้น ข้าพเจ้าหาเรื่องปวดขมองเองแหละ ^^!

7.เอาล่ะเรื่องสุดท้าย (แต่ไม่ท้ายสุด)

เห็นไหมล่ะ ว่าข้าพเจ้าเลือกคนไม่ผิด(อืมม์..อันตัวเรานี้ก็ตาแหลมใช้ได้แฮะ)

ท่านเข้าใจดีว่าคุรุแท้จริงมีความหมายเช่นไร หากท่านจะเป็นคุรุใคร ข้าพเจ้าก็เชื่อว่า ท่านจะปฏิบัติตัวได้เหมาะสมตามความหมายที่ท่านเข้าใจ

ชี้ทาง หรือนำทาง เชื่อว่าท่านรู้สิ่งใดควรมิควร

ข้าพเจ้าเคยดูหนังจีนกำลังภายใน ผู้เป็นยอดยุทธ์ทั้งหลายซึ่งบรรลุขั้นสูงสุดคืนสู่สามัญ จะรับศิษย์ตะละที ผู้เป็นศิษย์ต้องผ่านการพิสูจน์โน่นนี่สารพัด แล้วจอมยุทธ์กระบี่เดียวดายนามธุลีดินซึ่งก็มิได้ด้อยกว่าใครในใต้หล้า จะรับศิษย์กันง่ายดายได้ฉันใดเล่า เข้าใจเจ้าค่ะ..เข้าใจ

เอาเถิด(หมู่นี้ใช้จริงแฮะ ไอ้คำนี้) หากวันนี้ท่านยังไม่รับข้าพเจ้าเป็นศิษย์ ข้าพเจ้าก็จะพิสูจน์ตนโดยการคุกเข่าอยู่หน้ากระท่อมท่านจนกว่าท่านจะใจอ่อน(ออ แต่ข้าพเจ้าหาได้คุกเข่าตลอดเวลาหรอกนะ หากหิวข้าพเจ้าก็จะไปกิน ง่วงก็จะไปนอน ปวดท้องหนักท้องเบาก็ไปเข้าห้องน้ำ อยากทำโน่น นี่ นั่น นู่น ก็จะไปทำโน่น นี่ นั่น นู่น ไว้ว่างเวลาคราใดก็ค่อยมานั่งคุกเข่าต่อ)

วันนี้ท่านไม่ใจอ่อน วันหน้าท่านต้องใจอ่อน หากวันหน้าท่านไม่ใจอ่อน ปีหน้าท่านก็ต้องใจอ่อน หากปีหน้าท่านยังไม่ใจอ่อน สิบปีข้างหน้าท่านก็ต้องใจอ่อน และถ้าท่านยังใจแข็งผิดมนุษย์มนาถึงขนาดสิบปีข้างหน้าก็ไม่ยอมรับข้าพเจ้าเป็นศิษย์ ข้าพเจ้าตามไปเป็นศิษย์ท่านชาติหน้าก็ได้ ฮึ!

เรื่องปัญหาไม่พักพูดถึง หนอนสาวหนอนหนุ่ม(หากบังเอิญท่านยังหนุ่มอยู่อ่ะนะ)คุยกันกะจุ๋งกะจิ๋งย่อมเกิดปัญหาอยู่แล้ว ถ้าเป็นเสียงแซวเล็กๆ น้อยๆ ข้าพเจ้าก็อุ่นใจว่าตัวเรานี้ก็เป็นคนสำคัญอยู่ในสายตาเค้า แต่ถ้าทั่นคิดว่ามันเป็นปัญหาสาหัสสากันณ์ต้องรีบแก้ไขโดยด่วน เอาไว้ว่างๆ ข้าพเจ้าจะแบกตาชั่งมาให้ท่านสักอัน อยู่เฉยๆไม่มีไรทำทั่นก็นั่งขุดมันมาวางบนตาชั่งนะ จะได้สบายใจ

8.ขอบคุณที่ร่วมยินดีกับความคืบหน้าของนิยายเจ้าค่ะ แต่วันนี้ข้าพเจ้านั่งหง่าว ก็แม่เพื่อนตัวดีหยุดงาน วันหยุดของหล่อนคือวันจันทร์โดยปกติ(ถ้าไม่ปกติก็คือไม่ได้หยุดตรงวันจันทร์ ...บอกทำไมฟะ) เจ้าหล่อนยึดคอมฯ เล่นเกมทั้งวัน แถมเปิดเพลงลั่นห้อง ข้าเจ้าคิดเขียนอะไรไม่ออก เลยเปิดตูดหนีเข้าโลกความฝัน ตื่นขึ้นมาแม่ยังไม่จบเกม ข้าพเจ้าจำต้องออกมาเตร็ดเตร่ข้างนอก แวะเน็ตคาเฟ่ดูเผื่อเจอทั่นตอบความ...และก็ไม่ผิดหวัง

ชั่วโมงกว่าแล้ว เห็นทีต้องขอแจว

ด้วยความเคารพ

ป.ล.เคยเจอเหมือนกันโพสต์ความเห็นไม่ผ่าน เพราะมีคำมากไป ดูท่าท่านกันกับข้าเจ้าบ้าน้ำลายพอกัลล์

ป.ล.2 วันนี้ก็ไม่ผ่าน ต้องตัดเป็นสองความเห็น

ค่ำคืนพระจันทร์สวยสวัสดิ์ทั่น

ข้าพเจ้าต่อเวลาเน็ตแล้ว มุดหัวอยู่ในกะลาไม่เห็นเดือนเห็นตะวันเสียนาน โลกถึงไหนแล้วไม่เคยรู้ เพิ่งรู้ว่า true มีเน็ต 250 ไม่จำกัดเวลา

แม่จ้าววววว!

ราคาเดียวกับที่ข้าพเจ้าจ่ายให้วันทูคอลอยู่ทุกเดือน แต่ได้เวลาแค่ 60 ช.ม. บอกตัวเองว่าวันละสองชั่วโมงพอถมถืด แค่โพสท์บล็อก กับติดตามข่าวสาร เน็ตมันช้าจัดน่ะทั่น เปิดหน้าหนังสือพิมพ์ตะละที ต้องรอจนหม้อข้าวเดือด คลิกตัด แล้วเอามาผ่านตา มีตรงไหนอยากอ่าน ต่อใหม่ รอโหลด แล้วรีบตัด เอามาอ่านออฟไลน์ ทำอย่างนี้จนติดนิสัย (ค่ำนี้ยังขำตัวเองอยู่เลย ได้เน็ตไม่จำกัดเวลาใช้แล้วยังลุกลี้ลุกลนเร่งเข้าเร่งออก)

มีบ้างบางหนที่เวลาเน็ตไม่พอใช้ ช็อตก่อนครบเดือนเหมือนสมัยเป็นคนงานผูกไทเงินไม่ชนเดือนก็อิตอนปลุกปล้ำกับเจ้าขนำน้อยนั่นแล เพราะทำออฟไลน์ไม่ได้ต้องใช้เวลาต่อเนื่องกว่าเสร็จครั้งละหลาย ๆ ชั่วโมง (แค่นั่งหาธีมก็หมดเป็นวันแล้ว)

ใช้อยู่อย่างนี้ข้ามปี โดยไม่เคยคิดเปลี่ยน

บังเอิญเจ้าสหายรักเอ่ยปากพิกุล ข้าพเจ้าถึงได้รู้ว่า ตอนนี้ปลายนาโคกบัวบกใช้ออเร้นจ์ได้แล้ว พร้อมแจ้งแพ็คเก็จ

"สองร้อยห้าสิบ โนลิมิต"

อา..ค่ำนี้เหมือนเริ่มชีวิตใหม่เลยทั่น ตอนข้าพเจ้าจะเขียน 'กาลครั้งหนึ่ง' อยากรู้ข้อมูลมากมาย ไม่ว่าจะเป็นสภาพสังคม บ้านช่อง อาหารการกิน เครื่องแต่งกายสมัยต้นรัชกาลที่ห้า หรือข้อมูลวัตถุโบราณต่าง ๆ ที่คิดเอามาเขียน

แต่เสิร์ชไม่ได้ดังใจ เพราะเวลาเน็ตไม่พอให้ใช้ (หากท่านลองก็จะพบว่าเสิร์ชข้อมูลเป็นอะไรที่สูญเวลาอย่างร้ายกาจ มาตรแม้นไม่ถึงกับงมเข็มในมหาสมุทร แต่ก็เชิง ๆ)

เวลาเขียนยังคงเดิม ที่ได้มาเพิ่มคือเวลาหาข้อมูล ข้าพเจ้าจะใช้ให้เต็มประสิทธิผล หากได้ข้อมูลเพิ่มขึ้น สิ่งที่ตามมาคิดว่าคือแรงจูงใจ การเขียนก็คงง่ายขึ้น

เป็นเช่นนั้นจริงหรือไม่?

ไว้เรามาดูลายกระบี่ที่จะประลองกะท่านหวังต้นเดือนหน้ากัลล์

คารวะ

-กระท่อมน้อยฝนกระบี่เดียวดาย-

ป.ล. สำหรับเป้าหมายกับวัตถุประสงค์ของงานเขียน ข้าพเจ้าคิดว่าไม่ต้องนำมาพิจารณาดอกขะรับ เมื่อลงมือสร้างงานศิลปะ เชื่อว่าทุกคนมีเป้าหมายวัตถุประสงค์เฉพาะตนอยู่แล้ว แต่ละเรื่องที่เขียนก็มีเป้าหมายวัตถุประสงค์ของเรื่องนั้น ๆ

มีผู้สื่อสารมีผู้รับสาร ต่างทำหน้าที่ตน

ไม่ใช่กิจผู้สื่อที่จะคอยบอกว่าต้องการสื่ออะไร ขอท่านลองคิดภาพ ศิลปินแต่งตัวหรู สะอาดสะอ้าน ยืนกุมเป้าคอยอธิบายความนัยที่ต้องการสื่ออยู่หน้าภาพเขียนตน

เห็นภาพนั้นแล้วท่านคิดอย่างไรขอรับ?

เราวาดภาพโดยใช้ตัวอักษรแทนสีและทีแปรง ปลุกปล้ำ หกคะเมนตีลังกา รังสรรค์ภาพให้เป็นดังใจต้องการ เมื่อสำเร็จก็นับว่าเสร็จสมอารมณ์หมาย ผู้อ่านมองแล้วคิดเห็นไปทางใด ตรงกับที่เราต้องการสื่อ หรือต่าง ล้วนสมควรปล่อยให้เป็นอิสระ ตีความตามแต่ประสบการณ์ แลวุมิภาวะ ณ ขณะนั้น ๆ ของตน

อาจมีผู้อ่านบางท่านถามว่า ต้องการสื่ออะไร? เพื่อตรวจสอบว่าตรงกันหรือไม่? หรือตำหนิว่าสื่ออะไรไม่เห็นรู้เรื่อง!

เราก็เพียงยิ้มอมภูมิให้มากไว้ (ทั้งในใจคิดว่า ตูข้าก็ไม่รู้เรื่องเหมียนกัลล์)

ท่านสำแดงมุมคิดไม่ธรรมดา ต่อท้าย 'บางบอนฯ ตอน คู่มือรัก (ฉบับสมบูรณ์)' (ข้าพเจ้าตั้งชื่อห่วยแตก เจ้ากระติกโอเลี้ยงต่างหากที่เป็นพระเอก) บอกว่า หนังสือนั่นไม่จำเป็นต้องเป็นหนังสือคู่มือรัก หนังสืออะไรก็ได้ ขอเพียงเชื่อมสองดวงใจถึงกัน ล้วนเป็นคู่มือรัก

โป๊ะเชะ!

(มีต่อ)

นับว่าคิดไกลเกินข้าพเจ้าผู้เขียนเสียอีก

สารได้รับตรงที่ต้องการสื่อหรือไม่?

ไม่เลยขอรับ เจ้าคนสื่อคิดเพียงตื้น ท่านมองลึกลงอีกระดับ นั่นถือเป็นความล้มเหลวของการสื่อสารหรือไม่? ผิดเป้าหมายผิดวัตถุประสงค์ที่ต้องการสื่อหรือไม่?

ล้วนไม่ใช่เรื่องที่ต้องนำมาวิเคราะห์กังวลเลย

คนหนึ่งอาจนั่งงง แล้วบอกว่าเขียนไม่รู้เรื่อง อีกคนอาจตีความลึกซึ้งเกินคนเขียน อีกคนอาจเข้าใจตรงกันเป๊ะ

ผู้เขียนเพียงนั่งอมยิ้ม ยิ้มให้มากไว้ เพราะเรารู้ดีว่า งานชิ้นนั้นเสร็จแล้ว สื่อตรงใจผู้เขียนที่สุดเท่าทำได้แล้ว สุขแล้ว แลตั้งหน้าตั้งตาปั่นงานชิ้นต่อ ๆ ไป (แน่ล่ะ จุดพร่องย่อมยังมีอยู่เป็นสามัญ เราค่อย ๆ มอง ค่อย ๆ แก้)

ข้าพเจ้าจึงกล่าวว่า ประเด็น..วัตถุประสงค์เป้าหมายงานเขียนตัดทิ้งไปเลย

แต่เร่งร้อนไปหน่อย กล่าวรวบรัดตัดความเสียสั้นกุด จึงทำให้ท่านต้องงองูเจอกัน เปลี่ยนกล่าวเสียใหม่เป็นว่า "ประเด็นที่พูดถึงเป้าหมายและวัตถุประสงค์งานเขียนนั้น ข้าพเจ้าคิดว่าเราน่าจะเก็บใส่เชี่ยนหมากเสียได้" หรือทั่นคิดว่าอย่างไร?

ยังยืนยันนั่งยัน

'ยัยตัวร้ายกะนายตัวดำ' เข้าข่ายแนวป๊อปคอมเมอร์ดี้ ท่านจะนั่งท่าไหนก็ช่าง ขอเพียงเข็นมุกออกมาทีละตอนละตอน แจ่มใสรับแน่ (เอ่อ..อาจไม่แน่เพราะตะแกมีนักเขียนในสังกัดแยะ เอาเป็นค่ายสำนักรองก็ได้)

เดินอักษรมาไกลโข
เดือนแรมค่ำมืดดึกดื่น เกรงกลับลำบาก
เห็นทีพอแค่นี้ก่อน

ราตรีสวัสดิ์ขอรับ

คารวะ