สหายเอย
ทำไปแล้วจึงพบว่าอ่านงานอย่างพินิจพิเคราะห์ ยังต้องนั่งมาร์คตรงโน้นโน้ตตรงนี้ มันผลาญเวลาพร่าอารมณ์สุขอ่านไปสาหัสเพียงไร ยังไม่นับดีกรีหลงตนที่จะพุ่งพรวดแทบปะทุกระเปาะ เพราะพฤติกรรมกำลังกระทำคือนั่งชี้นิ้ว แนะโน่น บอกนี่ราวว่าเอกทัตคะรู้ดีไปหมด ซึ่งก็ล้วนสำแดงขี้เท่อ บังเกิดละอายอัดแน่นเป็นฟองแก็สใต้ขี้เลนแห่งความไม่รู้
เข้าใจใช่ไหมสหาย นั่งอ่านงานมิ่งอักษรามิตรด้วยหัวใจที่พร้อมแลกเปลี่ยนความคิดความเห็น แลยังต้องเสาะคำกล่าวพอดิบพอดี ไม่เอาแต่ตำหนิติแก้ ดักขาจนเจ้างานหน้าคะมำ หรือเยินยอไร้ข้อด้อยจนผู้เขียนตัวลอยคิดไปว่าเป็นลูกโป่งสวรรค์นั้นเข่นขมองเพียงไร ขณะอัตตาก็คอยยื้อไว้ว่าขืนกล่าวมากไปโมหะจะยิ่งพอกพูน (นะเฮ้ย!) 
จึงสำเหนียกส่งงานให้สหายพินิจนั้นก่อกรรมหนักเพียงไร
การสงวนท่าทีบอกแบบให้เก็บไปคิดก็ดีอยู่ดอก นอกจากผู้รับได้ใช้รอยหยักขมองอันมีอยู่น้อยนิดแล้วยังได้จดจำด้วยผ่านครุ่นคิด แต่กรรมที่นำเดือดร้อนแก่สหายจะต้องไปควานไปหาเรื่องที่ว่ามาอ่านนั้นน่าจะหนักกว่า เพราะนอกจากไม่รู้เรื่องที่ต้องการกล่าวเป็นข้อแรกแล้ว ยังต้องสูญอุตสาหะค้นมาอ่านเป็นข้อรอง ส่วนข้อใหญ่ที่กว่าจะได้ผ่านตาก็คงไม่ทันการณ์นั้นหนักอยู่ จึงกล่าวว่ากรรมนี้สาหัสนัก
รอไว้เสร็จเรื่องวันใด เห็นที่จะต้อง 'แก้' ต้อง 'สแกน' กันยันเช้ากระมัง! ●
Link : นารินทร์ ทองดี - บันทึกระหว่างทาง ๑
เขียนไรอะ?
ตอบลบอ่านไม่รู้เรื่องเลย
ทดสอบ เอ่อ..อ่านไม่รู้เรื่องเหรออออ เขียนแบบแอ็บสะแทร็กส์ไง..แอ็บสะแทร็กส์
ตอบลบเหมือนจะเข้าใจ แต่ไม่เข้าใจเหมือนกัลล์
ตอบลบอ้าว!!! ไปได้เฉยเลยอ่า
ตอบลบความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ
ตอบลบ