๏ ผึ้งหยอดเพียงหนึ่งน้ำ....หยดเดียว
จิ้งจกหางส่ายเปรียว........ปรี่ขม้ำ
แมวเห็นขนกรูเกรียว.......กางเขี้ยว โดดตะครุบ
หมาแผลวโผเข้าปล้ำ.......ปราดปล้น อลวน ฯ๏ คนเห็นเผ่นคว้าไม้.........ตีหมา
หมาใครวะมาซ่า.............อยู่ได้!
หนอยแน่! ฟัดแมวกรูร้องจ้า...เจ็บมั้ย ลูกพ่อ?
เดี๋ยวเถอะจะทุบให้..........หลังหัก เชียวมรึง! ฯ๏ เจ้าของหมาโผล่มา........เห็นเข้า
ชะช่า มือสั่นเร่า..............เร่งชี้
มาเล่นหมามีเจ้า..............เข้าแล้ว ไหมล่ะ!
เก่งจริงมะมานี่...............มาซัด กะกรู! ฯ๏ สองคนโดดหั่นห้ำ........กาหล
ชกต่อยฟัดอลวน............ฝุ่นฟุ้ง
ชาวบ้านเดือนร้อนจน........ร้องระยำ ย่ำแย่
ผึ้งนั่งขำพุงพุ่ง...............กะว่า จะหยอดเพิ่ม (อีกสักเจ็ดพันล้านหยด) ฯ
Technorati Tags: โคลง
Tags: ชักม้าชมเมือง
, poem
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น