๏ เมื่อสนธยามาเยือน แล้วเพื่อนยาก
นิราศนุชก็จากในมารศรี
เหมือนฝันไปไยเราเศร้าสิ้นดี
เนตรล้นปรี่เปี่ยมไหลไปใช่ชลธาร
เราทั้งสองผองมั่นในวันก้าว
จับโคนรุ้งสกาว...แสนหวาน
ไปไม่ได้ ไกลไม่ถึงซึ่งชำนาญ
ก็ก้าวผ่านกาลกี่กัป ลับโรย
กับกงกำกงเกวียนเปลี่ยนชีวิต
ยากลิขิตหมุนไปกี่ไห้โหย
ใช่ชีนะ ชีพลับ กับภัยโพย
จะกี่โดย กับแสงรุ้ง มลายลับ ฯ'ประมวล ดาระดาษ'
~ฯ~๏ ที่สุดสายปลายรุ้งสลับสี
คือสุสานนักกวี..นิรันดร์หลับ
ที่ตรงนั้นดาวดาวคณานับ
ล้วนเลือนดับลับจางรางไร
เป็นสุสานความฝันแสนเศร้า
มีเรื่องเล่าอารมณ์หวามไหว
ฝังตรงนั้นนานไป
อสงไขกัปกัลป์นิรันดร์กาล
มีดอกไม้กนกวลี
กลีบคลี่ก้านเฉาสีเถ้าถ่าน
ในอุ้งหัตถ์นักกวีผู้ภิกขาจาร
และเบิกบานในความหลับ ณ ปลายรุ้ง
เมื่อสนธยาเยือน..มาเพื่อนยาก
ก่อกองไฟฝั่งฟากของฟ้ารุ่ง
อ่านกวีนิพนธ์แห่งสายรุ้ง
ขับกล่อมทุ่งฝันนิรันดร์นิทรา ฯ'ธุลีดิน'
~ฯ~
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น