๏ สองพันศพสงบสยบเทวษอุบาทว์
อุกอาจอุจาดอนาถสำนึก
สำส่อนส่ำเสพมิรู้สึก
เสียวลึกซาบซ่านพิการพิกล
สองพันคู่ดวงตามิทันขยับ
ตระหนกรับทัณฑ์มารหัวขน
แหลกเนื้อเละเน่านั้นจำนน
กระเสือกกระสนในน้ำคร่ำฆาตกร
สองพันปากมิทันจะเปิด
กำเนิดอัปลักษณ์ลางสังหรณ์
เสียงร้องมิทันอุทธรณ์
อุแว้คาหมอนคือก้อนเลือด
สี่พันมือมิทันจะคว้า
นิ่มเนื้อไร้ค่าก็ซีดเผือด
ความตายความจริงยิ่งต้องเชือด
อุบาทว์เลือดสังเวยสังวาสระยำ
กลิ่นผ้าอ้อมหอมรินเคล้ากลิ่นแป้ง
กรุ่นแจรงประแก้มราวแต้มร่ำ
เจ้าแย้มพริ้มยิ้มรับตาขลับดำ
กลายก้อนเนื้อสีช้ำในห่อน้อยกลิ่นแป้งปลิวคละคลุ้งตลบ
เป็นกลิ่นเหม็นอวลอบอ้อยสร้อย
แทนเสียงร้องทารกสะทกทยอย
ในสุสานน้อยกลางเมือง ฯ
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น