โรงบ่่มฝัน :..เด็กหญิงเสื้อกันฝนและบุรุษไปรษณีย์นกพิราบ...:
เหนือระดับน้ำทะเล ๑,๙๒๔ เมตร
เด็กหญิงเสื้อกันฝน
ยังคงเฝ้ารอ...
รอความคิดถึงจากใครสักคน
เมื่อบุรุษไปรษณีย์นกพิราบผ่านมา
เธอจะถามคำถามเดิมเสมอว่า
" มีใครส่งความคิดถึงมาถึงฉันไหม "
และเช่นกันที่บุรุษไปรษณีย์นกพิราบก็จะมีคำตอบเดิมให้เธอ
" ไม่มีหรอกและมันไม่เคยมี "
ครั้งหนึ่งเขาแนะนำเธอว่า
" แทนที่จะมัวแต่รอคอยความคิดถึงจากใครสักคน
ทำไมเธอไม่ลองส่งมันไปถึงใครบางคนก่อนล่ะ "
เด็กหญิงได้ฟังดังนั้นจึงเริ่มเขียน...
เขียนความคิดถึงใส่ไปรษณียบัตรใบเล็ก
เขียนความคิดถึง...
เพื่อส่งถึงใครสักคน
เหนือระดับน้ำทะเล ๑,๙๒๔ เมตร
เด็กหญิงเสื้อกันฝน
ยังคงเฝ้ารอ...
รอคอยบุรุษไปรษณีย์นกพิราบ
รอเพื่อฝากความคิดถึง
ส่งถึงใครสักคน
เมื่อบุรุษไปรษณีย์นกพิราบผ่านมา
เธอจึงยื่นไปรษณียบัตรใบนั้นให้กับเขา
" นี่คือความคิดถึงจากฉันที่จะฝากส่งถึงใครคนหนึ่ง "
บุรุษไปรษณีย์นกพิราบค่อย ๆ ใช้จงอยปากจิกไปรษณียบัตรใบนั้น
พลิกไปมาสองสามรอบก่อนจะเอ่ยว่า
" ความคิดถึงต้องระบุชื่อและที่อยู่ผู้รับ
หากไม่มี...ฉันก็ไม่อาจนำมันไปส่งถึงใครได้ "
เด็กหญิงครุ่นคิด
" แต่ฉันไม่รู้ว่าฉันควรคิดถึงใคร "
บุรุษไปรษณีย์นกพิราบส่ายหัวเบา ๆ
" ถ้าตัดคำว่า ' ควร ' ออกไป
บางทีเธออาจจะรู้ "
เขายังอธิบายต่อ
" คำว่า ' ควร ' มีไว้ใช้กับเรื่องที่เหมาะสมเป็นเรื่องที่ต้องใช้สมอง
หากมีคำว่า ' ควร ' หรือ ' ไม่ควร '
มันจะไม่ใช่เรื่องของความคิดถึงแต่จะเป็นเรื่องของความถูกต้อง
บางทีเธออาจจะคิดถึงคนที่เธอ ' ไม่ควร ' คิดถึง
หรือคนที่คิดถึงเธออาจ ' ไม่ควร ' จะคิดถึงเธอก็ได้ "
" สาวน้อย...ความคิดถึงเป็นเรื่องของหัวใจ
ถ้าตัดคำว่า ' ควร ' ออกไป
บางทีหัวใจเธออาจมีคำตอบ "
เขาอธิบายพร้อม ๆ กับใช้จงอยปาก
คาบไปรษณียบัตรส่งคืนเด็กหญิง
เธอนั่งนึกชั่วครู่แล้วจึงบรรจงเขียนบางอย่าง
ลงไปบนไปรษณียบัตรใบนั้น
" ถึงคุณที่ฉันคิดถึง
เลขที่ ๑ ในหัวใจ
ตลอดกาล... "
" นี่เธอคิดว่าฉันควรจะรู้ใช่ไหมว่าเธอคิดถึงใคร!! "
บุรุษไปรษณีย์นกพิราบอ่านทวนที่อยู่บนไปรษณียบัตรใบนั้น
และโพล่งเสียงดัง
" ความคิดถึงอบอวลในหัวใจฉัน...มันเกิดขึ้นแล้ว
ไปรษณียบัตรใบนั้นอาจส่งไม่ถึงมือผู้รับ
แต่ความคิดถึงน่าจะเดินทางล่วงหน้าไปก่อนแล้ว... "
เด็กหญิงยิ้มอย่างเหงา ๆ
" เอาเถอะ!! อย่างน้อย...เธอก็พอเข้าใจ
และทำตามที่ฉันบอก
ความคิดถึงต้องระบุชื่อและที่อยู่ผู้รับ
อย่างน้อย...เธอก็พยายามจะระบุมัน "
บุรุษไปรษณีย์นกพิราบบ่นพึมพำกับตัวเอง
ก่อนจะขยับอุ้งเท้าขวากดลงไปบนตลับชาดสีแดงสด
และเขย่งไปประทับบนตราไปรษณียากรนกพิราบ
ที่ติดอยู่ตรงมุมขวาของไปรษณียบัตรใบนั้น
" แม้ว่าความคิดถึงจะล่วงหน้าไปก่อนแล้ว
แต่ไปรษณียบัตรใบนี้กำลังจะเดินทางไปพร้อมกับฉัน "
เขาหยุดคิดและมองลึกเข้าไปในดวงตาของเด็กหญิง
" บางทีฉันอาจจะหาเจอ "
บุรุษไปรณีย์นกพิราบเอ่ยเบา ๆ
ก่อนจะขยับปีกบินออกไปพร้อมกับไปรษณียบัตรใบนั้น
เหนือระดับน้ำทะเล ๑,๙๒๔ เมตร...
เหนือสิ่งอื่นใด...
ความคิดถึงกำลังเดินทางอย่างช้า ๆ ...
" ถึงคุณที่ฉันคิดถึง
เลขที่ ๑ ในหัวใจ
ตลอดกาล... "
ศุกร์ ๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๖
บนดอยผ้าห่มปกดินสอและสีน้ำบนกระดาษ ๓๐๐ แกรม
ขนาด ๒๗.๕๐x๓๗.๕๐ ซม.
บนดอยผ้าห่มปกดินสอและสีน้ำบนกระดาษ ๓๐๐ แกรม
ขนาด ๒๗.๕๐x๓๗.๕๐ ซม.
