DiN

รู้ทั้งรู้ว่าพวกกำมะลอ ผมก็ยังอ่าน อ่านอย่างใจจดใจจ่อมันเป็นทั้งความบันเทิงและสนองจิตใต้สำนึกที่คอยร่ำร้องหา

กลิ่นอากาศอับชื้น..เสียงเต้นของหัวใจที่สูบฉีดเลือดไปยังความว่างเปล่าเหมือนปลายท่อน้ำถูกวางทิ้งไว้ในสวน..ระดับอะดรีนาลีนที่แทบทะลัก..กลิ่น..

อา..กลิ่นคาวเลือด..

เลือดเป็นของเล่นใกล้มือที่พวกนั้นนิยมเอามาเล่นบ่อย ๆ หยิบใช้ง่ายได้ผลชะงัด แต่หากวันใดคุณไปพ้นจากความเป็นมือสมัครเล่นเลือดจะไม่มีความหมายกับคุณมากไปกว่าของเหลวหนืด ๆ และกลิ่นคาวเหมือนปลาเน่าค้างคืน ผมลองหลับตาสูดลมหายใจลึก..แล้วควานหาความรู้สึกอะไรสักอย่างข้างใน..

เปล่า..ไม่มีอะไร..

คราบเลือดเลอะถุงมือยางอยู่ใกล้แค่ปลายจมูก ไม่มีความรู้สึกอะไรมากไปกว่ากลิ่นคาว บนโต๊ะขณะนี้หากปล่อยให้นักเขียนพวกนั้นพบเข้าคงพยายามบรรยายจนผู้อ่านเห็นภาพ ไม่มากไปกว่านั้น ก็เพราะพวกเขาเป็นแค่นักบรรยาย ไม่มีวันเข้าถึงความรู้สึกลึกล้ำพ้นไปจากภาพที่เห็น..มีอะไรมากไปกว่านั้นคุณรู้ดี มีแต่ผู้ลงมือกระทำจึงสัมผัสมัน

มุสโสลินีแห่งวงการสยองขวัญนายสตีเฟ่น คิงก์ หมอนี่เป็นจอมทักษะตาคมเป็นใบมีดโกน มองปราดเดียวก็รู้ว่าควรหยิบจับตรงไหน?แค่ไหน?มาบอกเล่าเพื่อสะกดผู้อ่านไม่เป็นอันตั้งสติสะตังค์ ครั้งหนึ่งหมอเคยสั่งให้ตัวละครกระทืบหมา แค่กระทืบหมา! พ่อก็กระทืบซะจนคุณยายจากฟิลาเดอเฟืยเขียนจดหมายมาต่อว่า 'แกมันสารเลว รังแกสัตว์' นายสตีวี่นั่งขำเอิ๊กอ๊าก ก็รู้อยู่แก่ใจในชีวิตอย่าถึงกระทืบเลยคิดเตะหมาสักป้าบยังไม่เคย..หากเป็นผมล่ะ..ฮึ ฮึ

เมือกเลือดมีความลื่น ลื่นอย่างวายร้าย ผมต้องเกร็งแขนขณะเฉือนใบมีดผ่านแนวผังผืดยืดกล้ามเนื้อ ช่วงนี้ให้ความรู้สึกดีที่สุด ต้องใช้ทักษะที่สุด ผมยังไม่อยากให้มันจบลงอย่างรวดเร็ว นี่เป็นงานศิลปะไม่ใช่งานสั่ว ๆ อย่างพวกนักเขียนพยายามทำให้เป็น

ผมเคยหลงใหลได้ปลื้มไปกับบทบรรยายพวกนั้น กระทั่งวันหนึ่งผมทดลองด้วยมือตัวเองจึงได้พบว่าก้าวพ้นความเป็นมือสมัครเล่น รสชาติได้รับสัมผัสลึกกว่าแค่อ่านบทบรรยายกำมะลอเป็นไหน ๆ ลึกล้ำจนผมอยากเขียนออกมาบ้าง อยากแสดงให้พวกนั้นเห็นว่าสุนทรียะของความสยดสยองที่แท้เป็นอย่างไร

ครั้งที่เมียคนก่อนหายตัวไป ผมเคยลงมือเขียน

พวกตำรวจตรวจค้นทั่วบ้าน (รื้อถังเขลอะกระจุย--นี่สิความคลื่นเหียนที่แท้จริง) แล้วก็พบเล็บนิ้วโป้งในจานอาหารหมาเหมือนจะทิ้งร่อยรอย 'แน่จริงตามมา' พวกตำรวจสันนิษฐานกันไปว่าคนร้ายอาจย่อยร่างหล่อนแล้วเอาให้หมากิน เป็นอันไอ้สจ๊วตดวงซวยถูกล้างท้องขนานใหญ่ แต่ก็ไม่พบหลักฐานใดเพิ่มเติม

ผมน่ะเหรอ?

บีบน้ำตาไปหลายกะละมัง จะว่าไป..หล่อนหายจากโลกเสียได้ล่ะดี ขี้บ่น เอาแต่ใจก็ปานนั้น พาลหาเรื่องไม่เว้นวันจนผมแทบหาเวลาสงบอารมณ์ไม่ได้ใกล้บ้าเข้าทุกที

ตำรวจบังเอิญค้นเจองานเขียนชิ้นแรกในชีวิตของผมเข้าเลยถูกสอบสวนมาราธอน ผ่านไปชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่า ที่สุดก็ยอมปล่อยตัว เพื่อหมดปัญหาผมตัดใจทิ้งงานเขียนระดับมาสเตอร์พิซ ขายบ้านแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ 

ดวงตากลมใสจ้องผมแน่วนิ่งเหมือนตั้งคำถาม ผมให้คำตอบด้วยการส่งคมมีดบางกริบผ่านกระดูกข้อต่อต้นคอแยกส่วนหัวออกมาวางตรงหน้า ดวงตาเบิกกว้างยังจ้องผมไม่กะพริบ..แน่ล่ะ..ไม่กะพริบ!

เป็นโสดอยู่ไม่นานผมก็พบคนถูกใจ เพียบพร้อมรูปร่างหน้าตา อุปนิสัยใจคอ เซ็กส์ที่ร้อนแรง ข้อสำคัญหล่อนไม่ได้โวยวายที่วัน ๆ ผมไม่ออกไปทำงานทำการเอาแต่นั่งอ่านนิยายสยองขวัญ

แต่คุณเอ๊ย..ผู้หญิงก็คือผู้หญิงวันยังค่ำ

อยู่กันนาน ๆ เริ่มออกลาย     

ยินเสียงก๊อกแก๊กผมสะดุ้งหันมอง ประตูถูกผลักผลัวะ!  เอมเมลีนหอบข้าวของเต็มแขนเดินเข้ามา "อี๊..กลิ่นอะไรน่ะ?" ปล่อยของลงบนโต๊ะ

"เมนูดินเนอร์สเต็กเซลม่อน" ผมรู้ว่าเป็นเมนูโปรด

"ว้าว..คุณได้เซลม่อนมาจากไหน?"

"คุณคิดว่าจากไหนล่ะ?"

"สดแน่นะ!"

"ปลาจะสดต้องดูที่ตา" ผมว่า

เอมเมลีนตรงเข้าห้อง "ช่วยเก็บของที่ซื้อมาให้ด้วย..วันนี้เหนื่อยจัง คุณช่วยเอาดรายเป่าผมไปคืนเจนที อ้อ..เอาผ้าไปร้านซักให้ด้วยนะคะ ยังมี..ตะกี้เจอพวกชิทเตอร์เดนพวกเขาบอกว่าสจ๊วตมันไปขี้ทิ้งไว้ที่สนามหญ้าของพวกเขาแน่ะคุณช่วยไปดูให้ที"

หนังสยองขวัญยุคต้นปีเก้าศูนย์นิยมจบแบบให้ตัวเอกโผเข้ากอดกันหลังผ่านเรื่องราวสยดสยองและคนอื่น ๆ ตายหมดแล้ว ภาพจะซูมใบหน้าตัวเอกที่รอดชีวิตและรอยยิ้มชั่วร้าย

ผมคิดว่าจะจบแบบนั้นล่ะ