DiN

"ได้คันเบ็ดสักคันพร้อมเหยื่อ..มีน้องนางแก้มเรื่อนั่งเคียงตกปลา ทุ่งรวงทองของเรานี้มีคุณค่า..มนต์รักลูกทุ่งบ้านนาหวานแว่วแผ่วดังกังวาน..."

ซำหม้อเหลือบตาดูว่าสาวเจ้าฟังอยู่หรือเปล่า จากนั้นตะเบ็งเสียงที่เจ้าตัวคิดไปว่าทั้งทุ้มทั้งนุ่มลึก "โอ้...เจ้าช่อนกยูง..แว่วเสียงเพลงมนต์รักลูกทุ่ง..ซ้ำหอมน้ำปรุงที่แก้มนงคราญ"

แปะ แปะ แปะ คนฟังปรบมือแปะ "เสียงดีนี่"

ซำหม้อหันยิ้มยักคิ้วทำเป็นว่า 'งั้น ๆ' มือขวากระตุกบ่วงเชือกมัดนั่งร้าน เจ้ากรรม! นิ้วชี้ซ้ายติดในบ่วง กระตุกเสียแรงไม่ทันเหลียวดู เชือกเลยมัดแน่นปล้ำคลายก็เกรงสาวเจ้ารู้แกวจะเสียที ซำหม้อพยายามชักนิ้วคืนทำเหมือนไม่มีเหตุใดเกิด เชือกเจ้ากรรมมัดกินเนื้อ

ซำหม้อกระตุกนิ้ว

กลับชักเอานั่งร้านที่ผูกไว้ล้มลากนิ้วซำหม้อตามลงไป ซำหม้อต้องย่อตัวประคองนิ้วให้อยู่ตำแหน่งอันควรไม่บิดไปบิดมาเหมือนลำกระถินที่ตัดมามัดทำนั่งร้านพวกนั้น

"ทำอะไรน่ะพี่ซำหม้อ" สาวเจ้าหัวร่อร่วน

"อุบัติเหตุน่ะศรีไพร" พยายามสะบัดชักนิ้วเจ้ากรรมออกจากปมเชือก

"พังหมดเลย" ศรีไพรว่า

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวมัดใหม่"

"พี่จะปลูกไปทำไม ร้านป้านอมก็มีขาย"

"ไม่เหมือนกันดอกศรีไพร" ซำหม้อนั่งยองยกโครงนั่งร้านขึ้น "ผักพวกนั้นเขาปลูกเพื่อขาย ต้องเร่งใบฆ่าแมลงใช้สารพัดสารพันสาร กินเข้าไปมีแต่จะเป็นมะเร็ง รสชาติรึก็กากผักดี ๆ สู้ปลิดจิ้มน้ำพริกสด ๆ จากต้นไม่ได้ วันก่อนพี่ได้ถั่วฝักยาวจากรั้วบ้านน้าอ้อน ทั้งหวานทั้งกรอบเทียวศรีไพรเอ๋ย"

"งกล่ะไม่ว่า" ศรีไพรงึมงำ

ซำหม้อหุบยิ้ม ประคองคร่าวนั่งร้านขึ้นตั้งโครงอีกครั้ง

ศรีไพรยังเยาว์นักไหนเลยเข้าใจความแตกต่างระหว่างอาหารดีกับเลว ตำหนิศรีไพรไม่ได้ ก่อนหน้าซำหม้อก็ไม่เคยคิดเปลืองเรี่ยวลงแรงปลูกผักกินเอง  แตงกวาถั่วฝักยาวโลล่ะสิบ-สิบห้าบาทกินได้ตั้งหลายมื้อ ไยต้องเสียเหงื่อพรวนดินหาขี้วัวมาตากมาคลุกกว่าใช้ได้ทำเอากลิ่นติดจมูกไปหลายวัน ซื้อง่ายเข้าว่าสะดวกกว่าไหน ๆ

กระทั่งซำหม้อได้ลิ้มรสผักสดจากต้นจึงเข้าใจ รสชาติเช่นนั้น คุณค่าอาหารเช่นนั้นที่ร่างกายมนุษย์ต้องการ คุณค่าที่ไม่ถูกทำลายจากระยะทางขนส่งระยะเวลาเก็บรักษา พวกคนเมืองมักเป็นโรคง่าย ๆ ปวดหัว ปวดเมื่อย ขี้หงุดหงิด นอนไม่หลับ ภูมิแพ้ เป็นกันทั้งเมือง ซ้ำร้ายแทนแก้ปัญหาที่เหตุกลับเอาฤทธิ์ยามาหมักหมมบ่มปัญหาแก่ร่างกายไปเรื่อย ๆ

"การบ้านเสร็จยัง?" ซำหม้อเปลี่ยนเรื่อง

"เสร็จแระ" ศรีไพรตอบ "พรุ่งนี้เย็นศรีไพรมาทำการบ้านอีกนะ"

ซำหม้อปั้นหน้าเคร่งปากก็ว่า "ดีสิศรีไพร ขยันเรียนอย่างนี้" หัวใจสิเป่งพองเป็นลูกโป่งสวรรค์แทบล่องลอยไปอิงแก้มสาว

"เกรงใจเหมือนกันมากวนพี่"

"เป็นไรไปศรีไพร ความรู้พี่มีเหมือนไม่มี ช่วยอะไรไม่ได้เลยมัดนั่งร้านปลูกผักก็ยังไม่เป็น ได้ช่วยศรีไพรทำการบ้านยังพอมีประโยชน์บ้าง"

ศรีไพรรวบสมุดหนังสือไว้ในมือกระถดนั่งห้อยขาชานขนำมองซำหม้อมัดโครงนั่งร้าน ซำหม้อหันถาม

"จะไปแล้วเหรอ?"

"อื้อ"

"เดี๋ยวพี่ไปส่ง"

"จักรยานเนี่ยนะ!" สาวเจ้าตาโต "ศรีไพรเดินไปยังไวเสียกว่า"

ซำหม้อกระตุกเชือก หนนี้ระมัดระวังมัดเชือกเสร็จจึงหันคุย "ช้าเร็วไม่สำคัญหรอกศรีไพร สำคัญที่ไปกับใคร กับบางคนยิ่งช้าก็ยิ่งดีนะ"

สายลมบ่ายเย้าใบไม้อยู่อ้อยสร้อย นกกระจิบกระจอกหยอกล้อส่งเสียงร้องเซ็งแซ่อยู่บนต้นโพธิ์ทะเล ศรีไพรปัดปอยผมหยักระหางตา เอ่ยเปรย

"คนเลี้ยงกุ้งเขามีรถกระบะกันทั้งนั้น เห็นก็แต่พี่นี่แหละขี่จักรยาน"

"พวกเขาเป็นเถ้าแก่นี่ศรีไพร เขาจ้างลูกน้องทำงาน พี่เป็นเกษตรกร" ซำหม้อถอนใจ หลุดปากออกไปทั้งใจเริ่มลังเล ไม่ได้ปล่อยกุ้งมาร่วมปี ผักหญ้าก็ปลูกไม่เป็น เกษตรกรแบบไหนกัน.."อย่าว่าแต่จักรยานเลย" ลองเขย่าโครงนั่งร้าน "พี่จะใช้เกวียนเสียซ้ำ"

"เกวียนเนี่ยนะ!" ศรีไพรร้องลั่น

"อืมม์..เกวียน" ดูเหมือนแข็งแรงดี "พี่กะว่าเอาแขนตีน้ำมาตัดเชื่อมเป็นโครง ใช้ล้อรถเข็นเก่าแล้วยืมวัวลุงเพิ่มสักตัวมาเทียม"

"ยืมวัวพ่อ!" คราวนี้ดังกว่าเก่าพร้อมใบหน้าผะอืดผะอมของสาวเจ้า "รอไปเถอะ!"

"ทำไมล่ะ?"

"แกหวงของแกยังกะอะไรดี ไม่มีเสียล่ะให้ใครยืม"

"ไม่แน่นะศรีไพร" ซ้ำหม้อก้าวถอยหลังกอดอกชื่นชมผลงานตน "กับคนอื่นแกอาจหวง แต่หากเป็นลูกเขยคงไม่แน่..โอ้ย!"

มือกุมท้ายทอยร้องลั่นเหลือบเห็นกะลาแช่เมล็ดผักกลิ้งหลุน ๆ หันอีกทีศรีไพรจ้ำไปโน่นแล้ว แดดย่านนี้แรงนักถูกเข้าเป็นแสบผิวแสบเนื้อแต่สายลมก็พัดเย็นโชยชื่นเสียนี่กระไร..

เย็นวันรุ่งซำหม้อปั่นจักรยานฮัมเพลงลงลูกคอผ่านหน้าร้านน้ำชาชะลอ เห็นลุงสุขนั่งถุนยาอยู่เดียว เลี้ยวจักรยานจอด ตีนปัดขาตั้งปากยังฮัมเพลง

"หอม..อืม..อื๊ม..อืมม์..ดินเคล้ากลิ่นไอฝน อื้ม..อืมมม..อวลระคน หอมแก้ม..อืม..อื้ม..อืมมนงคราญ..ขลุ่ยเป่าแผ่วพลิ้วผ่านทิวแถวต้นตาล มนต์รักเพลงชาวบ้าน..ลูกทุ่งแผ่วมา.."

เฒ่าสุขพ่นควันฉุยส่งเสียงร้องทัก "รมณ์ดีเชียวเว้ย!"

ซำหม้อหย่อนก้นชูนิ้วชี้ให้ชะลอเป็นอันรู้กัน 'กาแฟแก้ว' ปากยังครวญ "ได้คันเบ็ดสักคนพร้อมเหยื่อ มีน้องนางแก้มเรื่อนั่งเคียงตกปลา.."

"ไปทำอะไรมาวันนี้ถึงได้อารมณ์ดีนัก" เฒ่าสุขถาม

"ลุงเพิ่มล่ะ?" ซำหม้อถาม

"เดี๋ยวคงมา" เฒ่าสุขตอบ

"วันนี้ผมอยู่นานไม่ได้ ซดกาแฟสักคำแล้วจะไปเลยล่ะ"

"มีเรื่องอะไรถึงได้ร้อนนักฮึไอ้ซำหม้อ?"

ซำหม้อหันรับถ้วยกาแฟจากชะลอกล่าวขอบคุณแล้วซดพรวด..พรวด..

"เฮ้ย! ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ ลวกปากลวกคอ" เฒ่าสุขว่า "มีเรื่องไรวะ?"

"เรื่องของหัวใจน่ะลุง.." ซำหม้อพ่นควันออกปาก "บอกไปลุงไม่เข้าใจหรอก..ตอนนี้ผมมองอะไรเห็นเป็นสีชมพูไปหมดแล้ว กาแฟนี่ก็สีชมพู" ซำหม้อหันหาชะลอ "ชะลอใส่อะไรทำไมกาแฟมันถึงเป็นสีชมพู..หา?" ชะลออมยิ้มงง ๆ กับมุกมั่วของซำหม้อ

"ท่าจะพูดกันไม่รู้เรื่องเว้ย" เฒ่าสุขพึมพำ

"โอ้..เจ้าช่อนกยูง.." ซำหม้อลงลูกคอต่อ "แว่วเสียงเพลงมนต์รักลูกทุ่ง.." เหลียวรถสองแถวเต็มด้วยนักเรียน โรงเรียนเลิกแล้วเห็นทีได้เวลากลับขนำ ซำหม้อวางแก้วยกก้นพ้นเก้าอี้ พลันสายตาเหลือบเห็นกระบะดำมันปลาบแล่นผ่านหน้าร้าน ซำหม้อปากค้างตาค้างหันมองตามท้ายป้ายแดง สาวชุดนักเรียนที่นั่งเบาะหน้านั่นเป็นใครเสียไม่ได้นอกไปจากแม่ยอดตองน้องศรีไพร..

"ลุ..ง" เสียงเรียกแว่วจากหุบเหวในป่าลึก

"เออ"

"ลุง.."

"เออ.." เฒ่าสุขขานซ้ำ "นั่งกันอยู่แค่นี้เอ็งจะเรียกไปหาพระแสงอะไร?"

"กระบะนั่นของใครกัน?"

"เอ็งไปอยู่ไหนมาหือ.." เฒ่าสุขซืดยาแล้วพ่นออกขอบปากไม่ถอนมวน "อบต.ช้างเขาออกรถกระบะป้ายแดงมาหลายวันแล้ว..ไม่รู้รึไง"

ซำหม้อทิ้งก้นคืนเก้าอี้ นั่งนิ่งเหมือนโลกทลายมือเท้าชายินเสียง เผาะ! เผาะ! ดังก้องอยู่ในโพรงอก นั่งอยู่อย่างนั้นไม่พูดไม่จา

"ไหนเอ็งบอกจะรีบไป?"

"ไม่ไปแล้วลุง..ไม่ไปแล้ว.."

เย็นนั้นชะลอเติมน้ำร้อนในกามือเป็นระวิง

OOO