DiN

สวัสดีค่ะพี่ธุลีดิน

ที่ภูเรือขณะนี้หนาวจับจิตจับใจจริง ๆ ค่ะ อาบน้ำทีไรก็เหมือนเอาน้ำแข็งมาละลายแล้วราดตัวดี ๆ นี่เอง แต่รู้ดีว่าที่ภาคใต้คงหนักหนาสาหัสมากกว่า ที่จริงต้นข้าวไม่ค่อยได้ติดตามข่าวสาร (ทั้งที่รู้ว่าจำเป็นหรับนักหัดเขียน) ก็เลยเพิ่งรู้ไม่นานมานี่เองว่าน้ำท่วมภาคใต้

ต้นข้าวเข้ามาแวะเวียนที่บล็อกพี่ธุลีดินบ่อย ๆ ค่ะ แต่ไม่ได้เข้ามาทักทาย ก็เหมือนที่อยู่ในห้องหนอนมาพักใหญ่ แต่ไม่เคยเข้าไปคุยกับเจ้าสำนักหนอน ในห้องคุยกับวินทร์ฯ สักที ไม่รู้ว่ากลัวอะไร ครั้งนี้พี่ธุลีดินถึงกับเปิดพื้นที่ไว้ให้ รู้สึกขอบคุณจริง ๆ ค่ะ

ที่จริงต้นข้าวเพิ่งจะหัดเขียนได้ไม่นาน แม้จะเข้าห้องหนอนมาได้ครึ่งปี แต่ที่เขียนครั้งแรก ๆ ก็จะวนเวียนอยู่กับเรื่องส่วนตัวและเรื่องไร้สาระซะเป็นส่วนใหญ่ ที่เขียนเป็นเรื่องราวก็เพิ่งจะสองสามเดือนที่ผ่านมานี่เอง รู้ตัวว่าเป็นการเขียนแบบลองผิดลองถูก และเป็นอย่างที่พี่ธุลีดินว่า ก็คือไม่รู้จะใส่บทสนทนาตรงไหน และที่สำคัญหลังบทสนทนาไม่รู้จะบรรยายยังไง

ช่วงที่เขียน ต้นข้าวมักเปิดหนังสือดูบทสนทนาของตัวละคร เล่มที่เปิดดูบ่อย ๆ ก็คือพันธุ์หมาบ้า เพราะเล่มนี้มีบทสนทนาค่อนข้างเยอะ แต่ที่ดูมากกว่าก็คือการบรรยายท้ายบทสนทนาอีกนั่นแหละ

และที่พี่ธุลีดินถามว่าทำไมสตีเฟ่น คิง ถึงบอกให้ตัด Adverb พวกนั้น?

ต้นข้าวคิดว่า Adverb คือการบรรยายให้ผู้อ่านเห็นภาพ แต่สตีเฟน คิง คงอยากบอกว่าไม่จำเป็นต้องบรรยายขนาดนั้น ปล่อยให้ผู้อ่านมีจินตนาการเองบ้างก็ได้

หรือถ้ามองอีกมุมสตีเฟน คิง อาจคิดว่า แทนการใช้ Adverb เราอาจใช้อย่างอื่น เช่นบทสนทนาของตัวละครในเรื่อง

ส่วนการบ้านที่พี่ธุลีดินให้มาทบทวนนั้น ต้นข้าวจนปัญญาจริง ๆ ค่ะ

“เกษจะรอคุณค่ะ จะทำอาหารไว้รอนะคะ” เกษราพูดอย่างดีใจ

ถ้าไม่ใช้คำนี้ พี่ธุลีดินคิดว่าควรปล่อยไว้เฉย ๆ หรือเติมคำอื่นแทนคะ? เช่น ‘เกษราพูดอย่างดีใจ’ เปลี่ยนเป็น ‘เกษรายิ้มออกมาได้’

ส่วน “อย่านะ!” ธนาธิปร้องห้ามเสียงดังอย่างลืมตัว อาจเปลี่ยนเป็น ‘น้ำเสียงของธนาธิปดูตกอกตกใจ’

และถ้าไม่ใช่ตามที่ต้นข้าวคาดเดา ท้ายประโยคนี้ควรเป็นอะไร? รบกวนพี่ธุลีดินแนะนำด้วยนะคะ

พี่ธุลีดินคะ ที่จริงหนังสือ On Writing ต้นข้าวเคยเห็นบ่อย ๆ ในร้านหนังสือ และให้ความสนใจในฐานะที่เป็นหนังสือของสตีเฟน คิง แต่พอเห็นชื่อเรื่องก็คิดว่าเอาไว้ก่อน เขาใช้ชื่อภาษาไทยว่า ‘เขียนนิยายให้ขายดี’ มันก็เลยไม่น่าสนใจน่ะค่ะ แต่เมื่อเห็นพี่ธุลีดินกล่าวถึง ต้นข้าวเลยเข้าไปดูรายละเอียดของหนังสือเล่มนี้และสั่งซื้อกับ สนพ.มติชน เรียบร้อยแล้วค่ะ

ต้องขอบคุณพี่ธุลีดินด้วยนะคะ

-ต้นข้าว-

ป.ล. พี่ธุลีดินคะ ต้นข้าวพยายามส่งความคิดเห็นมาพักใหญ่ แต่ไม่รู้ทำไมส่งไม่ได้ กะว่าจะพยายามอีกสักพัก สองพัก

ขอสะแหลนมาสะเหล่อหน่อยเถอะ

ข้าเจ้ามีเรื่องสงสัย

'แต่เช้ามานี่เมฆฝนผ่อนเบาอยุดกรำสายเสียชั่ววัน'

"อยุด" ??? ศัพย์ใหม่หรือเจ้าคะ ไม่เคยได้ยิน


ด้วยมิตร + เพชรา

เย็นลมบ่ายสวัสดิ์ขอรับท่านต้นข้าว

ทราบว่าท่านสั่ง 'On Writing' ไว้ก็ให้ยินดี

สำนวนความเรียงของลุงแกเข้าฝัก (อย่างว่าล่ะขอรับดีกรีอันดับโลก) แกไม่ได้บอกว่า 'นี่แน่ะ! เขียนอย่างนี้นะ' แต่ใช้วิธีเดียวกับนิยายของแกคือเล่าตะล่อมไปเรื่อย ๆ กระทั่งจบช่วงตอน ภาพใหญ่ใจความที่ต้องการสื่อก็จะฝังลงในจิตสำนึกผู้อ่านราวลูกนิมิตฝังใต้ใบเสมา (ปานนั้น)

สำนวนแปลคมพอกัน

เสียดายไม่ทราบเป็นความคิดใคร กลับตั้งชื่อแนวฮาวทูหวังทำยอดขายบ้องตื้นเสียอย่างนั้น (ข้าพเจ้าเรียก 'On writing' ใช่เห่อฝาหรั่งหามิได้ แต่เพราะคิงก์ตั้งชื่อไว้เอี่ยมมากไม่อยากเอ่ยชื่อพากษ์ไทยเลย)(ทำลายคุณค่าเนื้อสารในเล่มเสียอย่างน่าบัดซบ)(แหะ แหะ อันนี้ใช้ 'อย่าง' ได้ เพราะข้าพเจ้าไม่มีปัญญาบรรยายอาการบัดซบ อิ อิ)

ท้ายเล่มลุงคิงก์หยิบเรื่องสั้นคัดสรรมือใหม่มาใส่ไว้ เป็นแนวหักมุมขอรับ อ่านจบท่านต้นข้าวอาจพบทางออก..ทำอย่างไรเรื่องต่อไปจึงจบแบบหักให้พี่ท่านซารัญญ่าอึ้งไปเลย.. ;)

เมื่อท่านต้นข้าวมี 'On Writing' อยู่กับตัว(แลกับใจ)แล้ว ประเด็น 'อย่าง' จึงมิพักกล่าวถึงอีก หวังท่านต้นข้าวจะได้คำตอบซึ่งจะนำให้ท่านต้นข้าวล่วงสู่อีกอาณาจักรของโลกอักษรนั่นเลยเทียว (ข้าพเจ้าเชื่อเช่นนั้น)

ข้าพเจ้าจำหยุดใช้คอมพ์เพื่อฟื้นสุขภาพ ไว้วันอาทิตย์จะมาตะลุยพิมพ์อีกที หากท่านต้นข้าวมีงานชิ้นใหม่แลใคร่สดับความเห็นต่ำต้อยขอได้นำมาแปะไว้ที่บล็อก

เจอกันวันอาทิตย์หน้าขอรับ

คารวะ

OOO

ขอบคุณท่านคุณพระสำหรับคำผิด เจออีกก็เตือนอีกนะทั่น ตอนนี้หน้าบล็อกข้าพเจ้าบนจอท่านแสดงผลอย่างไรบ้าง? ปกติไหม?

อ้าว ที่แท้มันเป็นคำผิดหรอกหรือ? อุตส่าห์ดีใจ นึกว่าจะได้บันทึกศัพท์ใหม่ลงไปแทนขี้เลื่อยในสมองอีกตัว

เรื่องหน้าจอ?
แจ่มแหว่มเลย

คราก่อนขอบสีเทาด้านหน้าติดตัวอักษรไปสองสามคำในหนึ่งวรรค ต้องทำไฮไลด์ให้มันทุกครั้งที่เปิดอ่าน ไม่รู้ว่าเป็นเฉพาะเครื่องข้าพเจ้าเครื่องเดียวหรือเปล่านะ แวบเข้าไปเล่นในร้านเน็ตฯ ไม่เห็นจะเป็น

ตอนนี้ก็ไม่ได้ใช้เครื่องประจำเสียด้วยสิ มานั่งหน้าแฉล้มอยู่ในห้องสมุดอีกแล้วเจ้าค่ะ หมู่นี้ว่างจัดไม่มีอะไรทำ โรคขี้เกียจกำลังจะซึมเข้ากระแสเลือด

ตั้งใจจะปิดบทสุดท้ายของนิยายให้ได้ในสิ้นปีนี้ ไม่แน่อาจต้องเลื่อนไปเป็นสิ้นปีหน้า ยิ่งเขียนยิ่งสับสน ข้าเจ้ารักษาบุคลิกของตัวละครเอาไว้ไม่ได้ ท่านพอมีคำแนะนำบ้างไหม?


ด้วยไมตรีจิต
พายอาร์ฯ

อรุณสวัสดิ์ขอรับท่านคุณพระ

ขอบคุณสำหรับแจ้งผลหน้าจอ แจ่มแจ๋วคงเพราะนั่นเป็นขนาดปกติของธีม แต่ข้าพเจ้าไม่อยากให้บรรทัดยาวจนกวาดตากลับหาบรรทัดถัดไปไม่เจอ ไม่ก็อาจเพราะข้าพเจ้าติดอ่านขนาดบรรทัดของสำนักกับหน้า Main Page

ตอนนี้ลองลดขนาดหน้าบล็อก(อีกแย้ว)พบปัญหาตอนย่อขยายข้อความ แถวหน้าเลื่อนไปชิดขอบกระดานยังกะรักกันเต็มประดา ยังอับจนปัญญาไม่ทราบเป็นเพราะอะไร (รบกวนแจ้งผลอีกทีนะขอรับ)

คำแนะนำที่ไม่อาจถือเป็นคำแนะนำอันใดของข้าพเจ้าคือ..'เขียนร่างแรกให้เสร็จ!' (ใส่เครื่องหมายโต๊กกาใจให้ด้วยแปลว่าเน้นย้ำ)

หลักการทั้งหลายไม่ว่าบุคลิกตัวละคอน, บทสนทนาหลักแหลม, ตัวละคอนทุกตัวต้องมีความต้องการบางอย่าง, ดำเนินเรื่องกระชับ, ปมปัญหา. เอาล่ะเก้าลอเก้าดีกว่า ทั้งหลายทั้งเพเรามักสับสนนำมาพิเคราะห์ขณะเขียนกลายเป็นเครื่องถ่วงความสนุกทำลายบันเทิงรสไปอย่างน่าเสียดาย ซ้ำร้ายจะพาลเขียนไม่จบก็เพราะเจ้าหลัก 108 วิธีเขียนนิยายชั้นดีนี่แลขะรับ

อย่างที่เคยเรียน..เราเป็นนักมวย!

หน้าที่คือตะบันฝ่ายตรงข้าม แล้วส่งมือให้กรรมการชูก่อนก้าวลงเวที จะใช้หมัดไหนแท็คติกอะไรใครจะไปสนกัดหูได้เป็นกัด (แฮะ ๆ นั่นก็เว่อร์ไปหน่อย)

เมื่อเสร็จร่างแรกแล้วนั่นแลขะรับ จึงนำหลักการต่าง ๆ มาปรับใช้แก้เกลาเรื่องในรอบสอง เหมือนนายช่างเก็บงาน ตรงไหนควรตัดออกซอกไหนควรต่อเติม วัดกึ๋นกันตรงนี้ล่ะขะรับ ข้าพเจ้ายังเคยสงสัยว่านิยายซับซ้อนซ่อนเงื่อนบางเรื่องพวกนักเขียนเล่นมุกย้อนรอยแอบไปซ่อนปมไว้ตอนต้นเรื่องในร่างสองนี่แลขะรับ (ประมาณว่าขณะทวนร่างแรกความคิดเด็ด ๆ ก็โผล่ขึ้นมา) ทำเอาผู้อ่านตาค้าง อุทานว่า 'คิดได้ไง!'

ร่างสองสนุกที่ได้ต่อโน่นเติมนี่ ร่างแรกโหดมากที่จะต้องพาเรื่องไปให้จบผจญอุปสรรคนานาประการ แต่ทั้งหมดก็คือมนต์เสน่ห์ของรจนาการ เมื่อผ่านฝึกฝนจนอยู่มือทักษะยามใช้เกลาร่างสองจะถูกใช้ในร่างแรกโดยอัตโนมัติ ยิงนัดเดียวเฉี่ยวเป้าเข้าไปทุกที

เป็นเพียงความคิดเห็นต่ำต้อยของผู้น้อยซึ่งยังต้อยแตะอยู่ระยะเอ็มบริโอ้ เขียนร่างแรกไม่จบสักที ตอนตัดใจหยุดคิดเขียน 'ไชยา' ข้าพเจ้าซึมเศร้าราวม. ๒ ถูกแฟนทิ้ง เวลาสองเดือนสูญไปเปล่าปลี้กลายเป็นปีนี้ข้าพเจ้าไม่มีนิยายสักเรื่อง เป็นความล้มเหลวอย่างน่าเบิร์ดกะโหลก

ทราบว่าท่านกำลังเขียนเรื่องค้างอยู่คล้ายปะสหายร่วมเดินทาง ความยินดีนั้นมิอาจบรรยาย อย่าเพิ่งรีบจบล่ะทั่น!

คารวะ

เข้ามาฟังคำแนะนำจากพี่ธุลีดินด้วยคนค่ะ

ตอนนี้ต้นข้าวยังงงงวยกับ 'อย่าง' ของพี่ธุลีดินอยูไม่เลิก และคงต้องงงต่อไปอีกอาทิตย์กว่า ๆ เพราะหนังสือ 'On Writing' คงมาถึงวันจันทร์ ซึ่งตรงกับวันที่ต้นข้าวไปกาญจนบุรีพอดี

ต้นข้าวหวังว่า 'On Writing' คงจะอธิบายสิ่งที่ต้นข้าวสงสัยได้ค่ะ

เมื่อคิดแบบนี้ก็ทำให้รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา อยากเรียนรู้ก่อนที่จะเขียนเรื่องต่อไปน่ะค่ะ

..............

พระพายจ๊ะ
จะรออ่านนิยายของพระพายนะ สำหรับเราแล้วการเขียนนิยายยังห่างไกลนัก เพราะแค่เรื่องสั้น (มาก) ยังไม่รู้ว่าจะเอาอะไรไปใส่ไว้ตรงไหนด้วยซ้ำ

เข้ามาแจ้งผลการรับชมอีกครั้งเจ้าค่ะ

โดยทั่วไปดูโอเคเจ้าค่ะ ตรงขอบด้านหน้าไม่มีปัญหาแล้ว

ติดอยู่นิดเดียวตรง หน้าที่เป็นบทกลอน ตัวอักษรที่เป็นบทกลอนดูจะเล็กเกินไป ต้องนั่งเขม้นมอง ส่วนหน้าที่เป็นบทความ และคอมเม้นท์ทุกอัน ...แจ่มแหว่ม


หมดรายการรายงานผลแล้วก็มาถึงรายการพูดคุย

ขอบพระคุณสำหรับคำแนะนำด้านบนเจ้าค่ะ แต่ร่างหนึ่งข้าเจ้าไม่มีหรอก แต่เอ ไอ้ที่กำลังเขียนอยู่อาจเรียกว่าร่างหนึ่งก็ได้ ใช่ไหม?

งั้นข้าเจ้าก็คงต้องเขียนต่อไปเรื่อยๆ ตัวละครแต่ละตัวจะเป็นอย่างไรก็ให้อารมณ์ขณะที่ข้าเจ้าเขียนนั้นพาไป แล้วค่อยมาเกลาใหม่อีกครั้งหลังจากเขียนจบแล้ว ต่างเวลา ต่างอารมณ์ เราจะเปรียบเทียบกันได้เองว่าอันไหนดี อันไหนต้องปรับแก้ ใช่ไหม?

เอาล่ะ งั้นวันจันทร์ข้าเจ้าจะลุยต่อ ...ส่วนวันนี้ ต้องทำงานก่อน (เดี๋ยวไม่มี 'ไรกิน)


คารวะ

ต้นข้าวจ๊ะ
ไม่ให้อ่านหรอก ... เค้าอาย...!


-พระพาย-