๏ เพียงชั่วใบไม้วูบไหว
สัมผัสโลมไล้กระเส่าสั้น
กายสอดกอดรัดกำนัล
กระสันกำสรวลครวญระงม

หลุดลอยริกลิ่วปลิวคว้าง
พลิกร่างพลางควานหวานขม
ลิ้มรสหฤหรรษ์ภิรมย์
เสพสมเกษมกำหนัด

รุนแรงโอนอ่อนผ่อนเบา
รุกเร้ารางเลือนเชือนชัด
ต้อยตามข้ามคืนขืนขัด
กอดรัดกายสอดพลอดพนอ

ครั้นหมอกพร่ารางจางหาย..
สุดสายพิศวาสอนาถหนอ
พลิกร่างคว้างหาน้ำตาคลอ
แล้ว..สายลมก็ชะลอชลนัยน์ ฯ

@ จี-รา ในบางบทเพลง.. (๔) เพียงชั่วใบไม้ไหว

4 ความคิดเห็น:

  1. เหมือนว่า ไม่อาจรั้ง สิ่งใด
    เหมือนว่า ไม่เข้าใจ สรรพสิ่ง
    เหมือนว่า หลอกเล่น เป็นจริง
    เสมือนว่า ทอดทิ้ง กาย-ใจ

    อ่านกลอนทั่นพี่แล้วรู้สึกเช่นนี้

    Have a nice weekend ขะรับพี่ทั่น ...

    : )

    ตอบลบ
  2. กามาเริงร่า
    อุราเริงรื่น
    น้ำตาหยาดรื้น
    ข้ามคืนพลันสลาย

    : )

    ตอบลบ
  3. หายไปไหนของเค้านะ ทำไมทิ้งบ้านไปนานจัง

    :(

    ตอบลบ
  4. กลับมาแล้วท่าน ประทานโทษด้วย ข้าพเจ้าหวิดไม่รอดมาพบท่านแล้ว ดีนะเจ้าไมเคิลมันค้างอยู่ขอบหน้าต่าง หากตกน้ำไปพร้อมข้าวของอื่นล่ะแย่แน่

    ซ่อมแซมขนำเก่า ๆ ต่อน้ำไฟพอได้ฝากสังขารเสร็จเป็นที่เรียบร้อย ลมหายใจอักขระกลับมามีชีวิตอีกครั้ง เย้..เย..เย..

    ท่านล่ะสบายดีนะ?..สงกรานต์ไปไหนมาบ้างขะรับ?

    คารวะ

    ปล.ซ่อม 'ห้อง 510' ขอเวลาสักครู่ขอรับ

    ตอบลบ