๏ เพียงชั่วใบไม้วูบไหว
สัมผัสโลมไล้กระเส่าสั้น
กายสอดกอดรัดกำนัล
กระสันกำสรวลครวญระงม
หลุดลอยริกลิ่วปลิวคว้าง
พลิกร่างพลางควานหวานขม
ลิ้มรสหฤหรรษ์ภิรมย์
เสพสมเกษมกำหนัด
รุนแรงโอนอ่อนผ่อนเบา
รุกเร้ารางเลือนเชือนชัด
ต้อยตามข้ามคืนขืนขัด
กอดรัดกายสอดพลอดพนอ
ครั้นหมอกพร่ารางจางหาย..
สุดสายพิศวาสอนาถหนอ
พลิกร่างคว้างหาน้ำตาคลอ
แล้ว..สายลมก็ชะลอชลนัยน์ ฯ
Tags: poem
, Whisper of the Wind
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
เหมือนว่า ไม่อาจรั้ง สิ่งใด
ตอบลบเหมือนว่า ไม่เข้าใจ สรรพสิ่ง
เหมือนว่า หลอกเล่น เป็นจริง
เสมือนว่า ทอดทิ้ง กาย-ใจ
อ่านกลอนทั่นพี่แล้วรู้สึกเช่นนี้
Have a nice weekend ขะรับพี่ทั่น ...
: )
กามาเริงร่า
ตอบลบอุราเริงรื่น
น้ำตาหยาดรื้น
ข้ามคืนพลันสลาย
: )
หายไปไหนของเค้านะ ทำไมทิ้งบ้านไปนานจัง
ตอบลบ:(
กลับมาแล้วท่าน ประทานโทษด้วย ข้าพเจ้าหวิดไม่รอดมาพบท่านแล้ว ดีนะเจ้าไมเคิลมันค้างอยู่ขอบหน้าต่าง หากตกน้ำไปพร้อมข้าวของอื่นล่ะแย่แน่
ตอบลบซ่อมแซมขนำเก่า ๆ ต่อน้ำไฟพอได้ฝากสังขารเสร็จเป็นที่เรียบร้อย ลมหายใจอักขระกลับมามีชีวิตอีกครั้ง เย้..เย..เย..
ท่านล่ะสบายดีนะ?..สงกรานต์ไปไหนมาบ้างขะรับ?
คารวะ
ปล.ซ่อม 'ห้อง 510' ขอเวลาสักครู่ขอรับ