DiN

ภายในเป็นโลกสลับซับซ้อน มีอุปกรณ์หน้าตาประหลาดวางเรียงสลอน ชิ้นเล็ก ๆ อยู่ชั้นบนและชั้นกลาง ชั้นล่างที่เป็นเหมือนท้องของหุ่นเต็มด้วยเครื่องมือชิ้นใหญ่หลายขนาดหลากรูปทรง ที่เหมือนกันทุกชิ้นของอุปกรณ์หน้าตาประหลาดทั้งห้าช่องก็คือวาวสีเงินสะท้อนเงาเป็นมันน่าหยิบจับ

พ่อหิ้วกล่องเหล็กด้วยมือข้างเดียว เส้นเลือดท่อนแขนเขียวโปน ข้าพเจ้าตอนนั้นสูงยังไม่พ้นเอวพ่อเดินตามหลัง

พ่อก้าวลงไปในเรือ วางกล่องเครื่องมือไว้ใกล้ตัว นั่งลงข้างเครื่องยนต์ ลองสตาร์ท

ได้ยินแต่เสียงแก๊ก ๆ เครื่องยนต์นิ่งสนิทเหมือนคนขี้เซาต่อให้ปลุกอย่างไรก็ไม่ยอมตื่น

พ่อเปิดกล่องหยิบเครื่องมือมาคลายน็อตถอดชิ้นส่วนเครื่องยนต์ออกทีละชิ้น เห็นพ่อสาระวนอยู่กับเครื่องยนต์ข้าพเจ้าขี้เกียจอยู่ดูหลบไปวิ่งเล่นเสียที่ส่วนอื่นของเรือลำใหญ่เท่าสนามบอล

จนตกเย็นแดดอ่อน เริ่มหิวจึงวิ่งกลับมาที่พ่อ

พ่อกำลังนั่งขัดเครื่องมือด้วยแปรงลวดทองเหลือง น้ำมันในแกลลอนผ่าข้างดำเสียกว่าน้ำในกะละมังตอนแม่ซักผ้า อุปกรณ์หน้าตาประหลาดในมือพ่อดูเป็นเงาวาว พ่อหยิบขึ้นมาขัดทีละชิ้นแล้ววางเรียงไว้

"เสร็จแล้วหรือครับ?" ข้าพเจ้าถาม

"ยัง" พ่อตอบ "ไม่มีอะไหล่ เอาไว้พรุ่งนี้ได้อะไหล่เรามาจัดการอีกที"

"อ้าว.." ข้าพเจ้าร้อง "ยังไม่เสร็จทำไมพ่อล้างเครื่องมือล่ะครับ?"

พ่อยิ้ม หยิบบล็อกสแตนเลสขึ้นมาขัด น้ำมันสีโคลนเคลือบมือพ่อเป็นเงาส่งกลิ่นรุนแรง ข้าพเจ้าไม่หายสงสัย

"พรุ่งนี้ก็ต้องมาทำใหม่อยู่ดี เสร็จแล้วค่อยล้างก็ได้นี่นา"

"พ่อล้างเครื่องมือทุกครั้งที่เลิกงาน" พ่อวางบล็อกลง "อีกอย่างเราจะได้รู้ว่าเครื่องมืออยู่ครบไม่เผลอทำหล่นหาย"

อยากให้พ่อเสร็จไว นั่งยองลงมองหาแปรงลวดคิดช่วยล้าง

"ไปเล่นก่อนไป อีกแป๊บเดียวก็เสร็จแล้ว" พ่อบอก

ข้าพเจ้าขยับออกมาทั้งใจอยากให้พ่อล้างเครื่องมือเสร็จไว ๆ พ่อนั่งขัดอุปกรณ์ทีละชิ้น ดูไม่รีบไม่ร้อน กว่าขัดชิ้นสุดท้าย พวกก่อนหน้าก็แห้งน้ำมันพอดี จากนั้นค่อยจัดวางกลับลงกล่องเครื่องมือ

เครื่องมือของพ่ออยู่ในสภาพเงางามเสมอ ข้าพเจ้าหยิบออกมาเล่นทีไรไม่เคยมีกลิ่นน้ำมันหรือเลอะมือ ขณะกล่องเหล็กใบนั้นถูกสนิมกัดกร่อนไปตามกาลเวลา

ทุกวันนี้เห็นกล่องเครื่องมือพลาสติกรูปร่างหน้าตาแข็งแรงคล้ายหุ่นยนต์เก็บของมีช่องเชิงตรงโน้นนิดตรงนี้หน่อยใช้เก็บอุปกรณ์หลากขนาดทีไรยังอยากซื้อเก็บไว้ทั้งที่มีอยู่ก็เก็บเครื่องมือสำหรับจัดการสายไฟ ท่อน้ำ ซ่อมแซมที่อยู่อาศัยได้อย่างปกติสุข

ความรู้สึกผูกพันกับกล่องเครื่องมือคงแฝงเร้นอยู่ในใจตลอดเวลา สุขทุกครั้งที่ได้สาระวนอยู่กับเครื่องมือในกล่อง ต่างกันก็ตรงที่ไม่ใช่ประแจสแตนเลสและบล็อกขนาดต่าง ๆ สำหรับซ่อมเครื่องยนต์ และที่ต่างถึงต้องคอยเตือนตนก็คือ กล่องเครื่องมือข้าพเจ้ารกจนบ่อยครั้งแค่ค้นหาอุปกรณ์สักชิ้นต้องรื้อข้าวของข้างในออกมากองแทบทั้งหมด ต่างจากกล่องเครื่องมือพ่อที่ทุกอย่างอยู่ในตำแหน่งเป็นระเบียบเรียบร้อย

หลายปีแล้วข้าพเจ้าฝึกเขียนหนังสือ ช่วงเวลาก่อนลงมือฝึกเขียนเอาจริงจัง ด้วยความใคร่รู้ว่าทำอย่างไรจึงจะเขียนหนังสือได้ ข้าพเจ้าซื้อหนังสือคู่มือหัดเขียนแทบทุกครั้งที่ผ่านตา ด้วยเข้าใจไปว่าอ่านหลักการเหล่านั้นแล้วอาจพบบานประตูเปิดสู่โลกของงานเขียนที่ใฝ่ใจ

กว่าพบว่าการเปิดบัญชรแห่งอักขระคือลงมือเขียน หาใช่เอาแต่อ่านหลักการเขียนร้อยแปดพันวิธี ข้าพเจ้าก็มีหนังสือแนะนำวิธีเขียนเรียงบนชั้นสลอน

กว่ารู้ว่าร้อยแปดหลักเขียนเหล่านั้นเป็นเพียงเครื่องมือที่ต้องใช้ทักษะควบคุมให้ทำงาน ทักษะที่ต้องผ่านการเรียนรู้โดยฝึกฝนครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ต่างเครื่องมือพ่อใช้ตอนซ่อมเครื่องยนต์ ประแจในมือพ่อที่เคลื่อนไหวไปมาแค่ช่วยอำนวยสะดวกให้การซ่อมแซมดำเนินไป ส่วนรู้จัดการตำแหน่งเสียหาย หาจุดเป็นเหตุให้เครื่องยนต์ไม่ทำงานต้องใช้ทักษะช่างยนต์ที่ฝึกฝนจนชำนาญ

ระหว่างหนทางฝึกฝนอักขระ หลายครั้งติดขัดไม่อาจนำตัวอักษรก้าวต่อไป ข้าพเจ้าควานหยิบเครื่องมือมานั่งอ่านทบทวนเผื่อว่าจะมีมนต์วิเศษดลบันดาลให้พบทางออกนำพาตัวอักษรเดินทางต่อ

ด้วยความที่วางเครื่องมือสะเปะสะปะ หารู้ไม่เครื่องมือใดอยู่ตรงไหน ควานหยิบแต่ละครั้งรื้อค้นให้วุ่น  หลายครั้งกลับไม่เจอเครื่องมือที่ใช้แก้ไขปัญหาซึ่งกำลังติดขัด

ยินชักชวนจากสหายรักที่เคารพย่าหนุงให้ร่วมขบวนเหล่านักหัดเขียนบ้านหนอนสำหรับการกลับมาของก้าวฯ 2 ข้าพเจ้าตอบรับทันควัน  สิ่งที่ต้องการกระทำผุดพรายในทันที

ฝึกเขียนหนังสือมาหลายปี ข้าพเจ้าเห็นควรมีกล่องสักใบสำหรับจัดเก็บเครื่องมือที่วางเปะปะนี้เสียที

ช่างไม้เลื่อยไม้ตอกตะปูสร้างกล่องเครื่องมือของตน กล่องเครื่องมือของพ่อเป็นเหล็กอาจเพราะเหมาะใช้เก็บเครื่องมือเหล็กสแตนเลสเงาวาวเหล่านั้น 

สำหรับช่างอักขระ กล่องเครื่องมือเห็นควรตอกขัดมัดขึงขึ้นจากกองอักขระเพื่อใช้จัดเก็บเครื่องมือสานถักอักษรให้เข้าที่เข้าทาง แยกเป็นสัดเป็นส่วนง่ายต่อการหยิบจับ และแน่ล่ะ..ไม่ควรลืมทำความสะอาดทุกครั้งหลังใช้งาน 

ยังไม่แน่ใจว่ากล่องใบนี้จะมีสักกี่ช่องชั้น  ไว้คราวหน้าเราค่อยมาดูกัน ●

OOO

'..ส่วนที่เหลือก็คือการฝึกฝนอย่างหนัก ไม่มีหยุดครับ ไม่ว่าฝนตกหรือแดดออก และผมเชื่อว่าใครก็ตามที่ทำเช่นนี้ ย่อมเป็นนักเขียนอาชีพได้ทั้งนั้นครับ'

วินทร์ เลียววาริณ