DiN

ครึ้มฝนทะมึนทั่วท้องฟ้าสวัสดิ์เจ้าค่ะท่านดิลล์ที่เคารพรักสุดใจขาดดิ้น

ขณะนั่งละเอียดอ่านถ้อยความทั่นนั้นข้าพเจ้ากำลังปอกลิ้นจี่หวานจี๊ดโดนใจใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ ดีนะที่เนื้อลิ้นจี่ไม่ติดคอยามผ่านตาคำชมทั่น กลืนปุ๊บลงปรื๊ด...ลงปรื๊ด... แต่ตอนทั่นบอกให้หาไม้หรือยึดของใกล้ตัวไว้ให้มั่น ข้าเจ้ากำลังงงอยู่ว่าทำไมต้องยึดไม่ทันได้หยุดสายตา สุดท้ายหัวไปโหม่งกับเพดานห้องหล่นตุ๊บลงนอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้น ลิ้นจี่ไม่ติดคอเจ้าค่ะแต่ดันสำลักลิ้นจี่เข้าจมูก แฮ่ เจ็บหัวตอนโหม่ง เจ็บตูดตอนตกยังไม่พอ ยังต้องมาแสบจมูกตอนสำลักอีก

ขอบคุณสำหรับข้อความ ‘เรื่องเล่าของท่านเรื่องนี้ลงตัวสุดตั้งแต่ผู้น้อยติดตามท่านมา’

มันบอกให้รู้ว่าลายอักษรของข้าพเจ้าเดินหน้าไปเรื่อยๆ หาได้ย่ำอยู่กับที่ไม่ เป็นแรงใจให้ข้าพเจ้าได้เขียน เขียน เขียน และเขียนเพื่อเดินหน้าสู่ฝันต่อไป

สำหรับเรื่อง ‘ภาษา’ ในการเล่าที่จะทำให้ผู้อ่านเชื่อว่าผู้เล่าเป็นเพศที่แทนด้วยสรรพนามนั้นจริงๆ

ก่อนอื่นต้องขอชื่นชมท่านจากใจจริงที่สามารถวิเคราะห์บุคลิกตัวละครได้ตามที่ข้าพเจ้าต้องการสื่อ

‘ชายหนุ่มผู้มีเรือนผมสีแดงประกายทอง’ พ่อหนุ่มคนนั้นเขาไปโกรกผมมาจริงๆ เจ้าค่ะ(ตัวละครฝ่ายชายมีตัวตนจริง ทั้งบุคลิกและการกระทำ ส่วนความคิดนั้นข้าเจ้าใส่ไปเองล้วนๆ เหอะๆ)

‘ผมยาวประบ่า สวมที่คาดผมสีดำตลอดเวลา’ มักเป็นลักษณะของพวกตีสน์ ที่ชอบความเซอร์(ผมยาวกว่าพวกผู้ชายทั่วไป) และไม่ค่อยแคร์สายตาใคร(ก็ผู้ชายทั่วไปที่ไหนเขาสวมที่คาดผมแบบผู้หญิงกันเล่า หากทั่นจะเถียงว่า มี! ข้าพเจ้าก็จะถามต่อว่า..แล้วไอ้หมอนั่นมันสวมตลอดเวลารึเปล่าล่ะ?)

เอาล่ะมาว่ากันถึงอารมณ์อ่อนไหวของพระเอกที่ถึงแม้ทั่นจะทำให้ข้อสงกานั้นตกไปแล้วแต่ข้าพเจ้าก็อยากแจกแจง

ในส่วนแรกซึ่งผู้หญิงเป็นฝ่ายเล่าเรื่อง ข้าพเจ้าพยายามเขียนให้ออกมาในรูปที่ว่าชายร่างบึกบึนคนนั้นมีบุคลิกอ่อนโยนละมุนละไมและมีความลึกซึ้งในความรู้สึก

‘มือข้างหนึ่งของเขากุมกระชับมือเหี่ยวย่นนั้นไว้แนบแน่น บางครั้งที่ฉันเห็นมือแข็งแรงนั้นบีบปลอบโยน’

‘เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ตั้งแต่ใบหน้าจรดฝ่าเท้า ด้วยกิริยานุ่มนวลอ่อนโยน’

‘มือใหญ่แข็งแรงยังคงลูบไล้เนื้อตัวคนบนเตียงด้วยสัมผัสอ่อนโยน สายตาของเขามองแน่วนิ่งไปที่ใบหน้าหญิงชรา’

ประโยคเหล่านี้พอจะทำให้ชายหนุ่มคนนั้นเป็นอย่างที่ข้าพเจ้าต้องการสื่อได้ไหม?

เมื่อชายหนุ่มคนนี้มีความนุ่มนวลอ่อนโยนและลึกซึ้งในความรู้สึกกับคนที่รักซึ่งนอนป่วยอยู่บนเตียงแล้วก็ไม่แปลกที่เขาจะช่างหวั่นไหวไปกับคนที่เขาจะรักอีกคนที่ติดกิ๊บสีชมพู นั่งหน้าหวานอยู่ข้างเตียง 36 จริงไหม?

แต่คนอ่านเขารู้สึกไปอย่างที่ผู้เขียนรู้สึกด้วยรึเปล่านี่สิ อีกเรื่องที่ต้องขบคิด

(แต่ถ้าเราจะไม่ขบคิด ด้วยเหตุผลที่ว่า จะคิดไปทำไม เราคนเขียน คิดเขียนออกมาตามอารมณ์ความรู้สึกที่อยากนำเสนอทุกอย่างแล้ว ตัวอักษรมันได้อย่างใจเราแล้ว คนอ่านจะรู้สึกอย่างที่เราอยากให้รู้สึกรึเปล่าก็ช่างหัวเค้าสิ ... ท่านว่าอย่างนี้จะได้ไหม หรือเราจะละเลยคนอ่านเกินไป?)


อีกอย่าง...(เรื่องเล่าที่ดีในมุมมองทั่น)

อยากจะถามสักนิด ตอนอ่านหนังสือทั่นแปลงร่างเป็นตะพาบน้ำเหรอ? อ่านไปสักพักถึงต้องตะเกียกตะกายขึ้นมาหายใจเหนือผิวน้ำน่ะ ;)

เรื่องเล่าที่ดีข้าพเจ้าไม่มีความเห็นนะเจ้าคะ คงต้องขึ้นอยู่กับจริตของแต่ละคน ตะพาบอย่างทั่นอาจต้องการประโยคสนทนาคั่นจังหวะเพื่อตะกายขึ้นมาหายใจ แต่บางคนอาจคิดว่า ‘อย่าเอาประโยคพูดคุยมาให้เสียอารมณ์เลย เอามาจากไหนเอากลับไปไว้ตรงนั้นแหละ ตูอยากจะดูสิว่า ไอ้คนเขียนมันจะพาตูทัวร์มิติลี้ลับไปโผล่กาแลคซีไหน’ ก็เป็นได้นา.. ^^

เรื่องเล่าบางเรื่องก็เหมาะกับการดำเนินเรื่องแตกต่างกันไป มันก็ขึ้นอยู่กับคนเขียนว่าจะเลือกการดำเนินเรื่องแบบใดให้เหมาะสมกับเรื่องนั้นๆ มากที่สุด ...อันนี้ก็ต้องเรียนรู้กันอีกนานนนนนน…………

แล้วจะรอดูโลโก้ใหม่ ด.ดินการช่างเจ้าค่ะ

ด้วยความเคารพยิ่งใหญ่เท่าจักรวาล
สายลม

ป.ล.๑ เอาหางอึ่งมากระดุ๊กกระดิ๊กให้ดูแล้วน้า...

ป.ล.๒ แล้วปาย..แล้วปาย..ไม่มีปัญหาก็แล้วปาย.. ไม่งั้นล่ะก็ ฮึ่ม!

ป.ล.๓ อ่านถ้อยความ ‘หากใช้ 'ผม' แต่อุปนิสัยขี้งอน ช่างหวั่นไหว คิดหยุมคิดหยิม ผู้อ่านอาจรู้สึกว่าเจ้า 'ผม' คนนี้เป็นกระเทย ’ ทำให้ข้าพเจ้าคิดว่าทั่นอาจจัด หน้าหวาน รูปร่างอรชร กิ๊บสีชมพู ไว้ในความคิดหยุมหยิม รึเปล่า?

ป.ล.๔ ‘ชายหนุ่มผู้มีรูปกายบึกบึนสมชายชาตรี‘อยู่ใน’เสื้อกล้ามกางเกงยีนส์ขาเดบ’ ทั่นไม่รู้รึว่าผู้ชายคนนี้เขาแปลงกายเป็นแมลงสาบไปเกาะอยู่ในขากางเกง (ฮา)

ป.ล.๕ ถ้าเปลี่ยน 'ผมกลัวเธอจะมองเห็นความหวั่นไหวที่มันเอ่อล้นอยู่ในแววตาของผม'
เป็น 'ผมกลัวเธอจะมองเห็นประกายหวั่นไหวในแววตาของผม' ทั่นว่าเป็นไง?
ข้าเจ้าว่ามันดูแข็งขึ้นมาหน่อย ไม่ปวกเปียกเหมือน 'เอ่อท้น'

ป.ล.๖ ''รอยยิ้ม' เที่ยวนี้พริ้มเพราเกลากลึงไร้ริ้วลายให้ขัดสีฉวีวรรณจริง ๆ' ทำไมท่านไปบอกล่ะเจ้าคะว่า 'ยกเว้นชื่อเรื่อง!' (ฮา)

ป.ล.๗ ขอถามนิด ท่านได้รับต้นร่างนิยายของท่านหนกรึยังเจ้าคะ? ไม่เห็นท่านบอกกล่าวข้าเจ้าเกรงแต่มันจะเดินทางไปไม่ถึงจุดหมาย

ขอบพระคุณสำหรับทุกตัวอักษรใน ด.ดินการช่างเจ้าค่ะ

จริงสิทั่น!
ป่านฉะนี้ต้นร่างนิยายท่านหนกยังไม่ถึงตู้ป.ณ.เลย
ไม่ทราบท่านพอมีหลักฐานหมายเลขอะไรสักอย่างไหม ข้าพเจ้าจะได้ให้สหายนายป.ณ.ตรวจสอบ

แง.....พิมพ์แล้วข้อความหายหมดเยยยยย

พิมพ์ใหม่ก็ได้ฟะ!

เข้าบ่ายแล้วสวัสดิ์ท่านดิลล์ที่เคารพ

ไม่มีหลักฐานอะไรสักกะอย่างเจ้าค่ะ ข้าพเจ้าส่งแบบติดแสตมป์ไง เคยถามเค้าเมื่อครั้งกะโน้นว่าถ้าส่งของแล้วไปไม่ถึงปลายทางจะตรวจสอบได้ป่าว? เค้าบอกว่าถ้าส่งเป็นพัสดุ,ลงทะเบียน หรือ EMS น่ะตรวจสอบได้แต่ถ้าติดแสตมป์ธรรมดาตรวจสอบบ่ได๋

ไม่รู้ผิดพลาดที่ไปรษณีย์หรือที่บริการงานไปรษณีย์

ข้าพเจ้าไม่ได้ไปส่งที่ถึงที่ทำการไปรษณีย์หรอกเจ้าค่ะ ฝากที่บริการงานไปรษณีย์ใกล้ที่พักสะดวกดี ผุดขึ้นเป็นดอกเห็ด แถวที่พักข้าพเจ้ามีให้เลือกตั้งสามสี่ที่แน่ะ ครานี้ส่งของไปไม่ถึงจุดหมายแบบนี้เห็นทีครั้งหน้าคงต้องเปลี่ยนที่ใหม่

สุขสันต์วันสุขเจ้าค่ะ
สายลม

อ้อ...ขอบพระคุณสำหรับจดหมายนะทั่น ตื่นเช้าจริงเชียว