เพื่อนต่างดาวของฉัน
ความคิดถึงนั้นเป็นกุหลาบมากหนาม แม้นมีกลิ่นรัญจวนใจสีสันชวนหลงใหลใฝ่ฝัน กลีบดอกละมุนนุ่มยวนสัมผัส กลับทำร้ายปลายนิ้วด้วยหนามแหลมคม ในอบอุ่นอาทรของครุ่นคนึงกลับรุมลนด้วยเปลวเพลิงเร่าร้อน
ความคิดถึงเป็นกลีบเท้าของทุกข์เทวษ ไม่มีเลยสักคราที่รอยย่ำของความคิดถึงจะไร้เสียงหัวใจร่ำร้องเพรียกหา
การกล่าววาจาว่าเธอไม่ได้คิดถึงฉันเลยนั้น อาจนำมาซึ่งความเศร้าเสียใจด้วยคิดไปว่าเราคงด้อยค่าเสียจนไม่ควรแก่ความคำนึงแม้ครู่ยาม แต่ความสบายใจที่ได้รับฟังกลับเป็นดังน้ำอมฤตชะล้างโศกเศร้านั่นเสีย ก็เพราะการที่จักปล่อยให้เพลิงแห่งความคิดถึงเผาผลาญยอดเยาวมิตรนั้นไม่เป็นที่ต้องการเลย
ผู้คนมักนิยมชมชื่นในรูปรสสัมผัสกลีบละมุนของกุหลาบงาม มิไยถูกคมหนามทิ่มแทง ขอเพียงได้ลิ้มรสแม้เพียงครู่ยาม ช่วงเวลาที่เหลือถึงกับไม่กังวลห่วงใย
ฉันกลับมิเป็นเช่นนั้น
กุหลาบสวยแม้นหอมหวานยังมีวันแห้งโรย ความคิดถึงครุ่นถวิลที่อบอวลด้วยอุ่นไอคนึงหามักซาบซ่านเพียงชั่วอารมณ์ไหว ไม่นานก็จางคลาย
ฉันกลับพอใจที่จะยืนอยู่ในความทรงจำ แม้นที่ตรงนั้นจะเหน็บหนาวอ้างว้างราวคว้างในค่ำคืนของทะเลทรายไร้ขอบเขต ดำรงอยู่เหมือนไร้ตัวตน แต่ฉันอยู่ตรงนั้น พร้อมคอยส่งยิ้มเมื่อเธอยื่นมือมา ในนามความทรงจำไร้เปลวเพลิงร้อนเร่า แต่เป็นทุ่งหญ้าไสวในสายลมแผ่วเบา ความทรงจำที่จะเป็นเงาคอยติดตามมิได้ห่าง แม้ในคืนวันมืดมิด
เธออาจกล่าววาจามิได้คิดถึงฉันเลย เพียงได้รู้ว่าฉันยังอยู่ในความทรงจำ เท่านั้นก็มั่นใจ..ไม่ว่าผ่านพบเรื่องราวใด เธอจะไม่ลืมฉัน..
เยาวมิตรแห่งฉัน..
แค่นี้สหายต่ำต้อยของเธอนับว่าสุขใจยิ่งแล้ว
ริมธารดาว
อาบตะวัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น