DiN

ว่าด้วยสยามยุทธภพสวัสดิ์ขอรับท่านสายที่เคารพเทอดทูนบูชา

ขอบคุณสำหรับหัวเรื่องชักชวนสนทนา ทีแรกคิดเก็บไว้ให้พ้นช่วงเตรียมฝนกระบี่ แต่ฉุกคิดขึ้นว่าไหน ๆ ถึงวันนี้ ยังไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย นั่งคุยกะท่านหัวข้อ 'ว่าด้วยสยามยุทธภพ' ก็คงเป็นการดีเผื่อกองขี้เลื่อยจะได้รับกระตุ้น ผุดอะไรบางอย่างออกมาบ้าง

เช่นเดียวกับทุกครั้ง

ก่อนต่อปุจฉาท่านผู้น้อยต้องล้วงเอาเชี่ยนหมากอักษรที่ท่านแหมะไว้มานั่งพินิจพิจารณา จากนั้นเข้าสมาบัติ เอาปฐมญาณเป็นฐาน ทุติยญาณเป็นลำต้น แลตติยญาณเป็นปลายยอด ยังมีรูปฌาณเป็นเอก อรูปฌาณเป็นโท บ่นปากบริกรรมอีกสักสองสามกถา กว่าจับเค้าว่าท่านถามอะไรไว้บ้าง

เป็นเพราะทุกครั้งล้วนยิงแบบออโตเมติก มาเป็นชุดจนผู้น้อยรับกระสุนแทบไม่ทัน

คำถามท่านตรงกระด-อ-งใจนัก (คำนี้ศิษย์พี่ท่านอ้ายมักคักคัก) ทั้งหมดล้วนเป็นสิ่งข้าพเจ้าเคยพยายามหาคำตอบให้ตัวเองเมื่อครั้งแรกจับกระบี่กวัดแกว่งสำแดงเคล็ดวิชาปาทังก้าโดดปลายข้าว หวังสร้างชื่อระบือสยามยุทธภพ

อ่านมาน้อย..มิพักกล่าวถึงเลียดก๊ก สามก๊ก ความรักในหอแดง กำลังภายในยุคหลัง ๆ กระทั่ง 'มังกรหยก' ที่ดังกระฉ่อนข้ามฟ้าบูรพา ข้าพเจ้าก็ไม่เคยแม้ผ่านขี้ตา มีอยู่บ้างงานยุคหลังของท่านธรรมดาดั่งทองกิมย้ง คือกระบี่เย้ยยุทธจักร นั่นเป็นเพราะเคยดูหนัง ติดใจเพลงและรักชอบหลินชิงเสียเป็นนักหนา จึงได้สัมผัสลีลาสำนวนจับแล้ววางไม่ลงของท่าน รวมกับเล่มบาง ๆ ของท่านพญามังกรโบราณโก้วเล้งอีกไม่กี่เรื่อง เลือกอ่านเฉพาะเล่มสองเล่มจบ เนื่องเพราะอ่านหนังสือช้า ช้าเป็นที่สุด กับเจ็ดแปดเล่มสิบเล่มจบจึงไม่เหมาะกับเต่าน้อยด้วยประการทั้งปวง

ความรู้ภาษาจีนแค่เจ็กหนอซา มีวัตถุดิบเพียงกล่าวมาข้างต้น ไฉนคิดการใหญ่อาจหาญเขียนนิยายกำลังภายใน?

เป็นเพราะหลงรักสำเนียงภาษาหัวปักหัวปำ โดยเฉพาะท่วงทำนองลีลาภาษาของท่านพญามังกรโบราณ (และต้องแปลโดยมังกรคู่ น.นพรัตน์ เหมือนคู่บุญ สำนวนแปลขับพลังอักษรพญามังกรเจิดจ้าอลังการถึงที่สุด)

ท่านโก้วเล้งใช้สำนึกกวีสอดร้อยถ้อยภาษา หยดเลือดที่เคยสาดนองยุทธภพกลายเป็นบุปผาโลหิตคลี่กระจาย  กระบี่ที่เคยซุกคมในฝักกลับเก็บซ่อนอยู่ที่ใจ

ครั้งหนึ่งในกลิ่นร่ำน้ำข้าวหมักรำไร สหายเที่ยงแท้ปรือตาส่งสำนวนล้อสำเนียงโดยสำคัญตนไปว่าคือจอมยุทธ์กรุ้มกริ่มทิ้งความหอมชอลิ่วเฮียง

"สหายชมชอบนิยายกำลังภายใน?"

ข้าพเจ้าพยักหน้าตอบโดยมือยังสาละวนอยู่กับวารีกระด้างเปลือยในภาชนะรับลมอ่อน

"ไยสหายจึงนิยมชมชอบกำลังภายใน?" จอมยุทธ์ตาเยิ้มถามสืบไป

"ห้าประการ" ข้าพเจ้าตอบ

ทิ้งความหอมริมขวดสุราเอนหลังคอยฟัง

"เนื่องเพราะกำลังภายในมีคุณธรรมน้ำมิตร" จอมยุทธ์หนุ่ม (ตอนปลาย) ผงกศีรษะ คล้ายพึงพอใจ ข้าพเจ้ากล่าวต่อ

"สำนวนภาษากระชับเหมือนเพลงกระบี่ที่ฉับไว" ข้าพเจ้าไม่ได้เหลือบมอง ด้วยน้ำอำมฤตในแก้วบังตา จากนั้นกล่าวอีกว่า

"เพราะกำลังภายในมีความรัก" จอมยุทธ์หนุ่มส่งประกายตาเหลือบมองโฉมงามนั่งข้าง

"มีปรัชญาชีวิต" ข้าพเจ้ากล่าว "และกำลังภายในมีบทกวี"  

ทิ้งความหอมแสดงสีหน้าพึงพอใจ ข้าพเจ้าเองหาได้มั่นใจว่าได้กล่าวออกไปหมดสิ้นกระทงความหรือไม่ อาจยังมีอีกบางประการหลงเหลือ เพียงนั่นคือทั้งหมดที่คิดได้ในช่วงการเดินทางผ่านวารีกระด้างเปลือยจากปริ่มปากถึงก้นแก้ว

มาตรแม้นมีเพียงห้าข้อ แต่ทั้งหมดนี้ย่อมควรค่าที่จะเขียนถึง..หรือมิใช่?

แต่จะเขียนเยี่ยงไร?

วรรณกรรมย่อมเกิดจากราก หากไร้รากก็คงมิต่างกาฝากแปลกปลอมที่หวังเพียงเลื้อยพันยอดไม้ใหญ่ หาความงามหรือประโยชน์ใดมิมีเลย

ที่ข้าพเจ้ามีคือ 'ใจรักสำนวนภาษา' ที่ไม่มีคือความรู้ประวัติศาสตร์ชนชาติจีน สภาพสังคม สภาพชีวิต วิธีคิด ความรู้ภาษาจีน วรรณคดีจีน ด้อยกระทั่งประสบอ่านนิยายกำลังภายในยุคเก่าดังเรียนไว้ข้างต้น (ดูเหมือนมีเพียงข้อเดียวที่เหลือล้วนไม่มีเสียสิ้น)

เป็นความจริงอย่างยิ่ง คนผู้หนึ่งหากฝักใฝ่หาความรู้ทางใดทางหนึ่งด้วยใจแน่วแน่ ย่อมมีวันบรรลุเอกทัตคะในสักวัน

เพียงข้าพเจ้าตระหนักความจริงอีกประการหนึ่ง

เราไม่มีวันซึมซับความเข้าใจถึงรากเหง้าหากมิใช่ศึกษาด้วยใช้ชีวิตคลุกคลี  หากฝืนกระทำก็คงไม่ต่างฝรั่งสวมชฎาบรรจงพนมมือไหว้ด้วยกริยาอ่อนโยน มองอย่างไรยังคงแข็งเป็นตอไม้ คิดฝึกท่วงท่าอย่างไทยยังคงต้องใช้ชีวิต ศึกษาวิธีคิดอย่างไทย จนกว่าพบวิธีไหว้จากใจ

ฉันใด..ฉันนั้น..

คิดเขียนกำลังภายในที่เป็นกำลังภายในแท้ สำหรับผู้ไม่เคยใช้ชีวิตคลุกคลีวิถีจีนย่อมไม่ต่างเข็นกะลาขึ้นภูเขางมเหาในมหาสมุทร (ใช่หนทางถูกปิดตายเสียทีเดียว ทางออกยังพอมีอยู่ เพียงต้องใช้วิริยะหนักเอาการ ข้าพเจ้ายังหวังให้จอมยุทธ์สยามที่กำลังมานะบุกบั่นมาบนเส้นทางบรรลุเป้าหมายสมความตั้งใจ)

นิยายกำลังภายในเริ่มจากบันทึกอิงพงศาวดาร บันทึกประวัติศาสตร์ ค่อย ๆ กลายเป็นอาจหาญทะยานฟ้า เสริมเรื่องราวพิสดารพันลึก ขยายวงกว้างถึงการต่อสู้ของเทพ-มาร 

ท่านกิมย้งดำเนินเรื่องอิงเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์ คงไม่ต่างนิยายอิงประวัติศาสตร์ทางบ้านเราที่ยุคหนึ่งเคยได้รับความนิยมสูงสุด

กระทั่งพญามังกรโบราณค้นหาหนทางใหม่ เคลื่อนย้ายสถานที่ประลองกระบี่ไปต่อสู้ในจิตใจผู้คน

ทุกวันนี้การค้นหายังคงดำเนินไป

ข้าพเจ้าเองหาได้คิดข้องแวะเกินเลยฐานะผู้อ่าน  ด้วยเจียมตนว่าไม่มีปัญญาเขียนแน่  เพียงอาศัยสิ่งเดียวที่มี คือ 'รักสำนวนภาษา' ประดุจพกพากระบี่เล่มเดียวออกท่องยุทธภพ

ยุทธภพที่ข้าพเจ้าผาดโผน กำจัดเหล่าร้าย ผดุงคุณธรรม ปกป้องโฉมงาม ย่อมไม่มีสำนักบู๊ตึ๊ง เส้าหลิน ง้อไบ๊ อาจเป็นโลกวิญญาณ โลกอดีตที่ยากจำแนกแยกแยะตำแหน่ง หรือโลกต่างมิติที่ความดีความชั่วยังไม่แยกจากกัน ผู้คนไม่ใช้ชื่อแซ่ แต่เป็นฉายา

หลังจบ 'กระบี่ทลายฟ้า' ข้าพเจ้าซุกกระบี่คืนฝัก ไม่อาจผาดโผนต่อไป เนื่องเพราะเกิดคำถามขึ้นภายในใจ

การต่อสู้ระหว่างเทพ-มารมีมากจนเกินไปแล้ว แนวทางเทอดคุณธรรมน้ำมิตร ต่อสู้กับจิตสำนึกภายในใจผู้คนเล่าพญามังกรโบราณได้นำพามาจนถึงขีดสุด ตัวท่านเองยังต้องค้นหาแนวทางใหม่

หากข้าพเจ้าย่ำเดินไปบนหนทางเดิม ๆ คงมิต่างสวมหนวดเคราปลอม แต่งองค์ทรงเครื่องเป็นงิ้วจำอวดไปตลอดชีวิตขีดเขียน (ดังท่านตั้งข้อสังเกต) เช่นนั้นวันเวลาที่ใช้ประเลงอักษรจะมีความหมายใด?

มือกระบี่บ้านนอกต๊อกต๋อยเยี่ยงข้าพเจ้าสมควรเดินไปทิศทางใด?     

ทิศทางที่เป็นของตัวเอง ทิศทางที่มีโฉมงามคอยท่า ทิศทางที่เหล่าจอมยุทธ์ใช่เพียงสะบัดปลายกระบี่สังหารผลาญชีวิตกันเป็นผักปลา โลหิตเนืองนองย้อมกลีบบุปผาเกลื่อนกำจาย ทิศทางที่ผู้คนไม่แขวนชีวิตไว้กับบุญคุณความแค้น

บทสนทนา, ฉากและเหตุการณ์เยี่ยงไรจึงไปพ้นเงาครอบงำที่เหล่าผู้กล้าเลิศยุทธ์ได้รังสรรค์ไว้ในอดีต ?

อย่าว่าแต่เมื่อคำนึงถึงรายละเอียดยากหลีกเลี่ยงความเป็นจีน ไม่ว่าอาหารว่างสักคำ พู่กันสักเล่มกระดาษสักแผ่น กระทั่งเครื่องประทินโฉมของคณิกาเลื่องชื่อจะต้องบรรยายเยี่ยงไร?

ข้าพเจ้าไม่อาจให้คำตอบตัวเอง ถึงวันนี้กระบี่ทื่อ ๆ จึงยังซุกอยู่ในฝัก แม้คิดนำออกมาฝนมาลับยังชักไม่ออก เช้านี้วันนัดประลอง ได้แต่ปล่อยตามชะตาฟ้าลิขิตแล้ว ●

สายน้ำไหล ใจคนนิ่งภวังค์