DiN

มื้อค่ำสวัสดิ์เจ้าค่ะท่านดิลล์ที่เคารพรัก

หม่ำมื้อค่ำด้วยกันมั้ย วันนี้ข้าพเจ้าทำแกงจืดวุ้นเส้น ทำเอง กินเอง อร่อยเอง หุหุ^^

นานทีปีหนเท่านั้นแหละที่ข้าพเจ้าจะนึกคึกทำกับข้าวกินเอง และที่นึกทำขึ้นมาเกือบร้อยทั้งร้อยก็มีแต่ไข่เจียวหมูสับ มาคิดๆ ดู ไอ้ตัวเราก็อายุปูนนี้เข้าไปแล้ว งานการก็ใช่ว่าจะทำพอกิน ดันทะลึ่งมีนิสัยคุณหนูทำกับข้าวกินเองไม่เป็นอีก ดูท่าอนาคตข้างหน้าจะไปไม่รอด ต้องลุกขึ้นมาหัดโน่นหัดนี่บ้างแล้ว

อาทิตย์ก่อนหน้าโน้นก็ร่อแร่อยู่เหมือนกันเจ้าค่ะ ปวดท้องราวสามสี่วัน จันทร์ถัดมาเลยไปหาหมอที่โรงพยาบาล หมอสอบถามอาการไม่กี่ประโยค ก็บอกให้ขึ้นไปนอนหงายบนเตียง เปิดพุงรอไว้เลย เดี๋ยวหมอตามไป

(ท่านว่าข้าพเจ้าโชคดีหรือโชคร้ายที่หมอคนนั้นเป็นผู้หญิง :) )

หมอเขียนอะไรยุกยิกไม่นานก็ลุกขึ้นมายืนข้างเตียง ใช้หูฟังแปะตรงโน้นตรงนี้ จี้ไปตามจุดต่างๆ เคาะพุงป๊อกๆ แถมอีกสองสามที (ดีนะทั่นที่หมอไม่คิดว่าพุงข้าพเจ้าเป็นลูกแตงโมแล้วเผลอเอานิ้วดีด)

เสร็จแล้วคุณหมอเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ ข้าพเจ้าก็ลุกตามมาบ้าง กะลังหย่อนก้นลงนั่งตูดไม่ทันถึงเก้าอี้ หมอบอกว่า ..หนูเป็นโรคกระเพาะนะ อาหารไม่ย่อย ต่อไปต้องทานอาหารเป็นเวลา ค่อยๆทาน ค่อยๆเคี้ยว ค่อยๆกลืน ค่อยๆ..หมดแย้ว

ได้ยาช่วยย่อย ยาขับลม ยาลดกรดมากินเป็นตับ ผ่านไปอาทิตย์กว่าข้าพเจ้ายังกินยาไม่หมดเลย

นี่ก็เป็นอีกโรคที่เกิดจากความไม่ค่อยใส่ใจดูแลตัวเอง อาทิตย์ที่ผ่านมาทำให้ข้าพเจ้ากินอาหารเป็นเวล่ำเวลามากขึ้น ไม่รอให้ท้องกิ่วจนแสบท้อง ไม่กินเร็วเกินไป ที่ผ่านมาอ่ะนะ เคี้ยวไปได้สี่ห้าคำข้าพเจ้าก็กลืนพรวด ไปนั่งร้านอาหารช่วงแรกๆ คนขายยังแปลกใจ เพราะเอาอาหารมาเสิร์ฟให้ข้าพเจ้าแล้วกลับไปทำจานอื่นยังไม่ทันใส่เครื่องปรุงครบ ข้าพเจ้าก็ลุกไปจ่ายตังค์แล้ว แม่ค้ามองหน้าข้าพเจ้าทีมองจานเปล่าที่วางอยู่บนโต๊ะที แกคงสงสัยอ่ะนะ ว่าอีนี่มันตักกินดีๆเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาหรือว่ามันเทกรอกปากกันแน่ ไปกินข้าวกับคนอื่นทีไรข้าพเจ้าต้องกินเสร็จก่อนแล้วนั่งรอทุกที

อวัยวะในพุงทำงานหนักมานานวัน มันเลยนัดหยุดงานประท้วงไม่ยอมย่อยอาหารซะดื้อๆ แม้วันนี้อาการจะดีขึ้นมามากแล้ว แต่ยังต้องประคบประหงมกันน่าดู ...ก็ต้องดูแลกันต่อไป

ช่วงเช้าของวันนี้ต้องไปทำงานแทนน้องอีกคนที่ขอหยุดไปทำธุระ สี่โมงกว่าถึงได้กลับห้อง เป็นอันว่าตั้งแต่จนถึงบัดเดี๋ยวนี้ นิยายยังไม่มีตัวอักษรเพิ่มมาเลยสักตัว

คงต้องขอตัวมุดหัวก๊อกๆ แก๊กๆ ต่อแล้วเจ้าค่ะ

เห็นมั้ยคุยกับท่านไปพลางเคี้ยวแกงจืดหมูสับ จั๊บๆๆๆ ไปพลาง คุยเสร็จแกงจืดหมดถ้วยพอดี มื้อนี้ท่านคงต้องไปหาอย่างอื่นกินแล้วล่ะ อิอิ

ไปแว้ววววว

ด้วยความเคารพ
พลับพลึงข้างรั้ว

อ้อ อีกนิดนะท่าน ถ้าต้องหายไปหลายๆ วันแล้วมีโอกาสเข้าแจ้งความไว้ รบกวนแจ้งความไว้สักนิดได้มั้ยทั่น บอกตามตรงสมองข้าพเจ้ามันอัปรีย์ขนาด พาลคิดไปแต่ในแง่ร้าย

อย่างทั่นหายไปคราวนี้ ข้าพเจ้าก็หวั่นใจว่าท่านจะโดนงูเงี้ยวเขี้ยวกัด นอนหน้าเขียวซุกป่าหญ้าไปซะแล้วก็ไม่รู้

อรุณสวัสดิ์ขอรับท่านสายที่เคารพรัก

อภัยเถิดที่ข้าพเจ้าเงียบหายมิได้กล่าวศาลาใด ตั้งใจไว้ว่าจะบอกทุกครั้งหากต้องห่างหายหน้าค่าตา เป็นความรับผิดชอบต่อความรู้สึกที่สมควรเอาใจใส่กันและกัน แล้วก็พลาด (อีก) จนได้

ชีวิตบนเน็ตเต็มด้วยมิตรภาพเฉพาะกิจ เฉพาะการณ์ มิตรภาพผ่านทาง หากมีใครสักคนห่างหายไปจากโลกไยแก้วนี้ก็ใช่จะมีใครอีกสักคนสนใจไถ่ถาม เราเคยชินกับข้อสรุปสำเร็จรูป 'เขาคงมีเหตุผลของเขา' จากนั้นหันไปสาละวนกับโลกเฉพาะหน้าที่ยังหมุนเร็วจี๋ ปล่อยเงาเงียบห่างจมหายไปกับฟองคลื่นเวลา

มิตรสัมพันธ์บนโลกแห่งนี้แม้ฉากหน้าดูสดในเต็มด้วยชีวิตชีวา แต่ลึกลงไปใต้ผิวที่ถูกฉาบทากลับแห้งแล้ง ชืดชา หากมีอะไรสักอย่างที่สามารถหล่อเลี้ยงมิให้ก้านใบมิตรภาพบนโลกแห่งนี้เหี่ยวเฉา สิ่งนั้นคงเรียกว่า--ความห่วงใย

ข้าพเจ้าเคยรำคาญความห่วงใยของแม่

แม่จะต่อว่าทุกครั้งที่ถึงปลายทางแล้วไม่แจ้ง หรือไปไหนไม่บอก 'นึกว่าตกน้ำตกท่า!' (ตอนยังเด็ก) 'เห็นข่าวรถทัวร์ชน แล้วใจไม่ดี' (โตขึ้นมาหน่อย) 'เมื่อคืนนอนไม่หลับ เห็นยังไม่กลับ' (อายุมากแระ) ภาพในสำนึกแม่ล้วนเห็นลูกชายมีอันเป็นไป ไม่อะไรก็อะไรสักอย่างล้วนค่อนไปข้างมิค่อยโสภาสถาพร ข้าพเจ้าเคยโวย 'หยั่งงี้ก็แช่งกันนะสิ แม่ให้พร ใคร ๆ ก็ว่าขลัง แม่เล่นแช่งกันหยั่งงี้เกิดขลังขึ้นมาก็แย่สิ ขอแบบดี ๆ บ้างไม่ได้ไง หยั่ง--เออมันเดินทางถึงที่หมายปลอดภัยสบายดีถึงไม่โทรฯ บอก ไม่ก็--เออมันคงเที่ยวเพลิน ช่างหัวมันเหอะ!' แม่ส่งค้อนสองสามตลบ

ข้าพเจ้ารำคาญที่จะต้องคอยบอกคอยแจ้ง อีกอย่างเพื่อนมันเอามาเฮว่าลูกแหง่ ไปไหนมาไหนต้องคอยรายงานแม่ จึงใช้มุขเดิมกะว่าหลาย ๆ ครั้งเข้าแม่คงชินไปเอง

แต่ไม่ยักเป็นอย่างกะ

หลายปีผ่าน เพื่อนที่เคยเฮฮาหายหน้ากันไปนานแล้ว แม่ก็ยังเหมือนเดิม สีหน้ากังวลห่วงไม่เคยเปลี่ยน 'ไปไหนมา?'

ข้าพเจ้าจำยอมเปลี่ยนเสียเอง ไม่ไปไหนดึกดื่นให้แม่ห่วง ไปไหนก็จะบอกทุกครั้ง หากกำหนดการณ์เปลี่ยนแปลงโทรฯ แจ้งอีกครั้ง โทรฯ ต่อหน้าเพื่อนโดยมิพักกังวลว่าพวกมันจะเอามาล้อหรือเห็นเป็นลูกแหง่

เช่นเดียวกับอุปนิสัยใช้ชีวิต ข้าพเจ้ากินอาหารช้า ไม่กินของย่อยยาก (หากฟันเคี้ยวไม่ออกจะไม่กลืนลงคอเด็ดขาด) เมื่อถึงเวลากินจะกินโดยไม่คอยใคร กินเฉพาะมื้อ ไม่กินจุบกินจิบ คนที่เพิ่งพบก็จะเห็นว่าข้าพเจ้าไร้น้ำใจ ไม่สนใจผู้อื่น โดยไม่มีทางรู้เลยว่าก่อนหน้าข้าพเจ้าเคยผ่านอะไรมา

อยู่ในสังคมสภาพแวดล้อมไม่เคยแน่นอน ยากคาดหมาย บังคับให้เราไม่สามารถดูแลตัวเอง ยิ่งเอาภาระหน้าที่วางไว้ก่อนสุขภาพ เรายินยอมทำร้ายร่างกายจนกว่าร่างกายทนไม่ไหวจึงใช้ตัวช่วยซ่อมแซมเพื่อกลับมาทำร้ายต่อ

ทราบเวลาของท่านที่เลิกงานดื่นดึก ตื่นสายเป็นวัตร ข้าพเจ้าเคยกังวลเรื่องนี้ แต่มิทราบกล่าวประการใด เหมือนชีวิตในเมืองบังคับให้เราเป็นไปโดยไม่มีทางเลี่ยง สำหรับหลายคนร่างกาย-จิตใจยังพอไหวก็ประนีประนอมกันไป

โรคกระเพาะเป็นแล้วไม่หาย เผลอทีเไรกลับมาปวดสาหัสอีกทุกที ที่น่าคิดคือคนยังไม่เป็นไม่เคยนึกกลัว รอจนเป็นแล้วก็ไม่อาจกลับปกติดังเก่า

ยินดีต้อนรับสู่โลกของซาตาน โลกของความเจ็บปวดทุรนทุราย ผุดลุกผุดนั่ง ไม่เคยหลับสนิทตลอดคืน

แต่หากการณ์นี้จะทำให้กัลยาณมิตรของข้าพเจ้ากลับเห็นคุณของการดูแลสุขภาพ และเอาใจใส่อย่างจริงจัง กินอาหารตรงเวลา หลับนอนตรงเวลาเต็มตื่น ตื่นเช้าเป็นวัตร ออกกำลังกายสม่ำเสมอ ไม่ยินยอมให้เงื่อนไขอื่นมามีความสำคัญกว่า ก็จะนับเป็นเรื่องน่ายินดียิ่ง

แล้วจะแจ้งทุกครั้งที่หากจะเงียบหายโดยไม่เกรงเลยว่าใครจะเห็นเป็นสหายแหง่

หวังท่านเองจะหลับนอนเป็นเวลา รับทานอาหารเป็นเวลาเคี้ยวช้า ๆ โดยไม่เกรงเลยว่า--ได้เวลาเข้างานแล้ว!

เศษดินข้างรั้ว