มนุษย์โดยทั่วไปเมื่อพบธารทุกข์มักเร่งตะกายหนี ไม่ก็ไร้สิ้นเรี่ยวแรงถูกกลืนหายไปในวังวนระทมทุกข์มิอาจคืนกลับมา หวังเธอยังไม่ลืมที่ฉันเคยกล่าวไว้ในจดหมายฉบับก่อนหน้า ว่าเมื่อใดพานพบธารทุกข์ขอเธออย่าเพียงแหวกว่ายเพื่อพ้นไปจากระทมทุกข์นั่น แต่จงดำดิ่งลงในห้วงทุกข์ให้ลึกถึงที่สุด
ไปยังที่มนุษย์ทั่วไปไม่เคยสัมผัส
ใช่เพราะต้องการฝังร่างไว้ในโคลนเลนของธารระทม แต่เพราะกระทำเยี่ยงนั้นจึงสามารถสัมผัสความรู้สึกซึ่งมนุษย์ทั่วไปมิอาจหยั่งถึง ความรู้สึกที่จะนำมาแปรเปลี่ยนเป็นตัวอักษร
เธอจะพบว่าที่ตรงนั้นมีมนตร์ขลังเย้ายวนใจ หลายคนเมื่อไปถึงแล้วไม่คิดกลับขึ้นมา ยินยอมฝังดวงจิตโอบกอดระทมทุกข์ไว้ราวเป็นมุกมณีล้ำค่า แต่เราจะดิ้นรนตะเกียกตะกายกลับขึ้นมา ต่อให้ยากเย็นแสนสาหัสปานใดเรายัง พยายามกลับขึ้นมา มาเพื่อแปรสารแห่งความระทมทุกข์เป็นตัวอักษรส่งต่อผู้คนอีกมากมาย
ตัวอักษรของฉันคงมิต่างต้นไม้
ไม้ยืนลำต้นอยู่ได้เพราะมีน้ำหล่อเลี้ยงรากใบ ตัวอักษรของฉันหยัดยืนอยู่ได้ก็เพราะมีตัวอักษรของมิ่งอักษรามิตรคอยหล่อเลี้ยง
การเดินทางนั้นยาวนานน่าเหนื่อยล้านัก แน่ล่ะเรากระทำไปโดยรื่นรมย์ แต่ไม่อาจปฏิเสธรื่นรมย์เพราะรู้ว่ามีมวลมิตรเคียงข้าง แม้ดำรงอยู่โดยอ้างว้างกลับไม่เคยเปลี่ยวเหงา ต่อเมื่อมิตรผู้หนึ่งหยุดเขียน ตัวอักษรของฉันก็จะคล้ายต้นไม้หน้าแล้งที่ยืนแห้งแกร็นใบเหี่ยวพลิกพลิ้วเจียนปลิดจากขั้ว ความท้อแท้คลี่ผ้าคลุมสีหม่นห่อหุ้มใจ ไร้สิ้นเรี่ยวแรงลงมือเขียน ต่อเมื่อใดงานเขียนของมวลมิตรเคลื่อนไหว ตัวอักษรของฉันก็พลันกระปรี้กระเปร่ามิต่างมัจฉาได้ธารน้ำใหม่หลากไหลมา
ขณะที่เธอจมดิ่งอยู่กับโคลนตมแห่งความระทมทุกข์ หลงวนในป่าเทวษบนดวงดาวแห่งความโศกเศร้า ตัวอักษรของฉันยังเดินทางไปข้างหน้าด้วยเรี่ยวแรงอันมากมาย เรี่ยวแรงที่ได้มาจากอักษรของมิ่งมิตรผู้ซึ่งแม้ร่างกายและจิตใจจมดิ่งในห้วงอาดูรกลับไม่ยอมทดท้อ ตัวอักษรเหล่านั้นยืนยันว่าเธอจะกลับขึ้นมา
เธอผู้สถิตอยู่ในดวงใจแห่งฉัน
สำหรับฉัน ถ้อยคำกำลังใจนั้นเป็นแต่เพียงสายลมของความว่างเปล่า พัดโบยพอเย็นสบายเพียงครู่ก็วูบหาย ไม่เลยสักครั้งที่จะดำรงคงอยู่ เราไม่อาจหยิบยื่นกำลังใจแก่กันมีแต่ต้องสร้างด้วยตนเอง
ที่สุดเธอก็กลับขึ้นมา นำประกายเหลี่ยมเงาแห่งคมอักษรกำนัลผู้คน
ฉันนั่งยิ้มมอง ไม่มีถ้อยร้อยวาจา เพียงหวังบอกให้เธอรู้ว่า
ในวันที่เธอไร้สิ้นกำลังใจ ยังสามารถขับให้ตัวอักษรบนดวงดาวไกลโพ้นออกเดินทาง นั่นเป็นกำลังแรงใจที่ยิ่งใหญ่เพียงใด
คืนฟ้าไร้ดาว
ค่ำปลายมีนาฯ
@ จดหมายจากดาวสีน้ำเงิน : ผ่านพบเพื่อเรียนรู้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น