นุษย์โดยทั่วไปเมื่อพบธารทุกข์มักเร่งตะกายหนี ไม่ก็ไร้สิ้นเรี่ยวแรงถูกกลืนหายไปในวังวนระทมทุกข์มิอาจคืนกลับมา หวังเธอยังไม่ลืมที่ฉันเคยกล่าวไว้ในจดหมายฉบับก่อนหน้า ว่าเมื่อใดพานพบธารทุกข์ขอเธออย่าเพียงแหวกว่ายเพื่อพ้นไปจากระทมทุกข์นั่น แต่จงดำดิ่งลงในห้วงทุกข์ให้ลึกถึงที่สุด  

ไปยังที่มนุษย์ทั่วไปไม่เคยสัมผัส

ใช่เพราะต้องการฝังร่างไว้ในโคลนเลนของธารระทม แต่เพราะกระทำเยี่ยงนั้นจึงสามารถสัมผัสความรู้สึกซึ่งมนุษย์ทั่วไปมิอาจหยั่งถึง ความรู้สึกที่จะนำมาแปรเปลี่ยนเป็นตัวอักษร

เธอจะพบว่าที่ตรงนั้นมีมนตร์ขลังเย้ายวนใจ หลายคนเมื่อไปถึงแล้วไม่คิดกลับขึ้นมา ยินยอมฝังดวงจิตโอบกอดระทมทุกข์ไว้ราวเป็นมุกมณีล้ำค่า แต่เราจะดิ้นรนตะเกียกตะกายกลับขึ้นมา ต่อให้ยากเย็นแสนสาหัสปานใดเรายัง พยายามกลับขึ้นมา มาเพื่อแปรสารแห่งความระทมทุกข์เป็นตัวอักษรส่งต่อผู้คนอีกมากมาย     

ตัวอักษรของฉันคงมิต่างต้นไม้

ไม้ยืนลำต้นอยู่ได้เพราะมีน้ำหล่อเลี้ยงรากใบ ตัวอักษรของฉันหยัดยืนอยู่ได้ก็เพราะมีตัวอักษรของมิ่งอักษรามิตรคอยหล่อเลี้ยง

การเดินทางนั้นยาวนานน่าเหนื่อยล้านัก แน่ล่ะเรากระทำไปโดยรื่นรมย์ แต่ไม่อาจปฏิเสธรื่นรมย์เพราะรู้ว่ามีมวลมิตรเคียงข้าง แม้ดำรงอยู่โดยอ้างว้างกลับไม่เคยเปลี่ยวเหงา ต่อเมื่อมิตรผู้หนึ่งหยุดเขียน ตัวอักษรของฉันก็จะคล้ายต้นไม้หน้าแล้งที่ยืนแห้งแกร็นใบเหี่ยวพลิกพลิ้วเจียนปลิดจากขั้ว ความท้อแท้คลี่ผ้าคลุมสีหม่นห่อหุ้มใจ ไร้สิ้นเรี่ยวแรงลงมือเขียน ต่อเมื่อใดงานเขียนของมวลมิตรเคลื่อนไหว ตัวอักษรของฉันก็พลันกระปรี้กระเปร่ามิต่างมัจฉาได้ธารน้ำใหม่หลากไหลมา

ขณะที่เธอจมดิ่งอยู่กับโคลนตมแห่งความระทมทุกข์ หลงวนในป่าเทวษบนดวงดาวแห่งความโศกเศร้า ตัวอักษรของฉันยังเดินทางไปข้างหน้าด้วยเรี่ยวแรงอันมากมาย เรี่ยวแรงที่ได้มาจากอักษรของมิ่งมิตรผู้ซึ่งแม้ร่างกายและจิตใจจมดิ่งในห้วงอาดูรกลับไม่ยอมทดท้อ ตัวอักษรเหล่านั้นยืนยันว่าเธอจะกลับขึ้นมา

เธอผู้สถิตอยู่ในดวงใจแห่งฉัน

สำหรับฉัน ถ้อยคำกำลังใจนั้นเป็นแต่เพียงสายลมของความว่างเปล่า พัดโบยพอเย็นสบายเพียงครู่ก็วูบหาย ไม่เลยสักครั้งที่จะดำรงคงอยู่  เราไม่อาจหยิบยื่นกำลังใจแก่กันมีแต่ต้องสร้างด้วยตนเอง

ที่สุดเธอก็กลับขึ้นมา นำประกายเหลี่ยมเงาแห่งคมอักษรกำนัลผู้คน

ฉันนั่งยิ้มมอง ไม่มีถ้อยร้อยวาจา เพียงหวังบอกให้เธอรู้ว่า

ในวันที่เธอไร้สิ้นกำลังใจ ยังสามารถขับให้ตัวอักษรบนดวงดาวไกลโพ้นออกเดินทาง นั่นเป็นกำลังแรงใจที่ยิ่งใหญ่เพียงใด 

คืนฟ้าไร้ดาว
ค่ำปลายมีนาฯ


@ จดหมายจากดาวสีน้ำเงิน : ผ่านพบเพื่อเรียนรู้

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น