๏ ฉันเอื้อมมือลูบจับพยับแดด
ริ้วพวงแสดพลิ้วรับขยับไหว
ในเปลวร้อนบอกสัมผัสลัดสู่ใจ
ระอุเผาเจียนไหม้ใกล้เป็นจุลคราบกาแฟฝากวงอยู่ตรงนั้น
คล้ายคืนวันเพิ่งคล้อยในรอยอุ่น
เทียนหอมยืนจมน้ำตาอย่างอาดูร
ตะกร้าหวายยังกรุ่นบุหงารำไปบนโต๊ะร้างเหลือรอยละห้อยหา
ม่านเวลาวิบวับกับเงาไม้
กลิ่นยังอวลหวนอยู่มาสู่ใจ
เหมือนกับไม่เคยนานที่ผ่านมาเก้าอี้ขาวรอเธอกลับมานั่ง
เล่าเรื่องราวหนหลังยังหรรษา
หรือซับคราบบอบช้ำหยาดน้ำตา
เพียงกลับมาสู่ฝันวรรณาการพยับแดดแผดกล้าจนตาแสบ
ได้แต่แอบยกมือขึ้นป้ายผ่าน
ระอุร้อนก็กระเซ็นมาเป็นธาร
กระไรหนอกับกาลแห่งรำลึก ฯ
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น