DiN

๏ ในความหวานนั้นพระจันทร์อ่อนไหว
ทอแสงนวลใยโลมไล้บางเบา
หน้าต่างเงียบงันเชื่อมฝันนานเนา
ให้สองใจเฝ้าผ่านเข้าเคียงครอง

เรื่อยสายลมอุ่นกรุ่นราตรีหอม
อวลดอกพยอมอ้อมล้อมผกากรอง
ดอกแก้วบานชื่นกล่อมคืนดั่งทอง
การะเวกเรียกน้องพี่ร้องคร่ำครวญ

ยินเสียงกระซิบผ่านพริบพราวดาว
ว่าคืนเหน็บหนาวรานร้าวรัญจวน
โอ้ว่าห่างเจ้าใครเล่ากล่อมนวล
ร่ำเรไรครวญยิ่งชวนคะนึง

นานนักนะนานกว่าหวานผ่านมา
นานจนเหน็บล้าเหว่ว้ารำพึง
คอยคำหวานแว่วนานแล้วตราตรึง
วจีเคยซึ้งรัดรึงร้อยใจ

หรีดหริ่งเรียกร่ำราวคำเรียกเจ้า
ระงมรวนเร้ากล่อมเหย้าแดนไพร
ยิ่งฟังสะทกหัวอกหวิวไหว
ป่านนี้คนไกลเป็นไฉนนะนาง

หน้าต่างพระจันทร์เฉิดฉันผ่องเพ็ญ
งามดวงลอยเด่นสวยเร้นสะอางค์
ลองแง้มเยี่ยมพักตร์นงลักษณ์นวลปราง
กลับไม่เห็นนาง..อ้างว้างหนอใจฯ