๏ ระเรื่อยลู่วู่ปลิววะหวิวหวีด
จำเรียงกรีดรอยกาลหวานใจหวั่น
ลมกาละกราดเกรี้ยวบางเสี้ยววัน
แล้วกลับพลันเรื่อยลอยร้อยประโลมละเมียดไม้คล้ายหยอกระลอกหม่น
ดูร้อนรนรัดรวมมาท่วมโถม
ท่ามปรุงเปลี่ยนปรับแปลงแข่งประโคม
สะทกหวั่นไหวโจมภวังค์ใจเพียงคราครู่วู่ลมระงมพัด
เพิ่งหลัดหลัดหลากร่ำร้อยคำไข
แล้วก็เลือนเลื่อนลับลงไรไร
สัญญะเมฆลอยไกลไปโพ้นฟ้าฟ้าสีฟ้าน้ำสีน้ำดินสีดิน
เคยบรรสานลานรินชะโลมหล้า
มาเปื้อนป้ายอบายบังตา
ดินน้ำฟ้ากลายชาดอนาจใจครืนครืนเคลื่อนคระครั่นประหวั่นวิโยค
ลมกาละกราวโกรกอยู่ไหวไหว
กรรโชกซ้ำกรำซัดกวัดไกว
สายฝนดำพรำไพรก็พรายพรูหนาวเพลงวารผ่านมาทุกคราครั้ง
คว้างภวังค์พลั้งไหวในเพลงครู่
หมอกน้ำตาเนืองนักตระหนักรู้
แล้วลมวู่ลู่ลิ่วก็ปลิวกาล ๚๛
Image : MARINA PETRO
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น