จาก : โรงบ่มฝัน : ...ซึ่งกันและกันและตลอดไป...:
พุธ ๒๐ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๖
ดินสอและสีน้ำบนกระดาษ ๓๐๐ แกรม
ขนาด ๒๘x๓๘ ซม.
แด่คนคุ้นเคยที่ฉันไม่เคยรู้จัก
คุณคงแปลกใจ
หากได้อ่านจดหมายจากคนที่คุณไม่รู้จักฉบับนี้
และคุณคงแปลกใจยิ่งกว่า
ถ้าฉันจะบอกว่า...
ฉันคุ้นเคยกับคุณดี
ดีเท่าที่คุณเคยบอกเล่าความคิด ความรู้สึก
ผ่านภาพวาดและตัวอักษร...
ดีเท่าที่คุณเคยหันแง่มุมหนึ่ง
ให้ใครสักคนได้เห็น ได้สัมผัส...
คุณคงแปลกใจ
หากได้อ่านจดหมายจากคนที่คุณไม่รู้จักฉบับนี้
และคุณคงแปลกใจยิ่งกว่า
ถ้าฉันจะบอกว่า...
ฉันคุ้นเคยกับคุณดี
ดีเท่าที่คุณเคยบอกเล่าความคิด ความรู้สึก
ผ่านภาพวาดและตัวอักษร...
ดีเท่าที่คุณเคยหันแง่มุมหนึ่ง
ให้ใครสักคนได้เห็น ได้สัมผัส...
คนที่ฉันรู้จักในหนึ่งชีวิตมีมากมาย
แต่คนรู้จักที่ฉันคุ้นเคยมีเพียงไม่กี่คน
และคุณพิเศษกว่าใครตรงที่ฉันคุ้นเคย
ทั้งที่เราไม่เคยรู้จักกัน
แน่นอนว่าเราไม่เคยพูดคุย
หรือแม้แต่พบเจอกัน
อันที่จริงหน้าตาคุณเป็นอย่างไร
ฉันเองก็ยังไม่เคยรู้
แต่มันไม่สำคัญหรอก
เพราะสิ่งที่ฉันคุ้นเคย
คือความคิดและความรู้สึกของคุณ
ฉันชอบฟังเรื่องที่คุณเล่า
พอ ๆ กับชอบมองภาพที่คุณวาด
บางครั้งฉันก็อยากรู้ว่า
ณ ขณะที่สองสิ่งนั้นดำเนินไป
คุณกำลังคิดอะไรอยู่
แต่เหนือสิ่งอื่นใด
ยิ่งนานวัน...สิ่งทั้งสอง
ก็ยิ่งทำให้ฉันคุ้นเคยกับคุณมากขึ้น
ขอบคุณความคุ้นเคยที่คุณหยิบยี่นให้ฉัน
ทั้งที่เราไม่เคยรู้จักกัน...
ขอบคุณ...
" คนคุ้นเคยที่ฉันไม่เคยรู้จัก "
.........................................................................................
ถึงเจ้าของจดหมายที่ผมไม่เคยรู้จัก
จดหมายจากคุณคือเรื่องมหัศจรรย์ของผม
ผมไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องราวที่ผมเล่าและภาพที่ผมวาด
จะทำให้ใครสักคนที่ไม่เคยรู้จักกัน
กลับคุ้นเคยกันได้
ถึงเราจะไม่เคยพูดคุยหรือแม้แต่พบเจอ
แต่หากวันใด ณ ที่แห่งหนึ่ง
ซึ่งเราบังเอิญได้พบกัน
เพียงคุณมองตาผมอย่างคนที่เคยคุ้น
พูดคุยกับผมด้วยน้ำเสียงแห่งความหวังดี
นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้ผมรู้ว่า
เราเคยคุ้นเคยกันแม้ไม่รู้จักกันมาก่อน
และนับจากวินาทีนั้นเป็นต้นไป
เราจะกลายเป็นคนรู้จักที่คุ้นเคยกัน
ผมจะนั่งลงเล่าเรื่องราวผ่านตัวอักษรให้คุณฟังอย่างคนรู้จัก
และจะแต้มสีสันลงบนภาพวาดที่คุณเห็นอย่างคนคุ้นเคย
แม้ผมจะไม่ได้อยู่ตรงหน้าคุณ
แต่คุณคือหนึ่งในแรงใจ
ของทุกเรื่องเล่าและภาพวาดของผมเสมอ
ขอบคุณความคุ้นเคยที่มีให้ผม
แม้เราจะไม่เคยรู้จักกัน...
" ขอบคุณ "
.........................................................................................
แต่คนรู้จักที่ฉันคุ้นเคยมีเพียงไม่กี่คน
และคุณพิเศษกว่าใครตรงที่ฉันคุ้นเคย
ทั้งที่เราไม่เคยรู้จักกัน
แน่นอนว่าเราไม่เคยพูดคุย
หรือแม้แต่พบเจอกัน
อันที่จริงหน้าตาคุณเป็นอย่างไร
ฉันเองก็ยังไม่เคยรู้
แต่มันไม่สำคัญหรอก
เพราะสิ่งที่ฉันคุ้นเคย
คือความคิดและความรู้สึกของคุณ
ฉันชอบฟังเรื่องที่คุณเล่า
พอ ๆ กับชอบมองภาพที่คุณวาด
บางครั้งฉันก็อยากรู้ว่า
ณ ขณะที่สองสิ่งนั้นดำเนินไป
คุณกำลังคิดอะไรอยู่
แต่เหนือสิ่งอื่นใด
ยิ่งนานวัน...สิ่งทั้งสอง
ก็ยิ่งทำให้ฉันคุ้นเคยกับคุณมากขึ้น
ขอบคุณความคุ้นเคยที่คุณหยิบยี่นให้ฉัน
ทั้งที่เราไม่เคยรู้จักกัน...
ขอบคุณ...
" คนคุ้นเคยที่ฉันไม่เคยรู้จัก "
.........................................................................................
ถึงเจ้าของจดหมายที่ผมไม่เคยรู้จัก
จดหมายจากคุณคือเรื่องมหัศจรรย์ของผม
ผมไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องราวที่ผมเล่าและภาพที่ผมวาด
จะทำให้ใครสักคนที่ไม่เคยรู้จักกัน
กลับคุ้นเคยกันได้
ถึงเราจะไม่เคยพูดคุยหรือแม้แต่พบเจอ
แต่หากวันใด ณ ที่แห่งหนึ่ง
ซึ่งเราบังเอิญได้พบกัน
เพียงคุณมองตาผมอย่างคนที่เคยคุ้น
พูดคุยกับผมด้วยน้ำเสียงแห่งความหวังดี
นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้ผมรู้ว่า
เราเคยคุ้นเคยกันแม้ไม่รู้จักกันมาก่อน
และนับจากวินาทีนั้นเป็นต้นไป
เราจะกลายเป็นคนรู้จักที่คุ้นเคยกัน
ผมจะนั่งลงเล่าเรื่องราวผ่านตัวอักษรให้คุณฟังอย่างคนรู้จัก
และจะแต้มสีสันลงบนภาพวาดที่คุณเห็นอย่างคนคุ้นเคย
แม้ผมจะไม่ได้อยู่ตรงหน้าคุณ
แต่คุณคือหนึ่งในแรงใจ
ของทุกเรื่องเล่าและภาพวาดของผมเสมอ
ขอบคุณความคุ้นเคยที่มีให้ผม
แม้เราจะไม่เคยรู้จักกัน...
" ขอบคุณ "
.........................................................................................
พุธ ๒๐ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๖
ดินสอและสีน้ำบนกระดาษ ๓๐๐ แกรม
ขนาด ๒๘x๓๘ ซม.
