DiN

เธอผู้โบยบินสู่ดวงตะวัน

จดหมายของเธอทำให้ฉันระลึกถึงนางนวลตัวหนึ่ง  นางนวลน้อยที่ไม่ยินยอมบินเยี่ยงนางนวลทั่วไป  ในจำนวนนกทั้งหลาย  นางนวลเป็นนกที่ทักษะบินไม่เป็นรองนกใด  มันสามารถบินต่อเนื่องระยะทางไกลโดยไม่ต้องพัก  แต่เจ้านางนวลน้อยกลับมิพอใจอยู่แค่นั้น  มันยังพยายามบินให้สูง  ไต่เพดานบินไปยังที่นกตัวอื่นไม่เคยแม้จะคิด  มันทดลองบินด้วยท่วงท่าที่นกตัวอื่นเห็นไปว่าอันตราย ไม่ก็เหลวไหลไร้สาระ  มันไม่อยู่รวมฝูง  เพราะนกในฝูงไม่ได้ทำอะไรเลยนอกไปจากจับกลุ่มพูดถึงผู้อื่น  มันตั้งใจฝึกอย่างโดดเดี่ยววันแล้ววันเล่า  ทั้งหมดก็เพื่อไปให้ถึงศักยภาพสูงสุดของการบิน

มิ่งกัลยาณมิตร  ฉันเดินทางติดตามเจ้านางนวลน้อยมาเนิ่นนาน นานเท่าลายริ้วบนขอบตาเก็บบันทึกรอยเท้าของดวงตะวัน ผ่านเปลวแดดแห่งโมหะ เมฆหมอกแห่งกิเลสตัญหา ฝ่าพายุชะตา ที่มองเห็นลิบ ๆ ตรงหน้า บีกขาวคู่นั้นยังคงนำทางไป

ทุกครั้งปลายปีกอักษรของเธอขยับบิน เธออาจรู้สึกโดดเดี่ยวเดียวดาย  เหลียวมองไม่เห็นใคร  ก็เพราะการที่จะฝึกบินเธอต้องการพื้นที่ว่างและกว้างขวาง  เพื่อจะกระพือปีกขยับแพนหางบังคับทิศทางให้ได้ดังต้องการ  เธอกระทำเช่นนี้ไม่ได้เลยในสภาพแออัดจอแจเอี้ยวตัวทีไรเป็นกระทบกระทั่งกัน สุ้มเสียงรบกวนสมาธิ ถ้อยคำชักนำชี้ชวนให้ไถลไปสนใจสิ่งอื่นอีกมากมายที่ไม่ใช่ 'ฝึกบิน'

เยาวมิตรแห่งฉัน ความโดดเดี่ยวเดียวดายเป็นคล้ายอนธการ 

ในอนธการเหลียวทางใดไม่เห็นอะไร  ผู้คนจึงมักคิดไปว่าความมืดน่ากลัว ไม่น่าไว้ใจ  แต่หากเธอลองสงบนิ่งอยู่กับความมืดสักพักจนสายตาคุ้นชิน  ก็จะพบว่าในความมืดยังมีแสงสว่างรำไร มีเงาภาพพร่าจางอยู่ทั่วไป  จนอาจถึงกับพบว่าโลกแห่งความมืดอบอุ่นกว่าโลกแสงเสียซ้ำ  

แทนรับรู้ว่าเธอครื้นเครงอยู่ด้วยบทสนทนาจิปาถะ เริงว่ายอยู่ในทะเลสาบแห่งมิตรภาพชั่วคราวที่เอะอะจอแจ  ฉันกลับยินดีได้สดับว่าปีกอักษรของเธอโบยบินอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย

เฉกความมืด

บนเวิ้งฟ้าวรรณกรรมกว้างไกล เธอโบยบินผ่านมวลเมฆที่เอ่ยคำปลอบโยนด้วยปุยฟองละมุน มองไปข้างหน้ามีแต่ท้องฟ้าอ้างว้างว่างเปล่า  ขอเพียงเธอกางปีกลอยนิ่งสักครู่ ปล่อยใจเรื่อยร่อนไปกับกระแสลม  เธออาจพบอะไรบางอย่างในมิติของความเดียวดาย  เธออาจเห็นเงาสะท้อนเปลวแดดของเจ้านางนวลขาวตัวนั้น 'โจนาธาน' อยู่ตรงขอบฟ้า เธออาจพบมิตรร่วมทางที่กำลังมุ่งไปยังตะวันดวงเดียวกัน  หรือหากเพียงเธอจะลองขยับปอยขนที่ปลายปีกอักษรเบา ๆ สักครั้ง เธอจะรู้สึกสัมผัสที่ปลายปีกแผ่วเบา

แม้ไม่เห็นเมื่อหันมอง แต่เธอก็จะรับรู้ รับรู้ว่าฉันยังอยู่ตรงนั้น เป็นสายลมอุ่นที่ใต้ปีกบางของเธอ..ตลอดมา

กระท่อมสายลม
ปลายเดือนแห่งรัก