๏ นี่หรือคือประเทศของข้าพเจ้า
ล่มสลายใต้เงื้อมเงาความร้าวฉาน
สลดแสงแหว่งวิ่นทุกวิญญาณ
ไม่เหลือดอกไม้บานแล้ววันนี้
นี่หรือคือแผ่นดินของข้าพเจ้า
ดื่มร่ำกรำความเศร้าไปทุกที่
เปลี่ยนผ่านสู่ทุรยุค-ทุกข์ทวี
สิ้นไร้วิถีอันเคยงาม
นี่หรือคือบ้านเกิดของข้าพเจ้า
ความรุนแรงแฝงเร้าเข้าหยาบหยาม
ความชิงชังคั่งคุประทุลาม
เข่นฆ่ากันในนามอธิปไตย
จะสร้างชาติได้อย่างไรในเถ้าธุลี
ท่ามผงคลีผลิดอกไม้-จะได้ไหม
ข้าพเจ้าจึงหลงทางกลางเมืองไทย
ที่เปลี่ยนไปแปลกปนจนทุรลักษณ์
แผ่นดินแยกแตกร้าวในเงาตนเอง
ถั่งโหมเพลงศพเร้าเข้าแตกหัก
นี่หรือคือบ้านอันแสนรัก
หลงเหลือเพียงซากปรักที่หักพัง
นี่หรือคือมาตุคามแห่งข้าพเจ้า
ล้วนฝุ่นเถ้าจากศพทบกลบฝัง
ทุกหัวใจเคลือบอาบฉาบความชัง
กระหน่ำเสียงปืนปัง-ก็พังพับ !.
ข้าพเจ้าจึงหลงทางระหว่างหน
มืดมนราวตะวันนั้นแตกดับ
เราต่างพ่ายบนซากรอยความย่อยยับ
มิเหลือใดให้ต้องจับกับพรุ่งนี้!
'เจริญขวัญ'
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น