DiN

๏ นกฟ้ายังเรียนรู้ทิศทางลม
ปลาฤๅรู้จมลำน้ำนั่น
เพราะเคยท่องเทียวเห็นมิเว้นวัน
ภมรจึงรู้แหล่งพรรณบุปผาไพร
ผึ้งรู้จำรสรินกลิ่นเกสร
บินย้อนจรมาจะไกลใกล้
ยังคงกลับรวงรังทุกครั้งไป
เก็บรสหวานไว้ในยวงทอง
ทุกครั้งเกลียวคลื่นยังคืนฝั่ง
ซับรอยทรายคลายพลังพรางพรายฟ่อง
ลดเรี่ยวแรงเลียบหายในทรายฟอง
กำซาบร้องเพลงพรั่นอยู่รัญจวน
ไม้รู้ผลัดใบเมื่อภายแล้ง
หลบอายร้อนเมฆแฝงแรงลมหวน
รอฝนมาฟ้าใหม่ไหวครืนครวญ
ก็คืนหวนครึ้มไปผลิใบบาน
เราล้วนโดดเดี่ยวและเดียวดาย
หนึ่งในหลายหมายใดให้ไถหว่าน
ผืนนาชีวิต ชะตาลิขิต ฟ้าประทาน
ล้วนเลยผ่านเป็นฉากองค์ในทรงจำ
ฝันปลายฟ้าพาใจไปสุดฝัน
หลากประหวั่นลวงให้ใจไหวหวำ
ไล่ต้อนคว้าหาฝันกลางฝนพรำ
ดื่มด่ำกับได้มาและสูญไป 

เพียงสักครู่นั่งลงตรงชานบ้าน
มองไม้บานภมรว่อนร่อนลมไหว
จิบชาอุ่นกรุ่นเกสรดอกไม้
สูดลมหายใจแผ่วเบา..แล้วหลับตา ฯ