DiN

มนุษย์ผูกพันกับสรรพสิ่งรอบกาย  พบพานแล้วใคร่เก็บรักษาไว้ หวังให้เตือนระลึกความทรงจำขณะวันเวลานั้น  ระหว่างการเดินทาง ดอกไม้ ใบหญ้า ทิวเขา ลำธาร เมล็ดสน ก้อนหินรูปทรงแปลกตา ล้วนถูกเก็บติดตัวมาทั้งในรูปลักษณ์จับต้องและภาพเงา

เราอยากเก็บทุกอย่างไว้ด้วยเกรงไปว่าความทรงจำอาจไม่ละเอียดละออพอ

มนุษย์จึงเป็นนักสะสม

ขณะสัตว์อื่นรู้แต่สะสมอาหารเอาชีวิตรอดยามฤดูกาลขาดแคลนมาเยือน  มนุษย์เมื่อไปพ้นแล้วจากความวิตกกังวลเรื่องอาหาร  กลายสะสมความทรงจำ ให้ค่ากับสิ่งของว่ามีคุณทางความทรงจำ ที่อยู่อาศัยจึงเต็มด้วยข้าวของเครื่องใช้ (ซึ่งไม่ได้ใช้) วางอยู่ตรงโน้น ตรงนี้ ซอกโน้นมุมนี้ แขวนเต็มผนัง กระทั่งมีบ้างถูกลืมอยู่ก้นลิ้นชัก

the Empty Chapter คงมิต่าง

ระหว่างเดินทางไปในโลกตัวอักษรละลานตา อดไม่ได้ปะดอกหญ้า กองฟาง หรือฟองเมฆ สายลมผ่านก็อยากเก็บเอามาใส่ไว้ในลิ้นชัก เพื่อว่าจะได้เปิดออกดูและนั่งหวนรำลึกการเดินทางครั้งอดีต

ขอบคุณนักสร้างสรรค์ทุกชิ้นงานซึ่งเป็นคล้ายเสียงดนตรีบรรเลงขับกล่อมโลกที่เราอยู่อาศัยร่วมกันนี้