๏ ระเรื่อยลู่วู่ปลิววะหวิวหวีด
จำเรียงกรีดรอยกาลหวานใจหวั่น
ลมกาละกราดเกรี้ยวบางเสี้ยววัน
แล้วกลับพลันเรื่อยลอยร้อยประโลม
ละเมียดไม้คล้ายหยอกระลอกหม่น
ดูร้อนรนรัดรวมมาท่วมโถม
ท่ามปรุงเปลี่ยนปรับแปลงแข่งประโคม
สะทกหวั่นไหวโจมภวังค์ใจ
เพียงคราครู่วู่ลมระงมพัด
เพิ่งหลัดหลัดหลากร่ำร้อยคำไข
แล้วก็เลือนเลื่อนลับลงไรไร
สัญญะเมฆลอยไกลไปโพ้นฟ้า
ฟ้าสีฟ้าน้ำสีน้ำดินสีดิน
เคยบรรสานลานรินชโลมหล้า
มาเปื้อนป้ายอบายบังตา
ดินน้ำฟ้ากลายชาดอนาจใจ
ครืนครืนเคลื่อนคระครั่นประหวั่นวิโยค
ลมกาละกราวโกรกอยู่ไหวไหว
กรรโชกซ้ำกรำซัดกวัดไกว
สายฝนดำพรำไพรก็พรายพรูหนาวเพลงวารผ่านมาทุกคราครั้ง
คว้างภวังค์พลั้งไหวในเพลงครู่
หมอกน้ำตาเนืองนักตระหนักรู้
แล้วลมวู่ลู่ลิ่วก็ปลิวกาล ๚๛
@ เพียงลม พัดผ่าน... : ทอฝัน
Image : MARINA PETRO
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น